วันที่ 25 ก.พ. 55 เป็นวันที่เพื่อนสนิทแต่งงาน รู้ข่าวมาตั้งแต่4-5 เดือนก่อนหน้านี้ ก็เริ่มคุยกันเรื่องการจัดงาน ให้คำปรึกษา ช่วยหานู่นหานี่ให้ สุดท้ายก็ต้องทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว และช่วยทำพรีเซนเทชั่นให้ด้วย

เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนสนิทตอนป.ตรี เป็นเพื่อนสนิท เป็นรูมเมท เป็นคนที่ไม่คิดว่าจะแต่งงานก่อนคนอื่นๆ เพราะเป็นคนที่เงื่อนไขในการแต่งงานเยอะมาก ไม่ชอบเด็ก ถ้าแต่งงานแล้วจะไม่ย้ายไปอยู่บ้านแฟน จะอยู่บ้านตัวเอง จะไม่มีลูก และอะไรอื่นๆ อีกเยอะมากกกกกก ที่แทบจะจำไม่หมด แต่ก็กลายเป้นคนที่แต่งงานเป็นคนแรกในกลุ่มเพื่อนป.ตรี และเงื่อนไขทุกอย่างถูกทำลายลงทั้งหมด ทุกอย่างที่เคยตั้งเป็นเงื่อนไข เพื่อนกลับทำทุกอย่างตรงข้ามได้โดยไม่รู้สึกอึดอัด ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีดีอะไร แต่ที่รู้อย่างนึงเค้ารักเพื่อนเรามากๆ แค่นั้นก็คงเพียงพอแล้ว แล้วก็โชคดีที่เพื่อนเป็นที่รักของครอบครัวฝ่ายชายมากๆ ยินดีกับเพื่อนด้วยจริงๆ ที่เค้ารัก รักมากๆ ตามใจกันสุดๆ ดูๆ ไปแล้วแทบจะรักกว่าลูกชายซะอีก ทำเอาลูกชายบ่นอยู่บ่อยๆ

วันที่24 มีนำเสนองานวิชาการกว่าจะเสร็จเรียบร้อยก็ก็บ่ายกว่าจะเย็นแล้ว ออกเดินทางจากกรุงเทพ หอบข้าวของพะรุงพะรังขึ้นรถตู้ รถออกหกโมง กว่าจะถึงที่หมายที่เมืองกาญก็สามครึ่ง เล่นเอาหมดแรง เหนื่อยมาทั้งวัน ก็ยังมาเหนื่อยกับการเดินทางอีก ไปถึงก็ยังไม่ได้นอนช่วยเจ้าสาวเตรียมนู่นเตรียมนี่ กว่าจะได้นอนกันก็พร้อมเจ้าสาวตอนตี1 ตื่นตีสามพร้อมเจ้าสาวอีก เพราะช่างจะมาแต่งหน้าเจ้าสาวตอนตี4 ดูแลเจ้าสาวเสร็จ ก็เตรียมไปแต่งหน้าไปพร้อมแม่เจ้าสาว แต่งหน้า แต่งตัวสวย แต่ก็ต้องวิ่งล่กทั้งวัน เจ้าสาวบอกว่า "แป๋วไม่ต้องทำไรคอยอยู่ใกล้ๆ เค้า" เหมือนจะดูดี แต่เอาเข้าจริงก็วิ่งทุกอย่าง เหนื่อยมากกกกกกกก อากาศก็ร้อนมากๆ แต่ก็มีความสุข เห็นเพื่อนยิ้ม ก็อดยิ้มตามไม่ได้

พิธีเช้าเสร็จเรียบร้อยก็เที่ยงแล้ว เพราะแขกผู้ใหญ่เยอะมากๆๆๆๆๆๆๆ กว่าจะรับไหว้เสร็จ กว่าจะรดน้ำเสร็จ ทำพิธีเสร็จก็รีบไปเก็บข้าวของของเจ้าสาว เพื่อไปส่งตัวที่บ้านเจ้าบ่าว บ้านอยู่ห่างกันประมาณ 10 กิโล ก็ต้องตามไปส่งด้วย แล้วก็ปล่อยให้เจ้าสาวพักผ่อน อาบน้ำ กินข้าว เตรียมตัวเพื่อไปงานเย็นต่อ

ตื่นก็เช้า ข้าวก็ไม่ได้กินเลยทั้งวัน ทำเอาโรคกระเพาะเล่นงาน ปวดท้องสุดๆ ก็เลยอัดยาวเคลือบกระเพาะเข้าไปเกือบหมดขวด ก็ดีขึ้นนิดหน่อย 4โมงรีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะต้องรีบไปช่วยเจ้าสาวแต่งตัวต่อ

