BKK>>London>>Manchester

ในที่สุดก็ได้โอกาสซะที

ถึงตู่จะแพ็คกระเป๋าไม่ค่อยเสร็จเท่าไหร่ (จริง ๆ ต้องเรียกว่าไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำมั้ง)
ถึงน้ำหนักกระเป๋าจะทะลุหลักสี่สิบโลไปตอนแรก (จริง ๆ กะจะใช้มุขบอกเค้าไปว่าชั้นไดเอทมาแล้วสิบโล เพราะงั้นคุณต้องขึ้นน้ำหนักกระเป๋าให้ชั้นสิบโลนะ)
ถึงจะขาดของที่ต้องซื้ออีกเพียบ (กะว่าไปหาเอาดาบหน้าละกั๊น)

ในที่สุดก็มาถึงแมนเชสเตอร์ซะที (โว้ย)!!!!!!!!!!!!!!

แหม๊ ใครว่าไปเรียนเมืองนอกสบาย ทำไมไม่พูดถึงตอนเตรียมตัวซื้อของกันมั่งล่ะ ตอนนั้นลำบากตายชักเลยนี่น้า

ตู่แพ็คกระเป๋าเสร็จตอนประมาณทุ่มกว่า ๆ เกือบ ๆ สองทุ่มได้มั้ง แล้วก็ต้องออกจากบ้านตอนสองทุ่มครึ่งเกือบ ๆ สามทุ่มได้ เหอเหอเหอ ช่างเป็นการเตรียมตัวที่ฉุกละหุกดีชะมัดเลยละ ตอนแรกแพ็คกระเป๋าแล้วน้ำหนักเกินไปโขอยู่ โควต้าเค้าให้อยู่สามสิบโล ตู่โทร.ไปหักคอสายการบินที่ต้องต่อในประเทศด้วยว่าต้องให้ชั้นสามสิบโลด้วยนะ เค้าก็รับปากเป็นมั่นเหมาะ แต่ก็นะ....กระเป๋าที่น้ำหนัก 42 โลเนี่ย... ยังไง๊ยังไงมันก็เกินเนอะ??

คิดได้แบบนั้นสุดท้ายเลยต้องรื้อ ๆ เอาของออกไปจากกระเป๋าอีกเพียบ ไอ้พวกที่ว่าจะเอาไปเผื่อ ๆ อย่างบอดี้โลชั่น เสื้อผ้า ชุดนอน ฯลฯ เอาออกเรียบวุธ ไปตายเอาดาบหน้าก็ได้(ฟะ) (โปรดสังเกตว่าไม่มีคำว่า "ของกิน" ในจำนวนสิ่งของที่ต้องระเห็ดเร่ร่อนออกจากกระเป๋าหรอกนะ)

หลังจากกินข้าวกะหมูหวานแล้วตู่ก็รีบกระหืดกระหอบไปสนามบิน รถที่พี่ชายขับไปส่งนี่ท่าทางจะอืดผิดปกติ เพราะเล่นหอบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ๆ ไปตั้งสองใบ - ของตู่ใบเดียวนา สามสิบกว่าโล ของไอ้เต้ย(มันก็บินกลับญี่ปุ่นเหมือนกัน)อีกใบ แต่กรณีของมันนี่ ถึงกระเป๋าจะค่อนข้างไม่มีอะไรเท่าไหร่ แต่หนักมากกกกกกกกกกก ก็มันล่อครกกลับไปด้วยอ้ะ!!!

ไปถึงสนามบิน เช็คอินกระเป๋าน้ำหนัก 36.9 กิโลผ่านไปได้ด้วยดี แถมยังเช็คทรูไปจนถึงแมนเชสเตอร์ทีเดียว พี่สาวพนักงานการบินไทยนี่ใจดีเนอะ? ถึงเค้าจะหันมาบอกยิ้ม ๆ ว่า "คราวหน้าถ้ายังไงช่วยอย่าให้เกินสามสิบสองกิโลด้วยนะคะ" ก็เถอะ (ใครจะไปทำได้ฟะ?)

