|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องเล่าของพ่อ
| | | |
เรื่องเล่าของพ่อ
ปกติพ่อจะไม่ค่อยเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังสักเท่าไร ส่วนใหญ่จะได้ฟังจากแม่ มาวันนี้ไม่มีแม่แล้ว พ่อคงเหงาไม่รู้จะคุยกับใคร เลยเล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง พ่อเล่าว่า สมัยเด็กๆ พี่ชายพ่อขายผลไม้อยู่ในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งจนรู้จักกับมาสเตอร์คนหนึ่ง (โรงเรียนศาสนาคริสต์) พี่ชายพ่อฝากให้น้องชาย (ซึ่งก็คือพ่อนั่นเอง)เรียนหนังสือที่โรงเรียนแห่งนี้ มาสเตอร์ก็บอกว่าเอามาเลย พ่อบอกว่าพ่อเรียนเก่ง อยู่ในระดับที่ 1 - 3 ตลอด พ่อบอกว่าเพื่อนพ่อมีแต่คนรวยๆ มาเรียน แต่ละคนจะหอบกับข้าวมากินกลางวัน เนื้อหมู ไข่ ไก่ หลายอย่าง แต่พ่อจะมีแต่ผัดผักกินทุกวัน ไม่เคยได้กินของดีๆ แบบนี้ ส่วนเพื่อนของพ่อก็กินแต่ของดีๆ ทุกวันจนเบื่อ อยากกินผักบ้าง พ่อบอกว่า พ่อได้กินของดีๆ จากเพื่อนๆ เรื่อย เพราะเพื่อนๆ ไม่ค่อยได้กินผัก เลยแลกกันกิน พ่อเล่าอย่างมีความสุข (มันก็เป็นความพอดีอย่างลงตัว) พ่อบอกว่าพ่อเรียนเก่งมาก ได้ทุนบ่อยๆ
ในสมัยนั้นพ่อบอกว่าค่าเทอม 24 บาท เรียนไปเรียนมาสู้ค่าเทอมไม่ไหว จนต้องขอลาออกจากมาสเตอร์ มาสเตอร์เสียดายในความเก่งของพ่อ บอกว่าให้เรียนฟรีก็ได้ แต่ตอนนั้นเห็นว่าปู่ไม่ยอมให้เรียน ให้ออกมาทำงานช่วยที่บ้าน ปลูกผัก ขายผลไม้ดอง ตอนหลังพี่ชายพ่อแต่งงานแยกครอบครัวออกไป พ่อต้องมาขายผลไม้แทน ถ้าเมื่อก่อนพ่อได้เรียนจนจบ ป่านนี้พ่อคงได้รับราชการหรือกลายเป็นนักธุรกิจอะไรสักอย่างแล้วแน่ เพราะคนสมัยก่อนส่วนใหญ่เป็นรุ่นที่สามารถบุกเบิกธุรกิจได้เป็นอย่างดี ผิดกับสมัยนี้ สร้างธุรกิจสักอย่างแสนจะลำบาก เห็นล้มลุกคลุกคลานกันเป็นแถวๆ แล้วจะไม่ค่อยประสบความสำเร็จสักเท่าไร หากไม่ใช่รุ่นพ่อบุกเบิกมาก่อน แล้วมีลูกหลานมาสานต่อ
| | | | |
Create Date : 16 กรกฎาคม 2559 |
|
0 comments |
Last Update : 16 กรกฎาคม 2559 10:16:57 น. |
Counter : 684 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [?]
|
***ชอบตุ๊กตาเป็นชีวิตจิตใจ พอได้เห็นบลายธ์ครั้งแรกเลยชอบเอามากๆ ตุ๊กตาบ้าอะไรก็ไม่รู้ น่ารักสิ้นดี*** ใครจะคาดคิดว่าเจ้าของบล็อกที่เก็บสะสมภาพบลายธ์ไว้มากมาย แท้ที่จริงแล้ว อายุก็ปาเข้าไปจะครึ่งร้อยอยู่แล้ว มีบางคนบอกว่าการที่คนแก่เล่นตุ๊กตา คือการเติมเต็มชีวิตในวัยเด็กที่ไม่เคยมีตุ๊กตาไว้เล่น สำหรับคนอื่นไม่รู้นะ แต่สำหรับตัวเองแล้ว เออ! มันรู้ได้ไงเนี่ย
|
|
|
|
|
|
|