พี่มากพระโขนง เค้าถูกผู้กำกับสปอยล์เรื่องตั้งแต่ยังไม่จบ

พอดีวันนี้เปื่อย เลยพอมีเวลามานั่งอ่านบล็อคตัวเองแล้วก็พบว่า ไม่ได้รีวิวอะไรในบล็อกนานมาก เกือบปีเลยทีเดียว ล่าสุดก็คือพูดถึงละครเวที และในนั้นยังมีบอกว่าไปดูพี่มากมา และมีความคิดเห็นอยากจะแชร์

สารภาพว่าจำไม่ได้ว่ามีอะไรอยากจะแชร์เพราะนานจัด แต่พอเวลามันผ่านไปเป็นปีแล้วมานั่งทบทวน สิ่งที่เหลืออยู่ในสมองมันก็เป็นสารจริงๆ ที่เราได้รับ เป็นสิ่งที่เราประทับใจ (หรือไม่ประทับใจ) แต่มันก็ยังจำ

รุ้งเชื่อว่าทุกๆ คนคงจะเคยดูหนังเรื่องนี้แล้วเพราะเล่นกวาดไปพันล้าน เพราะงั้น สปอยล์ใดใด ก็คงจะใส่ในนี้หมด แต่คาดว่าคงไม่เยอะเพราะจำเรื่องไม่ค่อยจะได้ ^^"

เรื่องย่อ

พี่มากถูกเกณฑ์ทหารไปรบ ในสงครามเขาได้เจอเพื่อนอีกสามคน เขากระเสือกกระสนที่จะมีชีวิตรอดจากสงครามเพื่อกลับมาหาเมียสุดที่รักของเขา คือ นาค เขาได้กลับมาพร้อมเพื่อนๆ ทั้งสามที่เขาได้ช่วยชีวิต และทั้งสามได้อยู่ตรงข้ามบ้านของเขา คนทั้งคลองพระโขนงมีปฏิกริยาแปลกๆ กับเขา ว่า นาคนั้นได้ตายไปแล้ว ที่อยู่นั้นคือผี ที่รอสามีตัวเองกลับมา เพื่อนๆ ของพี่มากจึงต้องพิสูจน์ว่าใครกันแน่ที่เป็นผี แล้วบทสรุปจะเป็นเช่นไร ก็ลองไปหาแผ่นดีวีดีมาดูนะจ๊ะ

-------

จุดเด่นที่สุดของหนังเรื่องนี้คือ บทหนัง การที่หนังเรื่องนี้ฟาดเงินรายได้ไปเป็นพันล้านไม่ได้น่าแปลกใจเพราะว่าหนังเรื่องนี้รวมทาร์เกตของคนทุกเพศทุกวัย เป็นหนังตลก เด็กสตรีคนชรา ทุกเพศที่ชอบหนังตลกดูได้ เป็นหนังผี ที่คนที่อาจจะไม่ได้ชอบหนังตลกเพียวๆ เข้าไปดูได้เพราะมีควมตุ๊งแช่เล็กๆ แก้เลี่ยน เป็นหนังดราม่าความรักของพระนาง เป็นหนังที่ออกสืบสวนหน่อยๆ ผ่านมุมมองของคนที่สืบหา เพราะงั้นจะมีเซอร์ไพรส์แน่นอน เป็นหนังที่เกี่ยวกับแม่นาคซึ่งคนไทยทุกคนตั้งแต่เด็กจนแก่รู้จัก ไม่ต้องอธิบายอะไรเยอะคนก็พร้อมจะเข้าใจ เล่นรวมทุกอย่างอย่างนี้แล้ว กลุ่มทาร์เกตเลยกว้างเป็นแม่น้ำเลย

