|
ชายหนุ่มที่จะกล่าวถึงนี้ เขาเป็นลูกของพ่อค้าแม่ค้าชาวจีน ฐานะทางบ้านค่อนข้างดี ชายหนุ่มที่ว่านี้ เป็นที่เรียกขานของป๊ากับม๊าว่า "อาฮ้อ" ตลอดระยะเวลาตั้งแต่เล็กจนโต อาฮ้อ เป็นเด็กดีของป๊ากับม๊ามาตลอด เขาไม่ได้สืบทอดธุรกิจของครอบครัวเลย คราวนี้ อาฮ้อจะเล่าถึงมุมมองของเขาเอง
ผมโชคดีอย่าง ที่เกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างทันสมัย ส่งผมเรียนจนจบปริญญา จนผมได้ทำงานบริษัทแห่งหนึ่ง จริงๆ ทางบ้านก็มีอาชีพให้ผมสืบทอดอยู่ แต่ ผมก็ไม่อยากทำ อาจจะด้วยผมทำมาตั้งแต่เด็กแล้ว ต้องช่วยป๊ากับม๊าทำทุกอย่างในวันหยุด จึงรู้สึกว่ามันไม่ค่อยชอบเท่าไร ปล่อยให้ป๋ากับม๊าทำกันต่อไป
จนวันหนึ่งผมพาผู้หญิงคนนึง พร้อมลูกติดอีกคน อายุ ประมาณ 2 ขวบ เข้ามาบ้าน ผมทราบดีว่าท่านค่อนข้างคาดหวังในตัวผมเป็นอย่างมาก แล้วบอกกับป๊ากับม๊าว่า ภรรยาของผม ท่านช็อคไปสักพัก ผมโดนเรียกเข้าห้องเพื่อคุย ป๊ากับม๊า ซักประวัติภรรยาผมเป็นชุด พอจะสรุปได้คือ ภรรยาผมเลิกกับสามีไปเกือบ 2 ปีแล้ว แล้วเธอก็เติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีสกุลรุนชาติ ผมโดนต่อว่าจากป๊ากับม๊า เยอะแยะมากมาย สรุป ป๊ากับม๊าค่อนข้างแอนตี้ ภรรยาผมมาก พอทราบว่า เด็กที่ติดมาก็ไม่ใช่ลูกของผม ยิ่งทำให้ไม่ชอบใจเท่าไร
แต่ผมอยากบอกว่าภรรยาผมคนนี้เธอเป็นหม้ายลูกติด ผมชอบเธอด้วยเหตุผล เธอเป็นคนเรียบร้อย เธอไม่ใช่คนสวยมาก แต่ผมว่าเธอก็ไม่ขี้เหร่อะไร ธรรมดาของคนจีน ป๊ากับม๊าตั้งใจว่าจะพาผมไปดูตัวลูกสาวของเพื่อน ซึ่งคนจีนก็มักจะไม่ยอมรับที่ลูกชายของตัวเองจะไปเอาแม่หม้ายมาเป็นเมีย แต่ผมก็มาทำอย่างนี้ซะก่อน ผมคนกลางค่อนข้างเหนื่อย ในการที่จะทำหน้าที่ของลูกที่ดี และสามีที่ดี ผมพยายามเป็นคนกลางที่ดี แต่มักจะถูกมองว่า ผมหลงภรรยา แก้ตัวให้ตลอดทุกเรื่อง
ผมพยายามอยู่นานเกือบปี แรกๆ ภรรยาผมเธอก็จะไปจากผม เพียงเพราะเธอไม่ต้องการให้ผมมีปัญหากับป๊ากับม๊า ตั้งแต่เธอเข้ามาเธอก็ทำหน้าที่ลูกสะไภ้ที่ดี ทำงานบ้านทุกอย่าง หลายครั้ง เจ้าตี๋น้อย ลูกภรรยาผม เป็นเด็กไร้เดียงสา ช่างคุย ซึ่งแกก็ไม่รู้หรอกว่า อาก๋ง อาม่า มีทีท่าที่ไม่ชอบเขานัก แต่ด้วยความช่างพูด ผมว่าอย่างน้อยอากง อาม่าก็คงไม่ใจแข็งหรอก ผมแอบดูทุกครั้งหากเรากำลังอะไรกันอยู่ อาก๋งอาม่ามักจะยิ้ม เล่นพูดเบาๆ กับหลาน เหมือนกลัวผมกับภรรยาจะได้ยิน
วันนี้ภรรยาผมเรียกเจ้าตี๋น้อยออกมา เพราะเกรงใจ กลัวจะไปสร้างความรำคาญให้กับป๊ากับม๊า เจ้าตี๋น้อยนั่นก็จริงๆ เลย ไม่ยอมห่างอยากจะเล่นกับอากง อาม่า จนม๊าผม เอ็ดใส่ภรรยา "อีจะเล่นตรงนี้จะเป็นอะไรไป ลื้อมีธุรจะทำก็ไปทำ" ผมแอบยิ้ม ป๊ากับม๊าเริ่มหวงหลาน ตอนนี้เริ่มที่จะหยอกล้อหลานเสียงดังแล้ว
บทสนทนาตอนนึง อาม๊า: อาฮ้อ ลูกลื้อชื่อตี๋น้อยมันไม่เพราะเลย อั๊วว่าลื้อต้องเปลี่ยนชื่อใหม่ ผมได้ยินผมก็เลยบอกป๊ากับม๊าว่า ผม: ป๊ากับม๊าจะให้ชื่ออะไรดีล่ะ เข้าทางเลย ผมเห็นป๊ากับม๊ายิ้ม ที่ผมให้ความสำคัญ ม๊า: อั๊วว่า ตั้งให้อีเป็นชื่อไทยๆหน่อย ชื่อจริงอีชื่ออะไรนะ อา นพพล ใช่ไหม๊ ถ้างั้นเรียกอีว่า อาพลดีกว่า ลื้อว่าไง ผม: ก็แล้วแต่ม๊า หลานของม๊าชื่ออะไรก็ได้
