พ่อ ... จะดีจะเลวก็พ่อเรา

จะว่าไปแล้ว เรื่องของพ่อนั้น ไปได้แรงบันดาลใจมาจากคุณน้าแม่ไก่อีกที
จริง ๆ ก็เคยเขียนไว้ในไดอารี่ออนไลน์ครั้งหนึ่ง
แต่คราวนั้นมันไม่ค่อยมีเวลา เลยต่อไม่ติด

"พ่อแม่เลี้ยงเราโตมาจนป่านนี้ ยังไม่ภูมิใจอีกหรือ"

บอกตามตรงเลยนะว่าไม่เคยภูมิใจในตัวพ่อเลย
ตั้งแต่เล็กแต่น้อย ฉันไม่เคยรู้สึกรักพ่อเลย
เพราะพ่อไม่เคยทำตัวให้น่ารัก
เพราะตั้งแต่จำความได้ ใคร ๆ ก็เรียกฉันว่าลูกขี้เหล้า
เวลาไปไหนมาไหน ใครถามถึงพ่อก็จะวกมาเรื่องเหล้ายาทุกที
มันไม่น่าอายหรอก เพียงแต่ไม่ได้น่าภูมิใจเลย

อันที่จริงแล้วถ้าพ่อไม่เมา พ่อก็เป็นคนดี น่ารัก
เป็นคนขยัน ทำงานเก่ง ใจดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
แต่นั่นละ เพราะพ่อมีเพื่อนเยอะ พ่อจึงดื่มเหล้าเยอะ
จากปกติคนที่เงียบ ๆ ไม่พูด พอเหล้าเข้าปากอะไรที่เอ็ดได้ก็เอ็ด
หาเรื่องได้แม้แต่ประตูบ้านยันลูกเมีย
แต่พ่อก็ไม่เคยทำร้ายทุบตีฉันกับแม่ อย่างมากก็แค่ข้าวของพังเสียหาย

กระทั่งตอนเรียนอยู่ชั้น ป. 4 ได้
ฉันถามแม่ว่า "ทำไมแม่ไม่หย่ากับพ่อ"
อืม...แม่คงอึ้งไม่น้อย เพราะคาดไม่ถึงว่าฉันจะถามอย่างนี้
แม่ตอบว่า "พ่อเรา จะดีจะเลวก็พ่อ"

คงเพราะแม่เป็นผู้หญิงชาวบ้านธรรมดาที่ยึดถือธรรมเนียมเก่า ๆ
แม่คงคิดว่าต้องพึ่งผู้ชาย หรือพึ่งพ่ออยู่
ซึ่งมันก็จริง แม่บอกว่า
"ถ้าหย่ากันแล้วจะไปอยู่ไหน แล้วใครจะส่งเราเรียน"
ความคิดเด็ก ๆ อ่ะนะ คิดแค่ว่าย้ายกลับไปอยู่บ้านยายก็ได้
ส่วนเรื่องเรียน ใครจะไปรู้ว่าจะโตมาจนขนาดนี้ต้องใช้เงินมหาศาล

แล้วมันก็ผ่านไป
โดยที่ฉันไม่เคยรู้สึกดีกับพ่อเลย
ไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือ ไม่เคยยินดียินร้ายด้วย (ช่างเย็นชาเสียเหลือเกิน)
เวลาเรียนเกษตรเพื่อน ๆ ชอบให้พ่อของเขาไปขึ้นแปลงให้
วิชางานบ้าน งานประดิษฐ์ บางคนให้พ่อประดิษฐ์ของให้ ทำของให้ หรือต่อให้ต้องใช้อุปกรณ์ บางคนก็ให้พ่อหามาให้ แต่เราไม่เคย
แม้เวลาพ่ออารมณ์ดี มาเล่นหัวด้วย ฉันก็ไม่เคยสนใจหรือให้ความสำคัญ
ฉัน...ไม่ค่อยได้พูดดีกับพ่อหรอก

เคยนึกโกรธพ่อนะ ว่าถ้าพ่อไม่กินเหล้าฐานะบ้านเราคงดีกว่านี้
แล้วก็ได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้
พฤติกรรมที่ต่อต้านออกไป ไม่รู้หรอกว่ามันกลับเข้ามาโจมตีตัวเอง
นิสัยหยิ่งจองหอง แต่ก็อ่อนน้อมถ่อมตนอยู่ในที อันนี้เหมือนพ่อเลย
เรื่องรักเพื่อนรักฝูง ก็มาจากพ่อ หลาย ๆ อย่างพ่อให้มา

ฉันรู้ แต่ไม่ยอมรับ
เพราะ "เกลียดพ่อ"
แม่เองยังเคยบอก ว่าทนอยู่ก็เพราะลูก
แม่ว่าถ้าเราเรียนจบเมื่อไรจะให้รีบ ๆ หางานหาการแล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันเลย

ระหว่างรอเวลาที่จะเรียนเรียนจบ
ฉันทำเกือบทุก ๆ อย่าง
ไม่ว่าจะเรื่องเรียน กิจกรรม หรือสังคม
เนื่องด้วยความรู้สึกของการเป็นลูก ไม่มีสิทธิร้องขอจากพ่อแม่
ดังนั้นระหว่างที่รอตัวเองโต
เราจะต้องทำให้พ่อภูมิใจ เพื่อแลกกับอะไรบางอย่างจากพ่อ

เมื่อใดที่ไม่ง้อพ่อแม่ เมื่อนั้นเราจะมีสิทธิบัญชาพวกเขาได้
ความจริงแม่เองก็อดทนอยู่เช่นกัน
พยายามมีปากเสียงให้น้อยที่สุด
เมื่อก่อนแม่มักยอมไม่ได้ ทะเลาะทุกที
หลัง ๆ "นิ่งเสียตำลึงทอง" ไม่ยอมตามมุขพ่อแล้ว

นับว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมา พ่อกินเหล้าตลอด
แต่เมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว
พ่อได้เป็นสมาชิก อบต. ของหมู่บ้าน
ด้วยว่าชาวบ้านเขาเห็นความดีของพ่อ
แต่กระนั้นคู่แข่งก็เอาประเด็น "ขี้เหล้า" มาโจมตีอยู่

นั่นละเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พ่อเลิกเหล้า
อีกสาเหตุน่ะหรือ
ก็เพราะว่าลูกสาวคนโตของพ่อเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้วนะสิ
ลูกสาวพ่อทั้งเป็นเยาวชนตัวอย่างของหมู่บ้าน ตำบล อำเภอ และจังหวัด พ่อจะไม่เลิกได้ยังไง
แน่นอนว่าสิ่งที่ทำไปไม่เสียเปล่า
สิ่งที่รอคอยอย่างอดทนไม่สิ้นสูญ

เคยเห็นโฆษณาอยู่ 2 ชุด
ชุดแรก ชุดที่เด็ก ๆ มาคุยกัน
ว่าพ่อฉันเป็นนั่นเป็นนี่
แล้วเด็กคนสุดท้ายก็บอกว่าพ่อฉันเลิกเหล้าได้แล้ว
อืม...มันน่าภูมิใจจริง ๆ มันพูดอวดคนอื่นได้ด้วยแหละ

อีกชุดก็คือ "เลิกเหล้าเลิกจน"
เหมือนพ่อฉันเลยนี่
ยังเคยพูดกับพ่อเลย ว่าโฆษณานี้เหมือนเรื่องของพ่อ
เลิกเหล้า - ทำงาน - มีเงินเก็บ - มีความรู้ - แล้วก็มีความเชื่อมั่น
พ่อทำได้ พ่อทำให้ฉันภูมิใจได้

แต่...อยากจะบอกพ่อว่า วันที่ฉันภูมิใจในตัวพ่อมากที่สุดคือวันที่รับปริญญา
สองมือที่แห้งด้าน สองเท้าที่แตกลอก เล็บเท้าทั้งสิบนิ้วที่เลอะดินโคลน
เส้นผมที่ขาวหงอก ใบหน้าที่มีแต่ริ้วรอย พ่อดูแก่ไปเยอะ แม้จะอายุไม่มาก
พ่อคนเนี้ยะ พ่อคนที่ฉันเกลียด จะส่งเรียนจนจบปริญญาตรีได้

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
วันนั้นได้เห็นน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างพ่อด้วย
และวันนั้นเองก็เป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ว่า "กอด" พ่อไป 1 ที

และจนถึงวันนี้ วินาทีนี้ ความรักไม่เคยจางหาย
"ฉันรักพ่อ"

Create Date : 13 ธันวาคม 2550		7 comments
Last Update : 14 ธันวาคม 2550 16:40:52 น.
Counter : 773 Pageviews.
Share Tweet