แต่ในเชิงของโครงสร้างบท เรื่องมันโฟกัสอยู่ที่ ใครกันแแน่ที่ตาย และการพิสูจน์ เพราะงั้น ตัวเอกที่ขับเคลื่อนเรื่องนี้จริงๆ ก็คือ เพื่อนสามคนนั้น เพราะทั้งเรื่องมองผ่านสายตาของสามคนนี้ พอโครงสรัางหลักของเรื่องมันเป็นคำถาม การเดินทางและเส้นเรื่องหลักก็คือการหาคำตอบ โดยคนเขียนบทก็จะมีการโยน clue ให้เป็นลำดับๆ และ clue ที่โยนใหญ่มากเหมือนเอามันมาปาเข้าแสกหน้า วิธีการโยนก็ค่อยๆ โยน ไม่สะเปะสะปะ มีจังหวะจะโคนพอสมควร อธิบายยังไงดี คือ มีช่วงความห่างในการโยน ไม่โยนใกล้กันเกินไป คือให้เวลากับคนดูในการคิดเยอะมากก่อนที่จะโยนอะไรใหม่ๆ เข้าไป และตอนที่เฉลย ยังมีการ flash back ย้ำด้วยว่าปล่อยอันโน้นอันนี้ไปนะจ๊ะ กะว่าใครที่ดูหนังแล้วไม่ค่อยคิดอะไร ก็ต้องมีบางคนที่แบบตั้งคำถาม คือกะว่าให้คนดูมีส่วนร่วมเต็มที่ และต่อให้คนที่ไม่คิดอะไรเลย พอมาดูเฉลย ก็จะเข้าใจว่ามันมาจากไหน ชั้นบอกหมดแล้วนะ เธอไม่สังเกตเอง อะไรประมาณนี้

แต่สำหรับรุ้ง clue มันโคตรใหญ่ ใหญ่กระแทกตากระแทกหน้า คือหนังมันทำมาให้แมสจริงๆ กะว่าคนดูร้อยคน เก้าสิบคนต้องเห็น แต่มันจะมีประมาณยี่สิบสามสิบคนที่มันเห็นตั้งแต่แรก ทีนี้ปัญหาก็คือ หนูรู้แล้ว ดูต่อไปก็ไม่สนุกแล้ว ไม่ต่างจากการโดนสปอยล์โดยผู้กำกับเลย ไม่เคยเจอหนังสือหรือหนังที่สปอยล์ด้วยผู้กำกับขนาดนี้มาก่อน เพราะงั้น ความสนุกส่วนนี้ หายไปในทันที ...

(ปล ขอแทรกหน่อยหลังจากอ่านอีกรอบ เดี๋ยวจะเข้าใจผิดกัน คือการโยน clue แบบนี้คือความตั้งใจนะ คือถ้าเป็นคนที่เขียนไม่เก่งหรือไม่เป็น การโยน clue เนี่ย บางทีอาจจะไม่มีหรือทำได้ไม่ดีพอจนมองไม่เห็น ซึ่งพูดตรงๆ ว่าจะเห็นได้ในนิยายทั่วๆ ไปในสมัยนี้ หาเรื่องที่โยน clue ดีๆ ได้ยากมาก หรือถ้ามองเห็น ก็เป็นการโยน clue แบบไร้สไตล์ ไร้การสร้างสรรค์ แต่สำหรับเรื่องนี้การโยน clue อันใหญ่ขนาดนี้เป็นความตั้งใจที่จะให้คนมวลหมู่มากรับสารได้อย่างแน่นอน จังหวะหรือขนาดของ clue จึงถูกดีไซน์มาเรียบร้อยแล้ว พูดง่ายๆ คนเขียนบทเก่งและคิดทิศทางมาอย่างดี รวมทั้งมีจุดมุ่งหมายและกลุ่มลูกค้าที่แน่นอน)