ม๊าค้อนควับ หันไปหาหลานตัวน้อย ม๊า: ลื้อชอบไหม อาพล ชื่อนี้ อาพลของม๊าไม่พูดอะไร ชวนม๊าเล่นนั่นนี่ตลอด
หลังๆ ผมมักเห็นม๊าแอบมองภรรยาผมบ่อยๆ แล้วก็พูดกันเบาๆ ซึ่งผมก็แอบได้ยินอยู่ ม๊า: เสียดายถ้าอีไม่ใช่ผู้หญิงหม้ายมาก่อน อั๊วก็คงจะไม่รังเกียจหรอก เวรกรรมอะไรไม่รู้ผู้หญิงโสดๆ มีเยอะแยะให้เลือก ไม่เลือก ไปเอาผู้หญิงหม้ายลูกติดมาเป็นเมีย เสื่อมเสียชื่อหมด
ป๊า: ลื้อ อย่าไปคิดมาก ลื้อดูว่าหลายปีที่ผ่านมา อีทำหน้าที่ ได้ดีกว่าลูกสะไภ้บางคนของเพื่อนลื้อซะอีก ทำทุกอย่าง เสร็จจากงานบ้านก็มาช่วยหน้าร้าน กิริยามารยาทของอีก็ดีไม่น้อย คงได้รับการเลี้ยงดูมาดี อั๊วว่า ลื่้อเปิดใจเป็นกลางดู แล้วลื้อจะเห็นความดีของอี ตัดไอ้ความคิดเก่าๆ ที่ต้องการผู้หญิงที่มีหัวนอนปลายตีนมาเป็นลูกสะไภ้ ถึงแม้อีจะมีพื้นฐานชีวิตที่ไม่สมบูรณ์เหมือนคนอื่น แต่อีก็ได้รับการอบรมบ่มนิสัยจากผู้ใหญ่เป็นอย่างดี อั๊วว่าเผลอๆ ดีกว่าลูกสาวของเพื่อนลื้อเลยนา ลื้อดูอาพล นั่นก็น่ารักน่าเอ็นดู จนอั๊วก็เกลียดอีไม่ลง แม้แต่ลื้อตอนนี้ลื้อจะปฏิเสธไหม๊ว่าลื้อไม่ได้รักอี เรื่องที่ลื้อแคร์เพื่อนฝูงจะว่า ว่าลื้อหาสะไภ้ทั้งที ก็ได้แค่เด็กที่มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แถมเป็นแม่หม้ายลูกติด อั๊วว่า อีทำตัวได้ขนาดนี้ มันถือว่าอีมีสมบัติผู้ดีมากๆ อั๊วว่าอาฮ้อ อีตาถึงอยู่นา ม๊า: หรือว่าอั๊วจะตั้งความหวังไว้สูงสำหรับลูกสะไภ้ แต่อั๊วบอกตรงๆ นะว่าตอนนี้อั๊วเริ่มใจอ่อนในความดีของอีแล้ว ไม่ว่าอั๊วจะอารมณ์เสียใส่อี ไม่รู้กี่ครั้ง อีก็ไม่แสดงความไม่พอใจ อั๊วว่า อีเป็นคนดี ถึงจะเป็นผู้หญิงมีตำหนิ ซึ่งอั๊วเคยมีอคติกับผู้หญิงที่เป็นหม้าย แต่อั๊วรู้สึกว่า อั๊วเริ่มยอมรับอีได้แล้ว
ผมเดินเข้าไปหาป๊ากับม๊า อ้าว อาฮ้อ ผมยิ้มขอบคุณป๊ากับม๊า ที่ยอมรับในความเป็นเธอได้ ม๊า: ลื้อไปตามเมียลื้อมากินข้าวได้แล้ว งานทิ้งไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก กินข้าวไม่เป็นเวลาสักมื้อ
ม๊าหันไปเล่นกับหลาน ดูท่านจะมีความสุขกับหลานชายคนนี้มาก
ผมหวังว่าวันนึง ป๊ากับม๊าจะรักเธอมากขึ้นกว่านี้ ดีไม่ดี ถึงตอนนั้นผมคงจะตกกระป๋องไปเลยก็ได้ ผมว่านะ ความดีเอาชนะทุกสิ่งได้
ผ่านไปอีกหลายปี ผมรู้สึกว่าป๊ากับม๊าจะรักเธอมากกว่าผมเสียอีก ก็อาจเป็นเพราะผมไม่สามารถสืบทอดกิจการของป๊ากับม๊าได้ แต่เธอช่วยป๊ากับม๊าได้เป็นอย่างดี
ผมต้องขอบคุณในความอดทนของเธอ ซึ่งเธอบอกผมมาคำนึงว่า เธอไม่เคยมีพ่อมีแม่มาก่อน วันนั้นที่ผมพาเธอมารู้จักป๊ากับม๊า เธอบอกว่า เธอรักป๊ากับม๊าเหมือนพ่อกับแม่คนนึงของเธอ เธอเข้าใจความรู้่สึก ที่ป๊ากับแม๊าไม่ชอบเธอ และวันนี้เธอมีความสุขที่สุด ที่ป๊ากับม๊ายอมรับในความเป็นเธอ
| 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [