จดหมายเปิดผนึก ฉบับที่ 4

จดหมายตอบจากครูแม้ว

From : Pimthong .
Sent : Thursday, June 7, 2007 5:47 PM
To : thida dome
Subject : RE: จดหมายฉบับที่ 2


เกื้อ

ย้อนหลังไปหน่อยนะ ที่เราเล่าให้ฟังเกี่ยวกับโรงเรียนที่สามขา ต้องขอบอกตามตรงว่า ครูจับประเด็นอะไรที่เราเล่าไม่ได้มาก มันเป็นนิสัยแย่ๆ ในระยะหลังที่ถ้าหากมีอะไรที่ต้องกังวลใจ การพูดคุยทางโทรศัพท์ ครูจะไม่ค่อยได้ตั้งใจฟัง ดังนั้นประเด็นที่ว่า "ไม่มีครู" อืมมม รู้สึกว่าจะไม่ได้ยิน และกังวลใจกับสัญญาผูกมัด 1 ปีกับเงินเดือน 5,000 บาทมากกว่า รู้สึกว่า "น้อยจัง" เพราะรู้ดีว่า ครูที่เป็นอัตราจ้าง จะต้องถูกใช้ให้ทำอะไรทุกอย่าง ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ เพราะเห็นน้องๆ ที่โรงเรียนแล้ว ครูรู้สึกและพูดคุยกับครูไก่เสมอว่า เค้าช่างทำงานแสนดี แสนคุ้ม ยิ่งกว่าครูจริงๆ หลายเท่า หลายครั้งที่คุยกันเรา เคยเอ่ยอ้างเปรียบด้วยซ้ำไปว่า ครูคนนี้ ด้วยประสิทธิภาพความสามารถที่ถดถอยแบบนี้ๆ เค้าน่าจะออกๆๆๆๆไปแล้วล่ะ แล้วจ้างอัตราจ้างมาดีกว่า อย่างน้อยรัฐและเราจะไม่ต้องเปลืองเงินไปมากกว่านี้

แต่เมื่อมาอ่านจดหมายเรา กลับไปกลับมาหลายรอบครูก็รู้สึกว่าครูดีใจนะ ที่เราได้ตัดสินใจไปแล้ว เพราะด้วยเหตุความคิดอันพอเพียงที่เราได้กล่าวถึง มันทำให้ครูไ ด้คิด และเข้าใจ และก็รู้สึกภูมิใจ ภูมิใจในความคิดของเรา ภูมิใจกับพ่อแม่ เรา ที่อย่างน้อยท่านก็ได้เลี้ยงลูกมาได้ "คิดเป็น" ถึงเพียงนี้

ครูยังเขียนอะไรยาวๆ ไม่ได้ในตอนนี้เพราะมันมีปัญหาหลายประการที่ยังต้องทำ เอาง่ายๆ ก็คือครูต้องคีย์ประวัตินักเรียนและครูทั้งหมดลงในโปรแกรม student ตัวใหม่ และพรุ่งนี้แม่ต้องผ่าตัด การผ่าตัดเป็นอะไรที่น่าจะธรรมดามากถ้าเป็นไปกับคนรุ่นเราหรือครู แต่ไม่ธรรมดาเลยสำหรับคนแก่วัย 81 ปีอย่างแม่ครู ก็เลยค่อนข้างจะเครียดและคิดมาก

ก็ขอส่ง "แรงใจ" มาเป็นพลังให้ขับเคลื่อนต่อไป ด้วยความรักต่อสิ่งที่ทำ จะทำให้งานไม่หนักอย่างที่คิด ครูคิดว่า ครูเคยสะอึกต่อความคิดของลูกหมีที่เราบอกนะว่า "ไม่อยากเป็นครู" แต่ก็นิดหน่อย เพราะครูน่ะจริงๆ แล้วภูมิใจในความเป็นครูมากโขอยู่นะ คิดเสมอว่า "ครูคือผู้ยกระดับวิญญาณมนุษย์ ให้สูงสุดกว่าสัตว์เดรัจฉาน ..." อย่างที่คุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ได้กล่าวไว้ทุกประการ

อะไรก็ตามที่ทำด้วยความรัก มันจะทำให้เรามีความสุข ถึงแม้บางครั้งจะเบื่อและท้อ มันก็จะเข้ามาแล้วก็หายไป ดังนั้นถ้าคิดถึงความ "พอเพียง" ดังกล่าวแล้ว งานนี้ก็น่าจะสร้างทั้งความสุขทั้งเรา สุขทั้งพ่อและแม่ ก็ทั้งครูด้วย ก็พอแล้ว (ใครจะทำไม) ก็ดีแล้ว ก็ขออวยพรให้เป็นครูที่ดี และครูดี ไม่จำเป็นต้องเป็นครูที่เด็กต้องรัก แม้วันนี้เราเคี่ยวเข็นเขา แล้วเขาไม่เข้าใจ วันข้างหน้าเขาก็จะเข้าใจ แต่นั่นแหละมันก็ไม่สำคัญเท่ากับ เราได้ "ให้" ไปแล้ว การตีเด็กไม่ใช่ของแปลกถ้าเราไม่ได้ใช้แรงและกำลังตีเพราะสนองต่อความโกรธและความไม่พอใจของเรา แต่จุดประสงค์ของการ "ตี" ของเราต้องการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเขา


ครูแม้ว

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2551		2 comments
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2551 10:59:41 น.
Counter : 920 Pageviews.
Share Tweet