Bloggang.com : Peakroong : :::ฟ้อนเล็บ:::

:::ฟ้อนเล็บ:::

ฟ้อนเล็บ

ฟ้อนเล็บ เป็นการฟ้อนที่เป็นเอกลักษณ์ของ “คนเมือง” ซึ่งหมายถึงคนในถิ่นล้านนาที่มีเชื้อสายไทยวน และเนื่องจากการเป็นการแสดงที่มักปรากฏ ในขบวนแห่ครัวทานของวัดจึงมีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า “ฟ้อนแห่ครัวทาน” ต่อมามีการสวมเล็บที่ทำด้วยทองเหลืองทั้ง 8 นิ้ว (ยกเว้นนิ้วหัวแม่มือ) จึงได้ชื่อว่า “ฟ้อนเล็บ”

ท่าฟ้อน
การฟ้อนชนิดนี้มีมาแต่ดั้งเดิม คณะศรัทธาของแต่ละวัดมักมีครูฝึกสืบทอดต่อกันมา เมื่อถึงฤดูกาลที่จะมีงานปอยหลวง ซึ่งเป็นงานฉลองศาสนสถาน มักมีการฝึกซ้อม เด็กสาวในหมู่บ้านเพื่อแสดงในงานดังกล่าวเสมอ โดยที่รูปแบบกระบวนและลีลาท่าฟ้อนไม่ได้กำหนดตายตัว แต่ละครูหรือแต่ละวัดอาจแตกต่างกันไป ในสมัยพระราชชายาเจ้าดารารัศมี ได้มีการปรับปรุงและประดิษฐ์ท่าฟ้อนให้ดูอ่อนช้อยงดงามยิ่งขึ้น และบุคคล ผู้หนึ่งซึ่งเคยได้รับการถ่ายทอดจากคุ้มเจ้าหลวงได้แก่ ครูสัมพันธ์ โชตนา

ในโอกาสที่ครูสัมพันธ์ได้เข้าไปถ่ายทอดศิลปะการฟ้อนชนิดนี้แก่วิทยาลัย นาฏศิลปเชียงใหม่ ท่านได้กำหนดท่าฟ้อนไว้ 17 ท่าดังนี้

1. จีบส่งหลัง
2. กลางอัมพร
3. บิดบัวบาน
4. จีบสูงส่งหลัง
5. บัวชูฝัก
6. สะบัดจีบ
7. กราย
8. ผาลาเพียงไหล่
9. สอดสร้อย
10. ยอดตอง
11. กินนรรำ
12. พรหมสี่หน้า
13. กระต่ายต้องแร้ว
14. หย่อนมือ
15. จีบคู่งอแขน
16. ตากปีก
17. วันทาบัวบาน

ท่ารำต่างๆ ดังกล่าว อาจมีการเพิ่มท่า ตัดตอน หรือลำดับท่าก่อนหลังตามแต่เหมาะสม

ละคร
ละครชาตรี
การแต่งกายละครชาตรี
ละครโนรา
ละครนอก
ละครใน
ละครพันทาง
การแสดงพื้นเมืองของไทย
ภาคเหนือ
ภาคกลาง
เพลงพวงมาล้ย
การรำแสดงพื้นเมืองภาคเหนือ
การรำแสดงพื้นเมืองภาคอีสาน
การรำพื้นเมืองภาคใต้
ความหมายของคำว่า
ประเภทของระบำ
ประเภทของการรำ
ประเภทของการฟ้อน
การแสดงเบ็ดเตล็ด
กำเนิดของโขน
การแสดงกระบี่กระบอง
การแสดงหนังใหญ่
ประเภทของโขน
โขนหน้าจอ
ตัวละครในการแสดงโขน
ตัวนาง
ตัวยักษ์
ตัวลิง
เรื่องที่ใช้ในการแสดงโขน
บทละครรามเกียรติ์สมัยกรุงศรีอยุธยา
บทละครรามเกียรติ์สมัยกรุงธนบุรี
บทละครรามเกียรติ์สมัยกรุงรัตนโกสินทร์
ดนตรีที่ใช้บรรเลงในการแสดงโขน
โขนโรงใน
รำวงมาตรฐาน
คำร้อง/ทำนอง รำวงมาตรฐาน
เครื่องดนตรี /การแต่งกาย รำวงมาตรฐาน

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 13 กันยายน 2555 0:39:24 น.

0 comments

Counter : 6082 Pageviews.