ความสุขของคนเราไม่เท่ากัน... เดือนก่อนผมมีโอกาสได้ไปใช้ชีวิตเป็นชาวสวนที่ระยอง สิบกว่าวัน... เนื่องจากสวน(ของคนอื่นแต่ต้องไปดูแลหน่อย!!)มีการเปลี่ยนแปลง เลยถือโอกาสลองเป็นชาวสวนไปด้วยในคราวเดียวกัน จึงต้องไปพักพิงกับ เจ้าของสวนข้างๆ ซึ่งคล้ายจะเป็นผู้จัดการสวนกลายๆ ทั้งๆที่ไม่มีผลประโยชน์ใดๆให้ เขาช่วยเป็นธุระปะปังหลายๆอย่าง โดยปฎิเสธรับเงินค่าดูแล ประโยคเดียวที่ได้ยินบ่อยๆ "แว่ะมาทีมีขนมถุงสองถุุงมาฝากก็ดีใจแล้วค่าาา..." ยิ่งอยู่หลายวันผมยิ่งรู้สึกปลอดและรู้สึกโปร่งมากขึ้น...และมากขึ้น... ปลอดจากเสียงโทรศัพท์ใดๆมากระทบหู เพราะที่ตรงนั้นไม่มีสัญญาณของค่ายใดๆ... โปร่งจมูกกับกลิ่นป่าที่โชยมากับสายลมและโปร่งสายตาเมื่อมองไปรอบๆมีแต่ต้นไม้และธารน้ำ เสียงนก "กะแต-แต้แว๊ด" (ผมได้ยินชื่อครั้งแรก อดยิ้มไม่ได้กับคนตั้งแล้วก็ ยิ้มมากขึ้นไปอีกเมื่อพบว่า นกมันร้องออกมาตรงคำต่อคำทีเดียว!! และยิ่งไปกว่านั้นนานๆทีจะมีนกที่คาดว่าเป็นนกรุ่นใหม่ร้องว่า กะแต-แต-แต-แต-แต้แว๊ดด!! คล้ายๆจะเป็นนกแรพกันทีเดียว เอ..หรืออาจเป็นนกติดอ่างเพราะแถวนั้นไม่มีช่องเพลงสากล!?) ซึ่งอาจจะมีชื่ออื่นที่เป็นทางการ ร้องให้ได้ยินเป็นระยะๆ... มีกลิ่นอับชื้นของหญ้าแห้งที่จมหมักอยู่ในน้ำฝนที่ขังค้างเป็นแอ่งๆ ให้ได้สูดดมเวลาที่ขุดดิน... ได้กินกะปิทำเอง...ที่หอมมาก ตำใส่ระกำ ซึ่งเดินไปเด็ดเอาเองหลังบ้าน...และอีกสารพัดอย่างที่ทำเอง... กินข้าวตรงเวลา พักกลางวัน 2 ชั่วโมงเผื่อเวลาสำหรับ งีบหลับเอาแรงไว้ทำงานตอนบ่าย... เลิกงานไม่เย็นมากนักแต่เป็นเจ้าของก็เดินตรวจตราคุยขอความรู้ไปเรื่อยๆ พอถึงตอนเย็นก็หมดแรงเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว เดินกลับมาก็สอยมะพร้าวลงมาเฉาะกินกันตรงนั้น... แย่หน่อยที่ผมแพ้น้ำบาดาลที่เขาขุดขึ้นมาใช้...ช่วงใกล้จะกลับบ้าน หน้าตาผมจึงมีสารพัดเม็ดขึ้นเต็ม โดยเฉพาะช่วงใกล้ๆปาก แสบเป็นพิเศษ...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่กรุงเทพฯ ปากดีไว้กับคนอ่ืนไว้เยอะหรือป่าว!? --" ค่ำหน่อยก็ไม่มีอะไรทำ นอนครับนอนเอาแรง จะได้ตื่นเช้าๆมาทำงานต่อ... มีผจญภัยหน่อยตรงที่ต้องนำ ฝูงหมา(ค่อนข้างแคระแกร็น เนื่องจากเจ้าของสวนเลี้ยงเป็นแค่สัตว์เลี้ยงมิได้เป็นเพื่อน...