พอดูไปได้ซักพักก็เลยเลิกคิด หนูรู้แล้วว่าใครเป็นใคร เอางี้ดีกว่า ตามบทไปเลย ลองตามเส้นเรื่องไปว่าเรื่องพาเราไปทิศทางไหน ทำยังไงถึงรู้ว่าคนนี้เป็นผี แล้วเรื่องใข้วิธีไหนเฉลย ซึ่งก็ชอบนะ โดยเฉพาะตอนอยู่บนเรือ มันเป็นฉากเฉพาะที่เหมาะกับเรื่องผีๆ เพราะเป็น limited space แล้วฉากนี้มันเป็นอะไรที่เดาไม่ได้ สารพัดมุกก็ใส่เข้ามาแบบจัดเต็ม เราก็ไหลไปตามเรื่องได้สบายๆ ชอบไปจนถึงตอนที่เข้าไปอยู่ในวัด พออยู่ในวัดแล้วกลับเฉยๆ นะ อาจจะเป็นเพราะพอเข้าวัดแล้วก็เป็นดราม่า ซึ่งก็เป็นดราม่าที่เรารู้อยู่แล้วว่าพระเอกมันรู้ว่าใครเป็นผี เลยอินน้อยไปหน่อยอีก

ความสนุกนี่ให้เต็มเปี่ยมเลย มุกแต่ละมุกก็รู้เลยว่าคิดมาอย่างดี ไม่ใช่มุกที่แบบตลกคาเฟ่ ไม่ได้ดูถูกนะ แต่อธิบายไงดี คือ มุกตลกคาเฟ่แปลว่า มีช่องตรงไหนก็ขอเสียบมุก เผื่อตลก เน้นปริมาณแบบนั้น แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ ทุกมุกที่ใส่มาคือมั่นใจว่าเหมาะกับสถานการณ์และเป็นสิ่งที่เกิดได้จริง เป็นธรรมชาติ และแน่นอนมุกที่ทุกๆ คนต้องขำคือมุกตกบันได เป็นมุกตลกเจ็บตัวที่สงสารคนแสดงจริงๆ แต่ขำอย่างแรง

เรื่องโปรดักชั่น ปกติรุ้งไม่ค่อยจะให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ แต่สำหรับหนังเรื่องนี้ ยอมรับว่า ทำโปรดักชั่นดี  โลเคชั่นต่างๆ ดีมากๆ

ส่วนเรื่องตอนจบ เรื่องนี้ไม่เน้นตอนจบนะ เพราะไคล์แมกซ์มันไปที่ส่วนตอนเฉลยหมดแล้ว จะจบแบบแฮปปี้หรือไม่แฮปปี้ ไม่ได้มีผลอะไรกับเส้นเรื่องแม้แต่น้อย แม้ว่าพระเอกจะได้ตัดสินใจบางอย่างไปแล้ว แต่ก็สามารถจะจบไปในทิศทางไหนก็ได้ เพราะการตัดสินใจของพระเอกก็ไม่ได้สามารถทำให้สิ่งต่างๆ เป็นไปตามที่เขาคิดได้ ถ้าตนดูไม่ชอบตอนจบแบบที่ผู้กำกับทำมา ก็ไปจินตนาการต่อเอาเองในตอนจบที่เขาต้องการได้เลย เพราะไม่ได้มีผลกับเส้นเรื่องใดใด

สรุปสุดท้าย เป็นเรื่องที่สนุกสำหรับดูครั้งแรก แต่ให้ดูอีกครั้งก็เฉยๆ แล้ว เพราะอย่างที่บอก ถูกสปอยล์ไปตั้งแต่ยังดูไม่จบเลย ให้มาดูอีกครั้งก็เหมือนแค่มาดูหนังตลกเฉยๆ เพราะความเป็นหนังสืบสวน(ซึ่งเป็นเส้นเรื่องใหญ่)มันหายไปหมดแล้ว

ปล ช่วงนี้ก็ไม่ได้อ่านอะไรใหม่ๆ เลย มีแค่ได้ดูหนังเคนชิน สนุกมาก แค่นี้เอง