เรื่องเล่าเก่าๆจากเมืองบริท…ตอนที่ 1…อัลบั้มรูป 1 AUG 1998 หนัก…สองมือของฉันพะรุงพะรังไปด้วยถุงพลาสติกใหญ่ๆสองถุง หลังของฉันถูกรั้งตรงแหน่วด้วยเป้ใบโต ฉันกำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่คนเดียวตรง Departure floor ญาติพี่น้องทุกคนหนีฉันไปหาที่นั่งอีกฟากนึง เนื่องจากเบื่อหน่ายกับความรั้นของฉันกันหมดแล้ว พวกเราเถียงกันนานสองนานเรื่องที่ฉันขนของมากมายก่ายกองติดตัวไปด้วย ใครๆก็ว่า ว่าฉันทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง เพราะฉันจะต้องขนของเองทั้งหมดเมื่อไปถึงที่นู่น ฉันมีกระเป๋าใหญ่สองใบที่หนักกว่าตัวฉันสิบกิโล นอกจากนี้ก็ยังมี handbag อีกประมาณห้าโล และสิ่งสำคัญที่สุดก็คือถุงสองใบในมือฉัน ซึ่งมันก็คือ รูปถ่ายงานรับปริญญาของฉัน ที่เพิ่งถ่ายสดๆเมื่อวานนี้ จริงๆแล้ว ณ เวลานั้น ฉันควรจะนั่งเรียนภาษาอยู่ที่อังกฤษไปเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันตัดสินใจที่ขอที่่จะอยู่เมืองไทยต่อไปอีกหนึ่งเดือน เพื่อที่ฉันจะได้มีโอกาสเข้าร่วมงานรับปริญญา งานที่ฉันลุ้นเหลือเกินว่าชั้นจะได้รับมันพร้อมเพื่อนร่วมรุ่นหรือไม่ การเรียนของฉันในรั้วมหาลัยมันช่างไม่น่าจดจำแต่ทำไมทุกวันนี้ก็ยังลืมไม่ลงก็ไม่รู้ ใครๆก็บอกว่าฉันเป็นคนเรียนเก่งเพราะเกรดของฉันตั้งแต่ปีแรกจนปีสุดท้ายฉันมีครบทุกตัว ความผิดพลาดตอนปี 1 และปี 2 มันส่งผลให้ฉันต้องกลายเป็นคนเรียนดีจริงๆตอนปี 3 และปี 4 ความผิดพลาดของฉันก็คือ ฉันไม่ชอบเพื่อนร่วมคณะของฉันเอาซะเลย จนทำุให้ฉันใช้เรื่องนี้เป็น “เหตุผล” ในการที่ไม่ยอมไปเรียนเอาซะดื้อๆ ฉันเคยคิดแม้กระทั่งจะขอเอนท์ใหม่เข้าคณะเดิมเพื่อหนีจากเพื่อนพวกนี้ ทำไมฉันถึงเกลียดเพื่อนเหล่านี้นักหนาเหรอ คงเป็นเพราะว่าฉันเรียนโรงเรียนเดียวมาตลอด 12 ปี ทำให้ฉันติดเพื่อนเก่าเอามากๆ เห็นใครใหม่ๆเป็นขวางหูขวางตาไปซะหมด แต่ในที่สุดเวลาก็ทำให้พวกเพื่อนใหม่กลายเป็นเพื่อนเก่าไปโดยปริยาย วันนั้นที่สนามบินฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พวกเพื่อนๆทั้งที่โรงเรียนและมหาลัยต่างร่วมใจกันไปส่งฉัน เกลียดจริงๆเลย บรรยากาศร่ำลาแบบนี้ มันทำให้ฉันเริ่มอยากเปลี่ยนใจไม่อยากไปซะแล้ว แต่ไม่ได้หรอก ฉันจำเป็นต้องไป เพื่ออนาคตหลายๆด้าน ฉันรู้อยู่ลึกๆว่าการไปครั้งนี้คงจะเปลี่ยนแปลงชีวิตฉัน เปลี่ยนแปลงในสิ่งที่่ฉันคาดหวังมานานแสนนาน ฉันอยากจะยุติความสัมพันธ์ 6 ปี ที่ใครๆก็ว่าดีนักหนา เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่อง ฉันกลับเบลอไปหมด เมื่อเดินพ้นประตูตรวจคนเข้าเมืองฉันก็เริ่มน้ำตาตก อย่างน้อยก็ปีนึงกว่าฉันจะกลับมาที่บ้านอีก ฉันว่าฉันคิดถูกแล้วล่ะ ที่แบกเอารูปพวกนี้ไป อย่างน้อยเวลาฉํนคิดถึงใคร ก็จะได้เอารูปพวกนี้ขึ้นมาดู สองมือถือถุงอัลบั้ม สองขาเดินก้าวเข้าไป ฉันมายืนอยู่บริเวณรอขึ้นเครื่องแล้ว อ้าว ฉันลืมพาสปอร์ตไว้ที่ไหน ขณะที่ผู้โดยสารทะยอยขึ้นเครื่อง ฉันกลับต้องวิ่งไปตรงเครื่อง x-ray ให้ตายสิ ฉันลืมกระเป๋าสะพายของฉันทั้งใบไว้ตรงนั้นแหละ เมื่อได้ทุกอย่างพร้อม ฉันก็ขึ้นเครื่องเตรียมออกเดินทางกันซะที จากวันนั้นจนวันสุดท้ายในอังกฤษ อัลบั้มรูป 21 เล่มก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาตลอด ถึงแม้ว่ามันจะเกะกะน่ารำคาญและหนักอึ้ง ฉันก็ไม่เคยนึกเสียใจที่ติดเอามันมาด้วย ถึงแม้ที่บ้านจะบ่นว่าฉันทำอะไรไม่คิด แต่ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันมีความสุขกับมันและฉันก็พร้อมแบกมันไว้้ด้วยตัวเอง “ความเหมาะสมกับความรู้สึก” เป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันค้นพบและเรียนรู้จากการใช้ชีวิตต่างแดนในครั้งนี้ มันไม่ได้จำกัดอยู่แค่เรื่องความรักเพียงอย่างเดียวหรอก แต่มันเป็นพื้นฐานของการเปลี่ยนแปลงชีวิตในหลายๆด้านของฉัน มันเป็นความตั้งใจของฉันมานานแล้วที่อยากจะบันทึกการใช้ชีวิตต่างแดนครั้งแรกของฉันเก็บเอาไว้ที่ไหนซักที่ ก่อนที่ฉันจะหลงๆลืมๆไป เริ่มแรกเดิมทีฉันอยากจะแค่รำลึกถึงเพลงเก่าๆในช่วงเวลานั้น แต่บางอารมณ์ฉันก็นึกสนุกอยากจะเขียนเรื่องราวเก่าๆด้วยเหมือนกัน “เสียง” ของฉันที่เล่าเรื่องในกรุุ๊ปบลอกนี้อาจจะฟังดเรื่อยๆเฉยๆ อาจจะเป็นเพราะว่าฉันกำลังคุยอยู่กับตัวเองอยู่ก็ได้ เรื่องราวทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นในอดีต เพราะฉะนั้นมันก็ไม่มีผลกับความรู้สึกในปัจจุบันของฉันเลย บางทีเรื่องมันอาจจะเศร้า แต่จริงๆแล้วฉันนั่งิยิ้มไปพิมพ์ไป คิดแล้วมันตลกดี ถ้าใครผ่านมาอ่านแล้วรู้สึกว่าไม่รู้จะคอมเม้นต์อะไรก็ไม่ว่ากัน หรือจะเข้ามาทักทายเฉยๆก็ได้เช่นกัน จริงๆแล้วก่อนที่ฉันจะเริ่มเขียนบลอกกรุ๊ปนี้ ฉันตั้งใจอยากจะเอารูปที่ถ่ายเก็บไว้ช่วงอยู่ที่นู่นมาเก็บไว้ในบลอกด้วย แต่น่าเสียดายที่รูปพวกนั้นอยู่ที่เมืองไทยทั้งหมด …อ่ะ…ทีงี้ทำไมไม่รู้จักแบกมา?   Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2550 13 comments Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2550 5:51:56 น. Counter : 621 Pageviews. Share Tweet

เล่ามาโล่ดค่ะคุณอวน แม่ปุ๊ชอบอ่าน ตอนแม่ปุ๊ย้ายไปเมกา ทุกคนที่มายกกระเป๋าจะอึ้ง ๆ ไปเลยค่ะ คนที่บ้านถามว่าเอาครกใส่มาด้วยเหรอ พนักงานตามสนามบินก็ทักว่ามีอะไรอยู่ข้างในเนี่ย (กลัวจะเป็นศพมั้ง) คุณพ่อของพ่อเซธบอกว่าแม่ปุ๊เอาบ้านจากเมืองไทยใส่กระเป๋ามาด้วยแน่ ๆ   โดย: Lauderdale By The Sea 18 กุมภาพันธ์ 2550 6:27:30 น.

วันนี้ คิดถึงรูปถ่าย ที่บ้านเหมือนกันค่ะ ตอนสมัยไว้ผมเท ฮาๆ เพราะ เห็นเค้าว่ากลับมาฮิต เลยอยากดูหน้าตัวเองสมัยนั้น ตอนพี่ไปอยู่ รร เตรียม ก็ ร้องไห้ไปหลายเดือนค่ะ กลับมา รร เก่าทุกอาทิตย์ กว่าจะมีเพื่อนใหม่ๆ เดี๋ยวนี้ เพื่อน สนิทจริงๆ ก็ okus ทั้งนั้นเลย ทำให้รู้ตัวว่า ไม่มีใครคบจริงๆ เลยต้องกลับมาคบกันเองอีกครั้ง   โดย: *พิณ* 18 กุมภาพันธ์ 2550 7:16:36 น.

ตามมาอ่านค่ะ ได้อรรถรสดี เหมือนได้ไปยืนส่งด้วยงั้นแหละ เขียนต่ออีกนะ จะรออ่านเรื่อย ๆ   โดย: ชิงดวง 18 กุมภาพันธ์ 2550 9:48:07 น.

อ่านแล้วสนุกดีค่ะ ชอบบบบ   โดย: asita 18 กุมภาพันธ์ 2550 10:12:58 น.

น้องอวน คิดเหมือนพี่เลย การเขียนบันทึกนั้น ติดมาเป็นนิสัย และเมื่อนำมาอ่านทีไร ราวกับว่าภาพในอดีตนั้นมาปรากฏอยู่ตรงหน้า เสียเฉยๆ บางทีก็ราวกับว่า เราเล่าอะไรให้เราฟัง เผื่อกันลืม เสียอย่างนั้น ขอบคุณค่ะ ที่แวะไปส่งเสียงที่บล๊อกพี่เป็นครั้งเป็นคราว ทำให้รู้สึกไม่เฉา อิๆ บันทึกต่อนะคะ จะตามมาอ่าน สาระชิวิตของแต่ละคน นั้นก่อให้เกิดพลังสู้ชีวิต หรือแนวคิดอะไรใหม่ๆก็ค่ะ ลิ๊งค์ค่ะ จะได้เข้าไปบล๊อกที่พี่อับแดด เอ๊ย อัพเดทได้ โดยไม่งง   โดย: It-ta-tee 18 กุมภาพันธ์ 2550 10:28:01 น.

มารออ่านต่อจ้า.....เอารูปอื่นๆมาแทนก็ได้..ชอบแอบดู...เอ้ย..ชอบดู..   โดย: ปลายฟากฟ้า 18 กุมภาพันธ์ 2550 10:34:28 น.

โอ้โฮ อัลบั้มรูป 21 อัน คงหนักน่าดูนะค่ะ   โดย: namfonJC 18 กุมภาพันธ์ 2550 11:02:09 น.

พี่อวน รี่ก็อยากได้รูปเก่าๆเหมือนกัน อยู่บ้านเก่าค่ะ ไม่รู้พี่เลี้ยงเอาไปเก็บไว้ตรงไหนด้วย แง้ๆๆๆ รี่ไปไหน กระเป๋าเบาทุกที ขี้เกียจแบกค่ะ ฮ่าๆๆๆ ป.ล. รุ่นพี่อวนยังน่ารับปริญญานะคะ รุ่นรี่ มีหลายคนไม่รับล่ะ รี่ก็ไม่อยากรับ แต่แม่ขอ(แกมบังคับ)   โดย: ShiEri 18 กุมภาพันธ์ 2550 12:37:14 น.

เข้ามาอ่านค่ะ สนุกดี จะรออ่านต่อไปนะคะ   โดย: หยุ่ยยุ้ย 18 กุมภาพันธ์ 2550 12:51:51 น.

คุณอวน ... จริงๆ คิดเหมือนกันเลยค่ะว่า อยากเขียนเรื่องราวแบบนี้เก็บเอาไว้อ่านเล่นเหมือนกัน อย่างน้อยมันก็ทำให้เราจดจำบางสิ่ง อาจจะเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดีกว่าการที่ถูกลืมเลือนไปเลยนะคะ แต่ด้วยเพราะว่ามันผ่านมาตั้งห้าหกปีแล้ว กว่าจะเริ่มไป ณ จุดนั้น บรรยากาศมันจางไปหน่อยๆ แล้วอ่ะค่ะ เมื่อก่อนนี้ถ้าเป็นคนช่างเขียน ช่างคิดเหมือนตอนนี้ สงสัยเรื่องราวนิดคงเป็นกระบุง แล้วอีกอย่างอาจจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นที่มาอ่านก็ได้โดยเฉพาะคนที่เค้ากำลังตัดสินใจมาใช้ชีวิตไกลบ้าน แต่ แต่ ตอนนี้คงกลับไปเขียน ณ จุดนั้นลำบากแล้ว เพราะว่าอารมณ์มันเปลี่ยนไป นิดเขียนไม่ได้ตรงบรรยากาศน่ะค่ะ เพราะถ้าให้เขียนมันจะกลายเป็นว่าเราสร้างบรรยากาศแทนที่จะซึมซับบรรยากาศ ณ ตอนนั้นแล้วเขียนออกมา มันคงเป็นคนละอารมณ์ เลยหยุดโปรเจ็คนี้ไปเลยค่ะ แต่ยังไงจะมาตามอ่านเรื่องราวเก่าๆ ของคุณอวนนะค่ะ ขอเป็นการรำลึกอดีตด้วยคนค่ะ   โดย: JewNid 18 กุมภาพันธ์ 2550 15:34:39 น.

เข้ามาอ่านค่ะ ดีจังค่ะ ได้รำลึกถึงความหลัง ร่ำรวยเงินทอง รวยๆๆๆๆๆๆ นะค่ะ   โดย: whitelady 18 กุมภาพันธ์ 2550 20:00:49 น.

เวลาเปลี่ยนแปลงอะไรหลาย ๆ อย่างนะคะ ทั้งมิตรภาพ ที่ทำให้เพื่อนใหม่กลายมาเป็นเพื่อนเก่าและเพื่อนรู้ใจ ทั้งความรู้สึก ทั้งประสบการณ์ แล้วก็ทั้งทำให้เกิดความทรงจำ :D :D :D   โดย: หมาเลี้ยงแกะ 19 กุมภาพันธ์ 2550 13:48:38 น.

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ ตกลงเราซื้อชุดเดียวกันเหรอคะ อิ อิ ดีใจจัง ใจเราตรงกัน (หรือวิคเข้าใจผิด คุณอวนอาจจะหมายถึงว่าไปช็อปเหมือนกันเฉยๆ ?) โห เอาอัลบัมรูป 21 อันติดมาด้วยเหรอคะ คิดแล้วหนักแทน แต่ก็คุ้มค่ะ นึกถึงเรื่องเก่าๆ สมัยเป็นนักเรียนแล้วมีความสุขนะคะ เดี๋ยวจะมาติดตามอ่านอีกเรื่อยๆ ค่ะ   โดย: the Vicky 19 กุมภาพันธ์ 2550 19:41:50 น.