และชอบไปกินน้ำยางพาราที่มีน้ำกรดผสม...) ไปกัดกับฝูงหมาสวนข้างๆที่เข้ามาประกาศศักดาเนื่องจากมันตัวใหญ่กว่า ฝูงหมาสวนเราตัวเล็กจึงไม่ค่อยกล้าสู้แต่พอมี 'จ่าฝูง' (ผมเอง!!)ฝูงหมาแคระแกร็นเหล่านี้จะรู้สึกมีกำลังฮึกเหิมขึ้นมาทันที เวลาที่เดินออกไปที่สวน เหล่าหมาแคระแกร็นก็จะเห่ากรรโชกอย่างมีกำลังใจและกระโจนออกไปอย่างรวดเร็ว!! แต่พอมองกลับมา 'จ่าฝูง' ยังค่อยๆเดินเอ้อระเหยลอยชายอยู่ เหล่าหมาฯก็หยุดกึกในทันทีเปลี่ยนยุทธวิธีเป็นใช้วิธีเห่าอย่างเดียวแทน!? ผมเกือบโดนหมาหมู่ (ตัวอย่างหนา) ฟัดอยู่เหมือนกันดีที่ใส่รองเท้าบูตและมีไม้อยู่เยอะแถวๆนั้น จึงวิ่งพลาง หยิบไม้ขว้างพลาง จนเหล่าหมาหมู่(พวกตัวเอง)มาช่วยไว้ทัน!! สำหรับบางคนอาจคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ แต่สำหรับผมคนที่เกิดในเมืองคอนกรีต โตมากับต้นไม้ไม่กี่ต้น เห็นฝุ่นที่เกิดจากเขม่าไอเสียรถยนต์ต่างๆอยู่เสมอ ฟังแต่เสียงรถไม่ขาดตอนแม้ในยามเที่ยงคืนตีหนึ่ง... แม้จะมีบ้างที่ได้ออกค่ายฯ ได้อยู่กับวิถีชีวิตธรรมชาติแต่ก็ไปเป็นหมู่คณะและพร้อมจะเปลี่ยนแปลงส่ิงรอบๆเล็กๆน้อยๆเพื่อความสะดวกสบายกับ ชาวค่ายฯ! ผมยอมรับว่าสิบกว่าวันนี้เป็นเรื่องพิเศษทีเดียวครับ วันและวันที่ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน... ผมได้สัมผัสความแตกต่างบางอย่างที่มีผลต่อ ความสุข... ความสุขของคนเราไม่เท่ากัน... Create Date : 30 กรกฎาคม 2553 Last Update : 2 สิงหาคม 2553 14:24:37 น. 1 comments Counter : 946 Pageviews.   Share Tweet อ่านแล้วขนลุก หมารุมนี้น่ากลัวคะน้องเงา ฯ แค่หมาแยกเขี้ยวเราก็ต้องระวังแล้วล่ะ แม่จะบอกไว้เสมอว่าอย่าไว้ใจสัตว์หน้าขน ขนาดที่บ้านเลี้ยงทั้งหมาและแมวนะ แต่หมาที่อื่น เชื่อใจไม่ได้ หมาบ้านเราน่ะอย่างไรมันก็ไม่กัดเจ้าของอยู่แล้ว อยากไปแบบนี้ละ ไปเป็นชาวสวนดูบ้าง แต่ด้วยผู้หญิงตัวคนเดียวครั้นจะออกไปผจญภัยแบบนั้นหาโอกาสได้น้อยเหลือเกิน นอกจากจะกลับบ้านและไปบ้านคนพิเศษที่เชียงใหม่ ได้สัมผัสบรรยากาศเสียงนกร้องตอนเช้า กลิ่นอายดิน จนหลงใหลไม่อยากกลับกรุงเทพเลยค่ะ ช่วงนี้งานเข้าก็เลยไม่ได้แวะมาหาค่ะน้อง ...น้ำบาดาลพี่ก็แพ้น่ะค่ะ ขึ้นผื่นเลยล่ะ โดย: aenew วันที่: 4 สิงหาคม 2553 เวลา:22:18:12 น.   ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet