เมื่อวานเกือบตาย วันนี้เกือบไป
เนื่องจากคืนก่อนท้องเสียอย่างหนักคาดว่าน่าจะเกิดจากอาหารเป็นพิษสงสัยว่าจะล้างผลไม้ไม่สะอาดดูจำเลยรักไป เคี้ยวฝรั่งกร้วม ๆ ละครยังไม่จบฝรั่งหมดแหม่ ... ปวดอี้เลยเซ็งจิตอย่างแรง ละครก็จะดู อี้ก็จะไหลเราก็คิดว่าปวดท้องถ่ายธรรมดาที่ไหนได้ ละครจบไปเป็นชั่วโมงแล้ว เรายังวิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำอยู่กว่าจะได้นอน เกือบ ตี 2 แล้วก็ต้องตื่นแต่เช้า มาถ่ายท้องต่อ ทั้งอ้วกทั้งอึครั่นเนื้อครั่นตัว หัวหมุนไปหมดนาทีนั้น นึกว่าจะตายเสียแล้ว นึกถึงหน้าแม่ทันทีถ้าอยู่บ้านแม่จะว่าให้ทำไมไม่หาหยูกยามากินเหมือนไม่ใส่ใจ เราจะตายก็ช่าง เพราะตัวเองไม่รักตัวเอง ไม่สนใจตัวเองมาคราวนี้ นึก ๆ ไป เรามีแฟน หรือมีใครสักคนก็คงดีอย่างน้อย ๆ ยามเจ็บไข้ จะได้ช่วยกันดูแลเมื่อวานอย่างมึนมาทำงานแบบเพลีย ๆ ท้องเสียแต่กินไทลินอลกำจริง ๆ แม้เลยเที่ยงวันมาแล้วก็ยังไม่หาย ตอนบ่ายออกไปรับเพื่อนกลับมาอ้วกต่อ(รึว่าจะแพ้ท้องแทนโศรยาว้า ... น่าน บ้าละคร)กว่าจะหายก็ตกเย็นสรุปเมื่อวานข้าวไม่ตกถึงท้องสักเม็ดพอวันนี้เจ้านายนัดให้ไปถ่ายรูปน้องสาวรับปริญญา รามฯเหอ ๆ ตื่นสายค่านายโทรหาตอน 7 โมงครึ่ง ยังอยู่ที่ห้องอยู่เลยโทรอีกทีกำลังโบกรถแต่อยู่กรุงเทพฯข้ออ้างที่ทุกคนไม่ต้องคิด"รถติดค่ะพี่" ที่ไหนได้ นั่ง มอ'ไซค์มาเว่ยข้ออ้างที่อ้างกับเจ้านายไปวันนี้"รถติดค่ะพี่""รถติดค่ะพี่""แท็กซี่หายากมาก เขาไม่ยอมเข้าราม"กรรม เฮ้อ ! เกือบไป
นารุซาเมะ