ก่อนขึ้นเครื่องตู่ใช้บัตรเบ่งของเต้ยเข้าไปนั่งใน Business Lounge ของเครือ Star Alliance เรียบร้อย แหม๊...เกิดมาก็ไม่เคยนั่งเครื่องบินชั้นธุรกิจกะเค้าหรอกนะ แต่เท่าที่เห็นนี่...อภิสิทธิ์ชนกันชัด ๆ ล่อมีโซฟานุ่มนิ่มแสนสบายน่านอน พร้อมอาหารว่าง ขนม น้ำ ฯลฯ ให้หยิบกินได้ตลอดเวลา ห้องน้ำก็สวยหรู... โห ดีจัง ไม่รวยมั่งก็แล้วไป เฮอะ (ใครจะบ้าจ่ายแพงกว่าสองเท่าเพื่อไปนั่งที่นั่งเงียบเหงาบนเครื่องบินกันล่า? นั่งธรรมดาเบียด ๆ กันไปเนี่ยแหละดีแล้วน่า << จริง ๆ งก)

พอขึ้นเครื่องได้ เหอเหอเหอ... ตอนแรกนึกว่าที่นั่งข้าง ๆ ว่างซะอีก กำลังคิดอยู่เลยว่า "หวานหมู แม่จะนอนยาววววววเล้ย" ที่ไหนได้.... เค้ามากันสองคนล่ะ หนุ่มผมทอง กะสาวจีน (รู้ว่าจีนเพราะอ่านหนังสือ Da Vinci Code ภาษาจีนง่ะ) ที่สำคัญ.... เค้าน่าจะเป็นแฟนกันล่ะ.... ตอนแรกตู่ไม่ทันได้คิดอะไร ไป ๆ มา ๆ เฮ้ย... กะอีแค่เข้าห้องน้ำเนี่ย เดินกลับเข้าไปที่นั่งไม่ได้ต้องมานั่งคล่อมกันเลยเรอะ??? เวลานอนก็ต้องซบกันด้วยเรอะ???

สาว(เหลือ)น้อยอย่างเรากลัวจะเพิ่มความบาปด้วยการเป็นก้างคอยขวางชาวบ้านเค้า ว่าแล้วตู่น้อย ๆ ก็จรลีหลบลี้ไปนั่งที่นั่งตรงกลางดีกว่า ว่างยาวทั้งแถบไม่มีใครมากวน (แอบเห็นคุณฝรั่งตัวเบ้ง ๆ ที่นั่งข้างหน้าแกเหล่ ๆ มาหลายรอบ เห็นปุ๊บเราก็ใช้อภิสิทธิ์คนนั่งข้างหลังรีบไปนั่งขวางไว้เลย ฮ่าๆๆๆ เป็นคนดีจริงจริ๊ง ใครเร็วใครได้เฟ้ย)

คราวนี้ที่นั่งข้าง ๆ ได้ผู้ชาย(น่าจะ)แขกหน่อย ๆ อายุพอประมาณย้ายมานั่งเหมือนกัน ดีแฮะ ที่นั่งสี่คนนั่งกันสองคน ไม่มีใครกวนใคร สบายดีไม่หยอก พี่แขกแกก็ชวนคุยซะด้วยถึงได้รู้ว่าแกเพิ่งไป "ผ่าตัดหัวใจ" มา ไม่รู้เค้าเล่าให้ฟังเพราะอยากบอกว่าที่นั่งตรงนี้ชั้นจองรึเปล่าหว่า.... ไม่สนอะ นั่งตั้งสิบกว่าชั่วโมง ขืนไปทนดูคู่รักข้าง ๆ นั่นตลอดเวลาก็ตายกันพอดี (ตู่ดันไปนั่งขวางทางออกเค้าพอดีน่ะซิ) กลัวน้องสาวจีนคนนั้นแกมานั่งทับผิดคน ตู่มิแบนแย่เรอะ??

แล้วหลังจากนั้นเราก็ตีตั๋วนอนยาวสิบกว่าชั่วโมง อ๊ะไม่สิ... ตื่นขึ้นมากินสองมื้อแล้วก็นอนต่อ เหอเหอเหอ ช่างมีความสุขดีจริงจริงนะชีวิต (จะหาเวลาที่ไหนนอนยาว ๆ ได้อย่างนี้อีกเป็นไม่มีล่ะ)

กว่าจะไปถึงลอนดอนได้ก็โน่น.... เจ็ดโมงเช้าที่นู่นได้ล่ะมั้ง (เวลาที่นั่นช้ากว่าเมืองไทยหกชั่วโมงนะ) ถึงสนามบิน Heathrow ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า กว่าจะได้ต่อเครื่องไปแมนเชสเตอร์ก็โน่น....... เที่ยงครึ่ง!!!! ระหว่างนั้นเพื่อนที่ไปพร้อมกันคนนึงดันได้ไฟลท์ประหลาดกว่าชาวบ้าน พี่แกไปถึงเจ็ดโมงกว่าพร้อมกัน แต่ไฟลท์โดเมสติคที่ได้ดั๊นเป็นแปดโมงกว่า!!! วิ่งกระหืดกระหอบกันจะตายชักสุดท้ายน้องเค้าก็ขึ้นเครื่องไปได้โดยสวัสดิภาพแฮะ (ตอนแรกตู่เดาว่าไง ๆ ก็ตกเครื่องชัวร์นะเนี่ย)

ระหว่างที่รอเครื่องหลาย ๆ ชั่วโมงนี่ตู่ก็เริ่มเล่นอะไรซะหน่อยแล้ว เดินสำรวจสนามบินจะหาอินเทอร์เน็ทเล่น ก็แหม๊.... มันเปิด Wireless เอาไว้นี่ พอเปิดเข้าไปว่าจะเล่นซะหน่อย..... โด่เอ๊ย ใครใช้ให้เก็บตังค์ฟะ??

สิบนาทีหนึ่งปอนด์ ตอนแรกตู่ว่าแพงนะ ก็เลยเสี่ยงดวงเอาตังค์ไปซื้อน้ำโค้กมาในราคาขวดละ 1.3 ปอนด์ (น้ำตาเล็ด โค้กแพงจั๊ง) แล้วเอาเศษตังค์มาโทร.กลับบ้าน เหรียญแรกเพิ่งบอกแม่ได้ว่าอยู่ลอนดอนก็ตัดโช๊ะ... หนอยแน่ะ ไหนเขียนว่า unit ละ 10p ทำไมไม่รู้จักบอกฟะว่า unit นึงมันไม่ใช่หนึ่งนาทีอ้ะ?

หลังจากนั้นตู่ก็โยนเหรียญไปอีกเหรียญนึง... ไม่ไหวๆ คุยอะไรไม่คืบหน้าก็ตัดละ เฮอะ.... เล่นเนทก็ได้!!!!

สุดท้ายเลยจ่ายคนละ 50p แบ่งกับน้องอีกคนเล่นเนทส่งเมลกันคนละเมลเวลาก็หมดละ (รู้สึกเหมือนเครื่องมันโกงเวลาเลย อาไร๊ส่งเมลหนึ่งเมลใช้เวลาห้านาทีเลยเรอะ?? ไม่ใช่อัพบล็อคน้า)

ส่งเมลเสร็จก็เดินเล่นนิดหน่อย ได้เวลาขึ้นเครื่อง(ไปนอน)อีกแล้ว เย้ จะถึงซะทีเฟ้ย

ไปถึงสนามบินที่แมนเชสเตอร์สายกว่ากำหนดการนิดหน่อย (เพราะขึ้นช้าด้วยแหละ ฮีทโธรว์มันเต็ม) คราวนี้ล่ะเอาไงดีหว่า???

