Bloggang.com : =too= : แล้วมันก็.... ระเบิด ปุ้งงงง

แล้วมันก็.... ระเบิด ปุ้งงงง

ขณะนี้อังกฤษอากาศร้อนเหลือกำลัง
ที่แมนเชสเตอร์นี่เค้าว่าอากาศร้อนที่สุดในประวัติเลยมั้ง (เห็นมันบอกประมาณ hottest ever!!)

เราเลยผันตัวเองเป็นหนอนหนังสือ เข้าห้องสมุดมันทุกวันเลย
ไม่ใช่อะไรหรอก... มันมีแอร์อะนะ

ทุกวันก็จะขนเสบียง(น้ำ+หนม)หลายกหลายเอาเข้าไปกินด้วย
จริง ๆ เค้าห้ามขนมแหละ แต่กินกันนิด ๆ หนอ่ย ๆ เค้าไม่ว่าอะไร ก็เลยกินได้ไง

ปกติที่ผ่านมาเอาน้ำมะม่วงบ้าง แอปเปิ้ลบ้าง แต่ที่ชอบสุดคือชามุหงิที่ไอ้อ้วนเต้ยส่งมาให้ เพิ่งรู้ว่าเอาไปทำเป็นชาเย้นแล้วอร่อยเป็นบ้าเลย ฮะๆๆ

เมื่อวานนี้นึกครึ้มอกครึ้มใจ เข้าเมืองช้อปปิ้งของกินตั้งแต่เช้า
ไอ้โค้กสองลิตรมาหนึ่งขวด

กลับมาถึงห้อง เอาโค้กเทใส่แก้วสองแก้วแล้วไปแช่ช่องฟรีซเอาไว้ กะว่าจะรอมันแข็งเป๊กแล้วค่อยมากิน... อู๊ย... น่าอร่อยฮ่ะ

แล้วก็เทโค้กใส่ขวดน้ำที่ไว้ไปห้องสมุดประจำ กะจะแช่เย็นไว้ทั้งคืน วันรุ่งขึ้นก็จะได้โค้กเย็น ๆ ไปห้องสมุด

เอ๊ะ... เมื่อกี๊ว่าปิดฝาแล้ว ทำไมมองอีกทีมันยังไม่ปิดหว่า??
ว่าแล้วก็ไม่ได้สนใจ ปิดฝาใหม่แล้วใส่แช่ตู้เย็น

เช้าวันถัดมา (ก็วันนี้แหละ)

เปิดตู้เย็น... เอ๊ะ ทำไมฝาขวดเปิดอีกแล้วฟะ?
ไอ้บ้าที่ไหนมาแอบเปิดฝาชั้นเนี่ย!!!!! น้ำก็หายไปนิดด้วย

แต่เอ.... ทำไมมันเลอะ ๆ ตู้เย็นหว่า? (แล้วก็เลยต้องมานั่งเช็ดตู้เย็นอีก - -")

เสร็จแล้วก็ปิดฝา เดินไปแพ็คอุปกรณ์ทั้งหลาย

จะไปห้องสมุดละ แต่วันนี้กระแดะจะเอาโน๊ตบุ๊คไปด้วย เพราะว่าจะได้เริ่มเขียนดิสเซอได้อย่างจริง ๆ จัง ๆ ต่อเนื่องซะทีละ ใช้คอมห้องสมุดแล้วไม่ได้บรรยากาศเล้ย

เอาผ้าห่อแก้วน้ำ เอาโน๊ตบุ๊คเก็บเข้าซอง ยัดทั้งสองอย่างรวมทั้งขนม กระเป๋าตังค์ ปากกา แฮนด์ครีม สมุดโน้ต ฯลฯ สารพัดจะขน (ยังกะมันจะย้ายบ้าน) ว่าแล้วก็ถือหนังสือเล่มควาย ๆ อีกสองเล่ม (เพราะกลัวมันจะหนักไปอะ) แล้วมุ่งหน้าสู่ห้องสมุด.. ทำยังกะจะไปโคชิเอ็ง แหม

ระหว่างเดินอยู่ ประมาณครึ่งทางจากหอไปห้องสมุด
เดิน ๆ อยู่ดี ๆ ได้ยินเสียง

"ปุ้ง!!!!!!!"

เกิดอะไรขึ้นอ้ะ????
เด็กบ้าที่ไหนมาปาอะไรเล่นแถวนี้ฟะ???

แต่ก็นะ... เกิดสังหรณ์ใจวาบ ๆ ชอบกล ว่าแล้วก็เลย "เปิดกระเป๋าดู"

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฝาขวดโค้กเปิดอีกแล้ววววววววว >___<~!!!!!!

แต่นับถือตัวเองจัง ท่าทางภายนอกไม่สะดุ้งสะเทือนเลยทั้ง ๆ ที่ในใจเต้น ๆ ดิ้น ๆ พราด ๆ

โค้กเคิ้ก โน้ต กระเป๋าอะไร ไม่สำคัญหรอก
แต่โน๊ตบุ๊คของช้านนนนนนนนนนนนน

ว่าแล้วก็หยิบไอ้โค้กเจ้ากรรมมาถือไว้
ปิดฝาอย่างดีอีกที แล้วก็รีบเดินต่อไป

ไม่อยากบอกว่าฝาเนี่ย ไม่ใช่เปิดกันได้ง่าย ๆ นะ เพราะปกติต่อให้เราอยากกินน้ำ กว่าจะใช้กำลังภายในเปิดฝาได้ก็นานโขอยู่ แน่นอะไรจะขนาดนั้นก็ไม่รู้

ระยะห่างประมาณ 10 เมตรถึงห้องสมุด คราวนี้เห็นต่อหน้าต่อตาเลยฮ่ะ มัน "ปุ้งงงงงง" ใส่หน้าเลยฮ่ะ

แง่ง ไอ้โค้กบ้า!!!!!!!!!!

ยังเคราะห์ดี ที่หลังจากลองสำรวจดูแล้ว เพราะไอ้ผ้าที่พันขวดน้ำไว้ (ทำเป็นปกติ) แล้วก็ซองโน๊ตบุ๊ค มันกันไอ้น้ำทั้งหลายไม่ให้ไปโดนถึงตัวโน๊ตบุ๊คสุดที่รักของเรา เลยมานั่งอัพบล็อคบ่นได้ด้วยความสบายใจแบบนี้

ฮึกฮึก คราวหน้าหนูจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วค่ะ
จะไม่เอาโค้กใส่ขวดไปแช่เย็นแล้วจับยัดใส่กระเป๋าอีกแล้วฮ่ะ

กินชาดีกว่าจริง ๆ แฮะ