วันเสาร์ที่ผ่านมา ลมโชยเย็น ๆ แต่เช้า คุณย่ากะเจ้าเก็ตตื่นเต้นกันแต่เช้า เพื่อน ๆ จะมาเที่ยวนครปฐม คุณย่าก็วุ่น ๆ แต่เช้า คุณสมีไม่อยู่โต๊ะจีนอีกสองงานวุ่นวาย ๆ ปายโม้ด ส่วนเจ้าเก็ตก็ตะแง้ว ๆ บอกให้ออกจากบ้านได้แล้ว คุณย่าก็นอนไม่ค่อยจะพอ อยากตาย ๆ ๆ ไม่ได้เจอเพื่อนเก่ามานานพอสมควร นัดกันทีไร ไปเจอเพื่อนไม่ค่อยจะได้ นัดกันตอนเย็น ๆ คุณย่าก็ไม่สะดวกเพราะมีลูกเล็ก วันเสาร์-อาทิตย์เราก็ยุ่ง โชคดีที่เพื่อนๆ ยังพอเข้าใจ นึกว่าจะไม่มีใครคบอิช้านซะแร้ว กว่าจะได้ออกจากบ้านก็สิบโมงเข้าไปแระเหมือนเคยพาเที่ยวองค์พระและสนามจันทร์ นครปฐมมีอะไรให้เที่ยวอีกมั่งเนี่ยไม่ค่อยได้ถ่ายรูปเท่าไหร่ เห็นรูปตัวเองในกล้องแล้วทนสภาพไม่หวายห่วงยางโดดเด่นมาแต่ไกล ไกด์ตัวน้อย หม่ำมื้อกลางวันที่ร้านอาหารเวียตนามชื่อ "ใบเมี่ยง" คุณย่าหมดแรงกิน ถ่ายรูปมายั่วน้ำลายเพื่อน ๆ ไว้นิดหน่อย วันนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะถ่ายรูปอ่านะ เจ้าเก็ตต้องทนหิวข้าว กว่าจะได้กินข้าวกลางวันก็บ่ายสองแระ เกิดเป็นลูกคุณย่าต้องอดทน แม่มานใจร้าย หุหุเพื่อน ๆ สั่งกันเกือบทุกเมนูในร้าน ไม่เว้นแม้แต่ข้าวไข่เจียว หุหุ ค่าครองชีพบ้านนอกไม่แพง คิดเงินออกมาแค่ 900 เฉลี่ยคนละร้อยเดียวเองเป็นวันที่หมดเรี่ยวหมดแรง อยากนอน ๆ ๆ แต่เพื่อน ๆ อุตส่าห์มาหาอ่านะ ดูสภาพโทรม ๆ ของยัยคุณย่าขอบใจเจ้าเก็ตที่ช่วยรับแขก เดินทั้งวัน ง่วงนอนด้วย แต่ไม่มีบ่น บ้าพลังอ่านะ อัพบล็อกแค่นี้ก่องละกัน ไปเรียนโยคะแระ นอนกลางวันม่ะเคยได้ ทำไงให้นอนกลางวันได้เนี่ย?!? ปล. ไม่ต้องแปลกใจถ้าคุณย่าจะดูแก่เกินหน้าเกินตาเพื่อนฝูง มีเพื่อนพาเมียมาเข้าแกงค์ด้วยอ่านะ
ซาหวัดดีค่า...ป้าหู้มาแว้วว...ขอให้มีความสุขในเทศการนะคะ...เพิ่งยึด"อำนาจ"ได้อ่ะค่ะ...
สุขสันต์วันอังคารนะคะ