วันนี้พาเด็ก ๆ ไปรู้จักการให้มาค่ะ พาเด็ก ๆ ไปโรงเรียนลพบุรีปัญญานุกูล ซึ่งเป็นโรงเรียนสำหรับน้องๆ ที่มีความพิการทางสติปัญญา เราขอเรียกเด็กพวกนี้ว่าเด็กพิเศษนะคะ  เพราะน้องๆ เค้าพิเศษจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นคำถามที่มาถามแล้วทำให้เราคาดไม่ถึง  หรือความสดใสความน่ารักในแบบของเค้า  จริง ๆ แล้วเราถ่ายรูปไว้เยอะมากๆ แต่ยังไม่ได้เอาลงเครื่องเลย ช่วงนี้งานเยอะมาก(บอกทำไมทุกวัน)555555 จริงๆแล้วอยากนอนเร็วๆ สักวันนะคะ เพราะพรุ่งนี้ต้องพาเด็กๆไปศิริราชอีก  ต้องออกจากที่นี่ 05.30 น. แต่ว่าอยากอวด  อยากแบ่งปันคลิปนี้มาก

เด็กๆ ของบ้านเด็กธรรมรักษ์ ส่วนใหญ่จะรู้จักแต่การรับ  น้อยครั้งจริง ๆ ที่จะรู้จักการให้  แต่การให้ครั้งนี้ไม่ใช่การให้ครั้งแรกสำหรับเด็ก ๆ ทุกปีเด็ก ๆ  จะต้องไปให้  แล้วแต่ที่ว่าจะไปที่ไหน ก่อนหน้านี้สองปีติดกันพาไปให้ที่บ้านพักคนชรามา  สำหรับโรงเรียนลพบุรีปัญญานุกูลส่วนใหญ่เราจะคอยขนตุ๊กตาหรือของเล่นที่เค้าบริจาคมาให้เด็ก ๆ แล้วเยอะเกินความจำเป็นไปให้บ่อย ๆ แต่ไม่เคยพาเด็ก ๆ ไปสักที ปีนี้ได้โอกาสเลยพาไปซะ

บอกตรงๆ ว่ามันเป็นภาพที่เราถ่ายคลิปและภาพนิ่งมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า บอกไม่ถูก  เด็กที่ด้อยสองแบบมาเจอกัน  อีกฝ่ายมีโรคร้ายติดตัวมา  อีกฝ่ายสติปัญญาพิการ แต่เด็กสองพวกนี้ขาดเหมือน ๆ กัน คือขาดการยอมรับทางสังคม  เราไม่รู้ว่าฝ่ายไหนให้ฝ่ายไหนมากกว่ากันในวันนี้

เพราะเด็ก ๆ ของเราก็มีความสุขที่จะให้  ร้องเพลงเล่นกันเป็นที่สนุกสนาน เด็กพิเศษที่มารับก็เต้นกันกระจุยกระจาย แต่ที่รู้ ๆ ทั้งสองฝ่ายมีความสุข คนพาไปก็มีความสุข  

เด็ก ๆ กลับมาบ้านยังมาพูดถึงเพื่อน ๆ เด็กพิเศษอยู่ว่าคนนั้นเป็นอย่างนี้คนนี้เป็นอย่างนั้น  แต่เกือบทุกคนถามว่า  "เมื่อไหร่จะได้ไปอีกคะ"  เราดีใจที่ได้ยินคำถามนี้  และได้ตอบกลับไปว่า เดือนมี.ค. ได้ไปอีกแน่ เพราะทางโรงเรียนฯ ติดต่อไว้แล้วว่า อยากให้ไปเล่นวันส่งเด็กกลับบ้าน  เด็ก ๆพิเศษโชคดีกว่าเด็ก ๆ ของเราหน่อยนึงก็คือเค้ายังมีพ่อแม่อยู่ มีบ้านให้กลับ

ที่เราบอกว่าโชคดีกว่าหน่อยนึงก็คือ  การที่เด็กพิเศษพวกนั้นมีพ่อมีแม่ แต่เด็ก ๆ ก็ต้องมาอยู่โรงเรียนประจำเหมือนกัน  แถมยังทำอะไรหลาย ๆ อย่างได้ไม่เท่าเด็กของเรา  เด็ก ๆ ของเราโชคร้ายที่ไม่มีพ่อแม่แล้ว แต่เค้าสามารถทำอะไรหลายๆ อย่างแบบที่เค้าอยากทำได้  จริงๆ แล้วเรื่องพวกนี้ทดแทนกันไม่ได้หรอก ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก ความรักของลูกที่มีต่อพ่อแม่ ไม่สามารถหาอะไรมาเปรียบได้ แต่จะไปสอนให้เด็กท้อแท้ในโชคชะตาทำไม  ในเมื่อที่โลกนี้มีอะไรที่ดี ให้มองอีกเยอะ

เด็ก ๆ ของเราเค้ารู้สึกภูมิใจมาก ๆ มันเหมือนกับว่า พวกเค้าที่ใครต่อใครไม่ต้องการเนี่ยสามารถทำให้เด็ก ๆ พิเศษพวกนี้ยิ้มได้ สนุกสนาน มันเหมือนเค้าเป็นฮีโร่ของเด็ก ๆ พิเศษ ตอนร้องเพลงก็มาขอจับมือกัน มาขอถ่ายรูปกัน  ดูเท่ห์ดีเนาะ

เขียนไปเขียนมาเริ่มจบไม่ลง 5555555555 ง่วงนอนเต็มที  แต่อยากเล่นอยากแบ่งปัน อยากอวดอยากบอกว่า ถ้าคุณมีโอกาสที่จะให้จงรีบให้  เพราะโอกาสแบบนี้ไม่ได้หากันมาได้ง่าย ๆ ไม่จำเป็นต้องมาให้เด็ก ๆ ที่นี่ก็ได้  ให้ใครก็ได้  ลองมองไปรอบ ๆ ตัวคุณ ว่ามีใครที่ยังขาด ยังต้องการรับบ้าง  การให้ไม่จำเป็นต้องเป็นตัวเงินหรือสิ่งของเสมอไป  แค่เพียงได้ให้ ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึก กำลังใจ มันมีค่ามาก ๆ นะคะ แล้ววันนึงหลังจากที่คุณได้ให้แล้ว  คุณจะได้ต้องเรียกร้องที่จะรับ  เพราะสิ่งดี ๆ จะย้อนกลับมาหาคุณเองอย่างน้อยก็ความสุขจากการที่คุณได้ให้นั่นแหล่ะ 

ไปนอนก่อนนะคะ แล้วจะมาเล่าเรื่องวันเด็กให้ฟังย้อนหลัง พร้อมทั้งอัพรูปตอนไปให้  ให้ดูเพิ่มเติม  ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับทุกกำลังใจ และทุกความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน ไม่มีมนุษย์คนไหนที่สมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง เราก็เหมือนกัน อย่ามาคาดหวังอะไรกับเรามากนะคะ เราอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้ 555555 ขอให้มีความสุขกับการให้ค่ะ 

เพลงนี้เด็ก ๆ เค้าแกะเนื้อแกะโน๊ตกันเอง ตอนแรกเราฟังก็งง ๆ ตอนหลังก็อืมมมมมม เอาเค้าว่าเถอะ มีความสุขก็ทำไป 

Create Date : 11 มกราคม 2553
Last Update : 11 มกราคม 2553 22:52:44 น.		0 comments
Counter : 684 Pageviews.
Share Tweet