อ่านแล้ว โดน.....รวยสัตว์นรก!?! เพิ่งได้เอา นิตยสาร way ฉบับที่ 26 มาอ่านเจอคอลัมน์ "จุดหมายที่ปลายทาง" ของ อาจาย์ไชยันต์ ไชยพร เห็นว่าชัดและแรงดี เลยตัดเอาบางช่วงบางตอนมาลงไว้ ฮาฮา เขียนได้ใจมาก ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรได้อย่างนี้บ้างไหม ชีวิตนี้ "...คนจำนวนหนึ่งที่ว่านี้คือใคร? คนที่รวยสัตว์นรก รวยสัตว์ รวยฉิบหาย รวยมหาศาล รวย ไม่รวยมาก ปานกลาง ปานกลาง(แบบไม่กลางจริง แต่ติดไปทางใกล้จน แต่ยอมรับไม่ได้) หรือประเภทที่จนแต่ก็ไม่ขอใครกิน หรือจนแบบไม่อายที่ขอยืมหรือกู้เงินคน(แต่คนเหล่านี้ยืนยันว่า ยังมีศักดิ์ศรีก็ไม่ได้ขอใครกินเปล่าๆ เพราะกูยอมเสียดอก และยอมให้ด่าให้ทวง แต่ก็ไม่ใช่จะให้ด่าทุกครั้งไป บางครั้้งก็ต้องหลบหน้าหลบตา เพราะเป็นเชื่อว่ายังเป็นคนมีศักดิ์ศรีอยู่ แม้จะเป็นหนี้ไม่มีเงินใช้ แต่ก็ใช่จะให้มึงมาจิกด่ากูอยุ่ตลอดเพียงแต่กูยังไม่มีใช้ตอนนี้เท่านั้น!) หรือจนแบบขนาดที่จะขอยิืมหรือขอกู้ใครก็ไม่มีใครยอมให้ เพราะเห็นๆอยู่ว่า ไม่มีทางส่งดอกได้... ...คนจนประเภทสุดท้ายนี้เข้าข่าย 'จนสัตว์' เพราะชีวิตใกล้สัตว์หรือไม่ต่างจากสัตว์ก็ว่าได้ และเข้าใจว่า น่าจะย่ำแย่กว่าพวกที่ 'จนฉิบหาย'... ...แต่ก็แปลกที่ว่าเมื่อเปรียบเทียบองศาหรือดีกรีของคนจนกับคนรวยแล้ว ในขณะที่คนที่รวยที่สุดและงกสัตว์ (ซึ่งที่จริงแล้ว คนพวกนี้มันไม่เคยมีวันสุดของมันเพราะมันจะต่อยอดไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด อย่างน้อยก็ได้ดอกเบี้ยทุกวันทุกเดือน ความสุดของมันจึงเป็นความสุดในแบบสัมพันธ์กับเวลาและสถานที่เท่านั้น) ควรถูกเรียกว่า 'รวยสัตว์นรก' ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจและปากนัก แต่สำหรับคนที่จนที่สุดนั้นไม่สมควรเรียกว่า 'จนสัตว์นรก' หรือถ้าใครเรียก เขาคนน้ันก็ควรที่จะตะขิดตะขวงใจและปากบ้าง เพราะถ้าจนขนาด 'จนจนมีชีวิตคล้่ายสัตว์' แล้วยังจะไปเรียกว่า 'สัตว์นรก' ซ้ำเติมลงไปอีกมันก็กระไรอยู่... ...แต่สำหรับคนที่รวยแบบไม่สามารถหยุดได้ รวยแบบไม่มีวันสุด และแถมยังงกสัตว์ด้วย มันให้น่ากังขาว่า มันจะรวยไปถึงไหน และในความเป็นจริง การรวยและงกแบบหาทางหยุดไม่ได้นี้มันส่อให้เห็นถึงความคิดจิตใจที่น่าจะขยะแขยงขนลุกขนพองมากกว่าชื่นชมหรือเห็นใจ... ...โดยธรรมดาของสัตว์ มันอาจจะมีจิตใจและพฤติกรรมที่โหดร้ายในสายตามนุษย์ ยามที่มันขย้ำเหยื่อของมันอย่างไม่ปรานีปราศรัย แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง มันจะหยุดเมื่ออิ่มหรือพอในอารมณ์ของมัน ซึ่งสัตว์มักจะมีจุดพอ แถมมันยังยอมให้ตัวอื่นได้อานิสงส์จากเศษเนื้อเศษกระดูกที่เหลือได้ด้วย แต่สำหรับคนรวยและงกแบบที่ไม่เคยสุดไม่เคยพอ มันคงร้ายกว่าสัตว์ธรรมดาๆอย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้ คนเหล่านี้จึงสมควรที่จะถูกเรียกว่า 'รวยสัตว์นรก' นั่นเอง..." อ้างอิงจาก นิตยสาร way ฉบับที่26 คอลัมน์ "จุดหมายที่ปลายทาง" เรื่อง "การวิ่งตามเก็บเหรียญบาทเหรียญสลึง" ของอาจารย์ไชยันต์ ไชยพร..ขอขอบคุณครับ Create Date : 22 กันยายน 2552 Last Update : 24 กันยายน 2552 18:27:24 น. 0 comments Counter : 894 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet