|
หวั่นไหว สับสน เพราะ ใจคน มันง่าย
เมื่อวานเย็นมีน้องที่รู้จักกันมาปรึกษาเรื่องความรัก... น้องเค้าเริ่มชีวิตคู่เร็วไปนิดอายุ17ก็ต้องแต่งงานเข้าบ้านแฟนทั้งๆที่ตอนนั้นยังไม่จบม.6ดี จริงๆจะว่าไปก็ไม่รู้ว่าเป็นความผิดพลาดของใคร สามปีที่แล้วคืนวันลอยกระทงน้องแอบไปเที่ยวกับแฟน น้องยืนยันว่าไม่มีอะไรเกินเลยกันจริงๆพอแม่จับได้แม่กลับไม่เชื่อ
ก็พาลคิดไปว่าลูกสาวต้องเสียตัวให้กับผู้ชายแน่ๆ ก็เลยจับให้แต่งงานกันซะงั้นวุฒิม.6ก็ยังไม่ได้ในตอนนั้น ผู้ชายก็ยังเรียนมหาลัยยังไม่จบก็ต้องดรอปไว้ พอแต่งงานก็มาทำงานกันทั้งสองคนที่นิคมจ.ลำพูนแต่ทำกันคนละโรงงาน
สามอาทิตย์ที่แล้วที่เจอกัน น้องยังมาคุยถึงชีวิตรักและเป้าหมายชีวิตให้ฟัง ว่าความฝันของน้องคือถ้าผ่อนรถหมดก็จะสร้างบ้าน จากนั้นก็จะมีลูกเป็นครอบครัวที่มีความสุข
ตอนนั้นเราเชื่อนะว่าเราเห็นแววตาเปี่ยมสุขและมุ่งมั่นจากเด็กอายุเพียงแค่ยี่สิบคนนี้
แล้วยังแอบเมาท์แฟนตัวเองให้เราฟังว่า "พี่เป้เชื่อมั้ยว่าทุกวันนี้น้องเอาตังค์ให้แฟนไปทำงาน วันละสี่สิบพี่เค้ายังเหลือมาหยอดออมสินวันละ12บาทอยู่เลยงกชะมัด"
ถึงพี่เค้าจะไม่หล่อแต่พี่เค้าก็ดีเนอะ น้องเค้าพูดไว้อย่างนั้น
ตอนนั้นเราฟังแล้วทึ่งนะ จะมีผู้ชายที่ไหนได้เงินเดือนไม่ต่ำกว่าเดือนละหมื่น //เงินเดือนที่รวมกับโอทีและฮอล์ลิเดย์
ได้มาเท่าไหร่ก็ให้เมียเก็บหมดแล้วขอเมียใช้วันละสี่สิบบาท ได้วันละสี่สิบบาทไม่พอยังเหลือมาหยอดออมสินอีก มันน่าทึ่งมากเลยนะนั่น - -"
ผู้ชายธรรมดาๆ ครอบครัวธรรมดาๆ หน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ยอมดรอปเรียนตอนปี3เพื่อจะต้องมารับผิดชอบเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทำงานได้เงินเท่าไหร่เอาให้เมียหมด ในสายตาของคนทั่วไปก็ถือว่าน้องน่ะโชคดีแล้วล่ะ - -"
แต่สามสี่วันที่ผ่านมาก่อนที่น้องจะเข้ามาหาที่บ้าน น้องได้โทรมาถามว่าพี่เป้แนะนำโรงเรียนพาณิชย์ดีๆที่เชียงใหม่ให้หน่อยได้มั้ย อยากกลับไปเรียนต่อ อยากไปอยู่หอ พี่เป้คิดว่ามีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เหรอไอ้เราก็ไม่ค่อยรู้ข้อมูลโรงเรียนพาณิชย์เท่าไหร่ ก็ถามคนนั้นคนนี้แล้วก็เลยบอกไปคร่าวๆ
ก่อนวางสายไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉุกคิดขึ้นมา ก็เลยถามน้องไปว่ามีผู้ชายเข้ามาใช่มั้ย น้องทำเสียงอายๆแล้วบอกเราว่า "ก็นิดหน่อย" ก่อนจะบอกว่าไว้ถ้าได้เข้าไปที่บ้านพี่เป้แล้วจะเล่าให้ฟังนะ
เมื่อวานเย็นน้องเข้ามาที่บ้านและประโยคแรกที่พูดตอนเจอหน้ากันคือ "พี่เป้น้องจะทำยังไงดีน้องสับสน"
ไอ้เราก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็เลยบอกไปว่าให้ใจเย็นๆค่อยๆเล่ามา สรุปความคร่าวๆก็คือมีผู้ชายเข้ามาจีบ เป็นนักศึกษาฝึกงานที่มาฝึกงานที่โรงงานที่น้องเค้าทำอยู่ อยู่ปี4เรียนวิศวะที่มหาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ - -"
น้องบอกว่าหน้าตาก็ถูกสเป็ค นิสัยก็ถูกใจ แต่งตัวดูดีมีสไตล์ ทางบ้านก็ดูไฮโซ เป็นคนอินเทรนด์ทันสมัยทันในเทคโนโลยี เป็นคนฉลาดหลักแหลมสุดยอดของความเพอร์เฟ็คในสายตาของน้องเค้า
และที่สำคัญเค้ารับได้ในความมีพันธะซึ่งหมายความว่า เค้ารู้ว่าน้องมีแฟนอยู่กินกับแฟนแล้วแต่ก็ยังยอมคบว่างั้นเถอะ
แต่ผู้ชายคนนี้ก็มีแฟนแล้วเช่นกัน ต่างกันเพียงแค่ผู้หญิงคนนั้นยังมีสถานภาพทางสังคมแค่แฟนไม่ใช่เมียเท่านั้น - -"
ด้วยความเพอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบทั้งหมดทั้งมวลของผู้ชายคนนี้ในสายตาของน้องเค้า มันก็เลยทำให้น้องเค้าอยากกลับไปเรียนอยากมีชีวิตอิสระ อยากอยู่คนเดียวซึ่งแน่นอนแฟนน้องเค้าไม่เห็นด้วยและไม่ยอมให้ไปเรียนต่อ แต่น้องก็ยืนยันที่จะไปเรียนต่อให้ได้ก็เลยทะเลาะกันนิดหน่อย
น้องเค้าก็เล่าต่อว่าได้ไปเดินเที่ยวไปกินข้าวกับหนุ่มคนนั้น แล้วพอเห็นเด็กนักศึกษาแล้วรู้สึกน้อยใจในตัวเองที่ไม่ได้เรียนต่อ แล้วรู้สึกว่าตัวเองต่างกับหนุ่มวิศวะคนนั้นราวฟ้ากับดิน รู้สึกตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงเชยๆเป็นแค่สาวโรงงานคนนึง
แต่ผู้ชายคนนั้นกลับบอกว่าไม่เห็นจะเป็นไรเค้าชอบน้องคนนี้ที่ความจริงใจและติ๊งต๊อง เค้าบอกว่าผู้หญิงสวยๆมีเยอะแยะก็จริงแต่คนที่นิสัยดีและมีความจริงใจอย่างน้องเค้าน่ะหายาก
มันก็เลยยิ่งทำให้น้องเค้ารู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้เพิ่มขึ้นเป็นอีกมากมายหลายเท่า
เล่ามาทั้งหมดน้องก็ถามว่าพี่เป้คิดยังไงและน้องควรจะทำยังไงดี
เราเชื่อว่าหลายๆคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ก็คงคิดและมองอะไรได้ไม่ต่างกับเราแน่นอน
ก็เลยพูดไปแบบกลางๆว่าจะให้พี่คงแนะนำว่าให้น้องทำอย่างนั้นอย่างนี้คงไม่ได้ แต่จะทำอะไรก็อยากจะให้ใช้สติคิดให้มากๆ ถ้าน้องรู้สึกว่าตัวเองพลาดที่แต่งงานเร็วเลยทำให้ไม่ได้เรียนเหมือนคนอื่นมาหนึ่งครั้งแล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้ถ้าเราจะใจร้อนอีก มันดีแล้วเหรอ
ก็แนะให้น้องเค้านึกถึงความดีของแฟนเยอะๆ แล้วพูดให้คิดว่าถ้าแฟนน้องจะใส่กางเกงใส่เสื้อตัวละสองสามพันอย่างผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย ถ้าแฟนน้องไม่ได้เอาเงินเดือนทุกบาททุกสตังค์มาให้น้อง
น้องพยักหน้าหงึกหงักแล้วพูดว่าก็จริงเนอะพี่เป้หนูลืมคิดไปเลย
