|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
พธูไทยรำพัน... ส่งท้ายปีเก่า
รำพันเอาไว้เมื่อวันที่ 30 ธันวาคม 2005
ห้องแม่บ้านต่างแดน
//www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H3988619/H3988619.html
อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นปีแล้วนะคะ
ปกติมิเคยจะรู้สึกว่าต้องให้ความสำคัญอะไรกับปีใหม่
ตัวเลขปีที่เปลี่ยนไป มันก็เป็นอย่างนี้ทุกปี
หาได้สลักสำคัญอันใด
แต่ปีนี้มันพิเศษนะคุณ ทำไมไม่รู้ (เจ้าตัวเองไม่รู้ แล้วคุณๆ จะไปรู้ให้ดิฉันได้ไง... ท่าจะบ้าแล้วดิฉัน)
มันรู้สึกว่าพิเศษๆ ตะแหม่งๆ ยังไงพิกลอยู่นา...
สงสัยว่า เป็นเพราะที่ผ่านมา 3 วันนี่ เป็นครั้งแรกที่ได้อยู่คนเดียว
ไร้ลูก ไร้ผัว (เซ็นเซ่อร์ไหม ไร้สามีก็ได้) มากวนตัว กวนใจ แสนสบายเหลือเกิน
จะนอนจนถึง 10 โมงเช้า ก็ไม่มีใครมาเรียก ปลุกให้ตื่น มาม็องๆ
ตอนเย็นก็ไปเดินเล่นเฉิดฉาย ไม่ต้องกังวลว่าต้องรีบไปรับลูก
หรือว่าต้องคิดว่า พวกมันจะกินอะไรกันวันนี้ คือเวลาคิดในใจ ก็เรียกว่าพวกมัน
แต่ความจริง คือลูกสุดที่รักเหลือเกิน ส่วนสามีก็ไม่ต้องรักมาก หวานเกินมันเอียน
สรุปๆ คือ ไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องปากท้องของครอบครัว หิวเมื่อไรก็ค่อยกิน
พิเศษยังไง... ก็ 2-3 วันมานี่ คิดว่าอยากจะต้มมาม่ากินเสียให้หายอยาก ขี้เกียจทำกับข้าว
แต่พอต้มกิน แล้วทำไมมันอยากจะอาเจียนเหลือเกิน รุ่นน้องวินิจฉัยอาการให้ทางโทรศัพท์
แจ้งว่า พี่พธูไทยอาการแพ้ผงชูรสจะกำเริบ วิธีแก้คือ เอามาม่าที่เหลือยกให้น้องผู้จงรักเสียทั้งกล่อง
เสียดายเหมือนกัน ซื้อมายกกล่อง จะขายต่อก็ยังไงอยู่ (ยังจะงกอีก...)
มาม่าที่เคยกินแล้วอร่อย เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนนี้ไม่อร่อยเสียแล้ว
ถ้าสูตรมาม่าไม่ได้เปลี่ยนไป ดิฉันเองสิคงเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงผิดปกติไป
แล้วพิเศษยังไง...
เคยตื่นเต้นดีใจเมื่อครั้งเห็นหิมะตกครั้งแรก หลายปีแล้วเหมือนกัน
ปีต่อๆ มา กลับไม่ดีใจ ให้โทมนัสเสียอีก ว่าแล้วจะออกไปเดินเล่นข้างนอกยังไง หนาวจะตาย
แต่หิมะที่เพิ่งปรายโปรยมาเมื่อ 2 วันก่อนจนมาถึงวันนี้ กลับทำให้รู้สึกปรีดาในหัวใจ
เลยออกไปยืนกลางหิมะ ให้มันเกาะที่เสื้อผ้าเต็มๆ
รู้สึกมีเวลาให้กับตัวเอง มีเวลาที่จะมีความสุขกับเกล็ดหิมะที่จะละลายไปในอีกอึดใจนึง
จะว่าไป ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องแยกจากลูก ไม่เห็นหน้ากันเลย 5 วัน
วันแรกๆ รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก กลับบ้านแล้วมันโล่งๆ นะ มันเงียบๆ พิกล
เปิดตู้เย็นดู ก็ไม่รู้จะกินอะไร คิดให้ตัวเองกินนี่คิดไม่ออก อีกตอนลูกอยู่ด้วย ความคิดบรรเจิดค่ะ
จะว่าไป มีเวลาให้กับตัวเองมั่งก็ดีเหมือนกัน ได้รู้สึกว่า
การเอ้อระเหยลอยชายไม่ต้องรีบๆ นี่มันเป็นยังไง
คงต้องหาโอกาสอยู่กับตัวเอง คนเดียวอย่างนี้บ่อยๆ เหมือนกัน
แต่นะ... ตอนนี้กำลังรู้สึกคิดถึงลูกอย่างบอกไม่ถูกเลยคุณ
....
ว่าแล้วก็ไปอุ่นห่อหมกที่ทำเอาไว้เมื่อหลายเดือนก่อนเก็บในช่องแข็ง
แล้วรื้อเอาปลาสลิดทอดที่แม่ฝากใครคนหนึ่งเอามาให้ เอามาอบ
กินคนเดียว มันก็อร่อยดีนะ ถ้าสามีอยู่ คงจะบ่นว่าเหม็นปลา
บ่นได้บ่นไป อย่ามาแย่งกินพอแล้ว...
จบคำรำพัน
| Create Date : 05 มกราคม 2549 |
| Last Update : 5 มกราคม 2549 17:27:44 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 599 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: une thai a paris IP: 193.252.48.153 วันที่: 5 มกราคม 2549 เวลา:20:28:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
บล็อกนี้เปิดไว้เพื่อเก็บสิ่งที่เขียนจากที่ต่างๆ เอามารวมๆ กัน
ไม่ได้เข้าบล็อคบ่อยๆ มาดูเฉพาะตอนที่จะเขียนอะไร
ดังนั้นถ้าใครมาเยี่ยมชมหรือเขียนถามอะไรเอาไว้ จะไม่เคยตอบ
เพราะกว่าจะตอบมันนานมาก และผู้ถามคงจะลืมไปแล้วว่าถามอะไร
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
Je viens de lire vos commentaire dans PANTIP et je voudrais just vous dire que j apprecie beaucoup votre façon de repondre.