คุณพี่สาวสั่งมาอย่างดิบดีว่าอย่าไปนั่งแท็กซี่นะ เปลืองตังค์ ให้ไปนั่งรถโค้ชพาเข้าเมืองแล้วค่อยต่อแท็กซี่ข้างใน ถูกกว่าหลายเท่าเล้ย

ตู่ก็เชื่อนะ อีกสองคนที่ยังพ่วงไปด้วยกันก็ไม่มีปากไม่มีเสียงตามไปด้วยเลย เหอเหอ ไอ้เราก็ทำการบ้านเหลือเกินนี่ก่อนเดินทางครั้งนี้น่ะ - -" จริง ๆ สารภาพว่าแมนเชสเตอร์อยู่ฝั่งไหนของอังกฤษยังไม่รู้เลยอ้ะ

สุดท้ายหลังจากถามไป ๆ มา ๆ ก็ได้รถบัสหมายเลข 43 สำหรับขึ้นไปถึงหอมาได้แฮะ ตู่น้อยอโลนคนเดียวอยู่หอผิดกับชาวบ้านเค้า (คือคนอื่นเค้าเอาหออย่างดี ตู่เอาหอถูกๆ ง่ะ) เลยลงไปทีหลังคนเดียว แล้วก็ลาก ๆ ดัน ๆ เตะ ๆ กระเป๋าไปอีกนิดหน่อยก็ถึงหอละ

โอย.................... เวลายังไม่หมดหรอกนะ เข้าหอได้ ทำนู่นนี่นิดหน่อย จะติดต่ออะไรใครก็ติดต่อไม่ได้ เบอร์โทร.ก็ไม่มี ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการใช้ชีวิตที่อังกฤษก็ไม่เคยเข้าหัวเล้ย สุดท้ายก็......มั่วล่ะฟะ!!

ตู่หยิบสายแลนมาต่อกะคอมพิวเตอร์ กะว่าเข้าเนทไปรายงานตัวกับที่บ้านหน่อยฟะ
อ้าว.... เนทใช้ไม่ได้ (ไอ้หองก) สุดท้ายก็ต้องตะลอน ๆ ออกไปข้างนอกหาของกินและหาการ์ดโทรศัพท์ เหอเหอ

ว่าแต่จะไปทางไหนหว่า??? มีเหยื่อ(หนุ่มจีน)เดินผ่านมาพอดีเลยซวยไปนะ โดนจับตัวไว้ถามทาง ไปนู่นไปนี่ ฯลฯ พ่อหนุ่มนี่ก็ดีใจหาย บอกทางให้เสร็จสรรพ ซูเปอร์ไปทางนู้น กินทางนี้ ฯลฯ แหม๊.... ใครจะไปจำได้หมดฟะ??

สุดท้ายก็ได้ของกินพร้อมการ์ดโทรศัพท์มา ตู่หยอดเหรียญ 20p ลงไปแล้วกดตามที่มันบอก
อ้าว... เฮ้ยทำไมเงียบ ไหนลองวางสายซิ
เฮ้ย..... ตังค์ล่ะตังค์ ยังไม่ได้คุยเล้ย!!!!!!

ฮึ ใครว่าระบบเมืองไทยห่วย? อังกฤษมันก็ห่วยพอกันล่ะน่า โทรศัพท์กินเหรียญไปอีกตะหาก (ที่เจ็บใจยิ่งกว่านั้นคือ เพิ่งมารู้ทีหลังตอนลองโทรตู้ถัดไปว่าจริง ๆ แล้วเบอร์นั้นไม่ต้องหยอดเหรียญก็โทร.ได้ - -")

ตู่เลยได้ฤกษ์โทร.ไปรายงานตัวกะแม่ที่เมืองไทย (ได้ข่าวว่าตอนนั้นเมืองไทยเที่ยงคืนครึ่งแล้ว คุณลูกแสนดียังโทร.ไปได้อีก) หลังจากนั้นยังโทร.ไปปลุกไอ้เต้ยที่ญี่ปุ่น (ที่นู่นตีสองครึ่ง) เหอเหอเหอ มันรับด้วยอาการงัวเงียสุด ๆ แล้วก็นอนต่อ (ไม่รู้คุยกันรู้เรื่องเปล่าหว่า)

วันนี้พอละ หาอะไรรองท้อง น้ำส้มแก้วโต ๆ แล้วก็.... นอนดีกว่าเรา (สามทุ่มเองน่อ)

เฮ้อ หนึ่งวันสงบสุขหมดไปซะแล้ว

Create Date : 04 สิงหาคม 2548		7 comments
Last Update : 5 สิงหาคม 2548 17:14:37 น.
Counter : 444 Pageviews.
Share Tweet