เราเชื่อว่าทุกคนในโลกนี้มันต้องเคยหวั่นไหวกันหมดแหละ เพราะใจคนเรามัน(รัก)ง่ายจะตายมันอยู่ที่ว่าใครจะข่มจิตใจให้เข้มแข็งได้มากกว่ากันเท่านั้นเอง
ไอ้ตัวคนเขียนก็เคยเป็นโรคหวั่นไหวและสับสนบ่อยๆ หวั่นแบบผิดๆก็มีเยอะแยะมากมาย เคยมีผู้ชายที่คบๆไปหวั่นกับคนอื่นก็มี และหลายครั้งความหวั่นไหว ความสับสนมันก็ทำให้เรานึกเสียใจและเสียดายทีหลัง
และที่สำคัญที่สุดไอ้ความคิดได้ของคนมันมักจะมาตอนที่ทุกๆอย่างมันสายเกินไปแล้ว
ถ้าโลกนี้มันเปรียบเป็นละครเหมือนที่ใครๆเค้าพูดกัน มันคงเป็นบทละครที่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะเปลี่ยนไปก็เพียงแค่คนแสดงนำเท่านั้นเองล่ะมั้ง
ที่เขียนมาจนถึงตรงนี้... เราไม่ได้อยากให้ใครมาตัดสินว่าคนนั้นดีคนนี้เลวหรอกนะ เพียงแค่รู้สึกว่าเวลาที่เรามองภาพโดยรวมจากข้างนอก เรามักจะเห็นภาพนั้นได้ชัดเจนกว่ามองตัวเอง
บางครั้งเรื่องของชาวบ้านมันก็ทำให้เรามองเห็นตัวเองได้ชัดเจนขึ้น
แต่จะคิดได้หรือไม่ได้มันก็อีกเรื่อง
- -"
แต่เมื่อวานตอนน้องเค้ากลับไปตอนสี่ทุ่มกว่าๆ เราคิดถึงเพลงนี้ว่ะ
"เพียงชายคนนี้(ไม่ใช่ผู้วิเศษ)"
แด่ผู้ชายธรรมดาๆที่มีรักแท้ทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้
Create Date : 04 กรกฎาคม 2550 |
|
8 comments |
Last Update : 4 กรกฎาคม 2550 14:06:20 น. |
Counter : 695 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: หากผมรักคุณฯ IP: 125.24.85.82 4 กรกฎาคม 2550 14:29:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: รวิษฎา 4 กรกฎาคม 2550 16:40:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: SSTR IP: 124.120.4.47 5 กรกฎาคม 2550 10:05:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: OoP IP: 202.91.19.192 11 กรกฎาคม 2550 21:52:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: OoP IP: 202.91.19.192 11 กรกฎาคม 2550 22:01:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: อู๋ IP: 58.8.59.33 14 กรกฎาคม 2550 12:46:40 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ลำพูน United States
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หลุมมีไว้ให้ขุด... ไม่ได้มีไว้ให้ตก
เพราะน้ำปลาไม่เค็มไม่มีวันเข้าใจ - -"
ชอบฟังเพลงเพราะเพลง... สามารถสื่อความรู้สึก ณ ขณะนั้นได้
: )
ดูเป็นผู้หญิงโรแมนติกแบบประหลาดๆดีนะคะ - -"
เอ่อ เอิ่ม เอ่อ... บล็อกนี้ต้อนรับแต่คนบ้า มิกล้าต้อนรับคนหยาบคายนะคะ
เจ้าของบล็อกไม่สู้คนค่ะ ชีวิตจริงมันเป็นนางเอก ถึงมันจะดูน่าหมั่นไส้งี้ก็เหอะ 55
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิดนะคะ อย่าได้จองเวรจองกรรมแก่กันเลย สาธุ - -"
|
|
|
|
|
|
|