งานเย็นจัดที่ศูนย์OTOP อ.บ่อพลอย จ.กาญจบุรี งานใหญ่มาก มีแขกประมาณ 200-300 โต๊ะได้ รับแขกกันเมื่อยไปเลย เจ้าสาวก็พูดคำเดิม "แป๋วอยู่ใกล้ๆ เค้าแถวนี้นะ ไม่ต้องไปไหน" โอเคค่ะ เพื่อนขอมาก็จัดให้ คอยส่งกระดาษทิชชู่ซับเหงื่อ จัดผม จัดหน้า จัดชุดให้ หาน้ำให้ เพื่อนๆ ไปนั่งกินที่โต๊ะกันอย่งเอร็ดอร่อย อุตส่าห์ขอโต๊ะจีนไว้คนคนเดียว 1 โต๊ะ อดเลย

พอถึงเวลาบ่าวสาวต้องขึ้นเวที แม่เจ้าบ่าวบอกว่า เดี๋ยวขึ้นไปเชิญมาลัยบนเวทีด้วยนะลูก เอิ่มแม่คะ ไม่ได้เตรียมตัวมาขึ้นเวทีเลย เวทีก็ใหญ่มาก จัดเอาดอร์ เวทีก็น้องๆ เวทีคอนเสิร์ตเลย ไม่ได้กลัวอะไร กลัวไปเดินสะดุดบนเวที ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย แต่โอเคผ่านมาด้วยดี

3ทุ่มกว่า เริ่มเสร็จพิธีการ แขกเริ่มทะยอยกลับ เราก็เก็บข้าวของเตรียมตัวเก็บข้าวของกลับกรุงเทพพร้อมเพื่อนๆ เจ้าสาวดันบอกว่า ไม่ให้กลับ วันนี้ไปนอนที่บ้านกับเค้านะ เจ้าสาวมันลืมอะไรไปรึป่าวเนี่ย มันแต่งงานแล้วนะ จะไปนอนด้วยได้ไง ก็พูดไปพูดมา จนยอมให้กลับพร้อมเพื่อนๆ ออกจากงานตอน 4 ทุ่ม ถึงกรุงเทพตอนเที่ยงคืนเป๊ะ ขับรถตามกันมา 5 คน เหยียบกันมิดไมล์ 100 อัพกันตลอดทาง เหนื่อยจะแย่แต่ก็หลับไม่ลง

จากงานแต่งตนใกล้ชิดหลายๆ งานที่ไปช่วยทำหน้าที่ต่างๆ มา รู้สึกถึงความวุ่นวายจริงๆ มันไม่ได้ง่ายเลย เหนื่อยกันสุดๆ ยิ่งมาถึงงานเพื่อนสนิท ที่ใกล้ชิดที่สุดแล้ว รู้เลยว่ามันเหนื่อยมาก ทำให้รู้สึกชัดเจนเลยว่าไม่อยากแต่งงาน ทำไมต้องเหนื่อยขนาดนี้ เคยคิดอยู่หลายครั้งว่าถ้าต้องแต่งงานแล้วต้องเหนื่อย จัดงานใหญ่หรูหรา ขอไม่แต่งดีกว่า ตัวเราไม่ได้ซีเรียส ไม่แต่งก็ได้ จริงๆ ความฝันจะได้แต่งงาน ได้ใส่ชุดเจ้าสาว ก็คงเป็นความฝันของผู้หญิงหลายๆ คน แป๋วเองก็ฝัน คิดรูปแบบงานที่ชอบไว้เยอะแยะ แต่พอถึงตอนนี้ ไม่ค่อยอยากแต่งงานแล้ว รู้สึกว่ามันวุ่นวายจัง แต่รู้ว่าก็คงเป็นไปไม่ได้อยุ่ดี ถ้าจะต้องแต่งงานแล้วไม่จัดงานแต่งงาน เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้ หน้าตาพ่อแม่นั่นแหละ เพราะพ่อแม่มีคนรู้จักเยอะ แป๋วเองก็เพื่อนเยอะ ถ้าแต่งงานก็คงไม่เล็ก ยิ่งคิดยิ่งไม่อยากแต่ง แค่มีใครที่รักกันซักคนก้พอแล้ว แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะคิดให้มากไปทำไม เพราะยังไม่มีใครที่จะแต่งด้วยเลยนี่นะ ไว้หาได้เมื่อไหร่ค่อยคิดแล้วกัน ^^


เจ้าสาวคนสวย


คู่บ่าวสาว ยืนซับหน้าให้กันหน้างานจนหลายคนอิจฉา


กับเพื่อนเจ้าสาว ตอนสามทุ่มกว่า หน้าดำและมัน โทรมสุดๆๆ


พรีเซนเทชั่นที่ทำให้เพื่อน