|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ตำนานเมือง"คนรวย"
กาลครั้งหนึ่งในชาตินี้ สิ่งที่ได้พบมาก็มากทั้งทุกข์และสุข แต่จะมีกี่ครั้งที่สุดแสนจะทรมานเหมือนครั้งนี้ไม่มีอีกแล้ว สิ่งที่ต้องทำด้วยความจำใจโดยไม่เต็มใจอย่างยิ่งถือเป็นวิบากอย่างหนี่งที่เลี่ยงไม่ได้ ภารกิจ"สู้เพื่อแม่" จึงเกิดขึ้น (แล้วเกี่ยวอะไรกับเมือง"คนรวย") เรื่องมีอยู่ว่า ณ ที่แห่งหนึ่งหลังจากต้องเร่ร่อนมาแบบตัวใครตัวมัน ไม่มีอนาคตและแสนไกลโพ้น การผจญภัยก็เริ่มขึ้นเหมือนติดเกาะ อากาศแสนจะร้อนจากแดดแผดเผารุนแรงตลอดทั้งวันทำให้ใบหน้าอันสดใสของน้องปิงต้องหมองคล้ำลง (ใช้อะไรก็ไม่หาย) นี่ขนาดเป็นตอนเช้านะเนี่ย "แห้งแล้งอย่างนี้จะเอาอะไรกิน" น้องปิงอุทาน ทั้งที่เงินมีอยู่เต็มกระเป๋าใบน้อย "เอาหนะ สู้ สู้ เดินไปสักพักคงเจอ" เพื่อนน้องปิงให้กำลังใจ ในยามนี้เห็นมีแต่เราสองคนเท่านั้นที่พอเป็นกำลังใจให้กันได้เพราะต้องมาเหมือนกัน "นั่นไงค๊ะ ข้าวต้ม ปลาท่องโก๋ กำลังร้อน ๆ " เพื่อนชี้ให้ดู เราสองคนปรี่เข้าไปหาเพราะท้องเริ่มหิวและเป็นอาหารเช้ามื้อแรกของที่นี่ "แม่ค้า ข้าวต้ม 2 ถ้วยค่ะ" น้องปิงสั่ง สิ่งที่ได้จากข้าวต้มมีเศษหมูสับแบบไร้รูปร่าง และเห็ดหอมซอยสองชิ้นที่หั่นแบบบางเฉียบเหมือนแผ่นอนามัยที่ซึมซับได้ครึ่งวัน อ๋อ! เค้าประหยัดอย่างนี้นี่เองถึงได้เป็นเมือง "คนรวย" "กินไปก่อน รอดตายแล้วเรา" เพื่อนบอก "ถ้าเป็นงี้ทุกวัน คงผอมตายแน่" น้องปิงคิด แล้วคนเมืองนี้กินอะไรกัน? เสร็จจากอาหารมื้อเช้าก็เดินทอดน่องไปทำงานใกล้ ๆ แถวนั้นสถานที่ทำงานเป็นตึกใหญ่ ๆ มีตึกเล็กตึกน้อยอยู่ในนั้น แน่นอนน้องปิงอยู่ตึกเล็กด้านในสุดก็ถือว่าเป็นพระคุณอย่างสูงแล้วที่มีที่ให้นั่งเพราะที่ทำงานต้องการลดคนอย่างหนักจึงต้องระหกระเหินมาถึงนี่ไง ที่ทำงานก็มีแอร์กี่ที่ส่งเสียงไม่ให้เงียบจนเกินไป คนในนั้นมีห้าหกคนรวมทั้งน้องปิงและเพื่อน ทุกคนนั่ง(น้ำตา)ซึมเพราะเจอเหมือนกันเป็นวันทำงานที่แสนจะเงียบเหงา เศร้าซึมช่างไร้ชีวิตเสียนี่กระไร นั่งดูเวลาทุกห้านาที ตบยุงไปพลาง ยุงชุมเพราะหลังโต๊ะทำงานเป็นน้ำเน่า "ออด ออด" เสียงนาฬิกาบอกเวลาเลิกงานแล้ว น้องปิงและเพื่อน ก็เดินออกจากห้องทำงานโดยไม่อยากเหลียวหลังกลับไป ทิ้งไว้แต่คนอื่น ๆ ที่ยังไม่เสร็จ(งาน)หรือกิจอันใดมิอาจทราบได้ "ไปหาอะไรกินกันดีกว่า" เพื่อนชวน "อีกแล้วหรือนี่ ต้องกินอีกแล้ว" น้องปิงคิด ฉันช่างมีปัญหากับเรื่องกินเสียจริง สภาพเมืองแห่งนี้รู้แล้วว่าทำไมถึงเป็นเมือง"คนรวย" เพราะรถเยอะมากและเต็มไปด้วยรถใหม่ จะข้ามถนนแต่ละทีควรต้องทำประกันไว้ด้วย เพราะเมื่อฟากหนึ่งไฟแดง รถจากอีกฟากก็ไฟเขียวที่รออย่างใจจดใจจ่อจะพุ่งตรงมาอย่างเร็วหรือแหกโค้งมาอย่างไม่สนใจผู้ใด คนเดินเท้าที่ต้องข้ามถนนจึงต้องวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ไม่เหมือนบางประเทศที่รถมากเป็นหนอนแต่คนเดินข้ามเดินไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวรถหยุดให้เอง ซึ่งไม่มีที่นี่ เดินไปวิ่งไปสักพักก็มาถึงตลาดยามเย็น "เป็นตลาดที่ออกทีวีมาหลายครั้งแล้วนะ"เพื่อนบอก "วันนี้เรามาถึงที่เลยนะค๊ะ เดินดูของดัง ๆ เขาดีกว่า"น้องปิงพูด ของที่เห็นก็เหมือนบ้านเรานี่นา บ้านเรามีมากกว่าด้วยซ้ำ นี่หรือตลาดดัง? แล้วนี่อะไร ว้ายยยย.....เมือง"คนรวย" ดังเพราะของแพงนี่เอง ฮือ ฮือ "ขนมชั้นน่ากินจัง แต่ทำไมใส่มาตั้งสี่ชิ้นละค๊ะ" น้องปิงถาม "ขายชิ้นเดียวไม่ได้หรอก ไม่คุ้มต้นทุนค่าถุงพลาสติกจ้า"แม่ค้าตอบ งั้นคงต้องกินชิ้นนึง อีกสามชิ้นทิ้งสินะ อ๋อ! เมือง"คนรวย" เดินต่อไปเห็นร้านนึงเขียนว่าบะหมี่ทำเอง "แม่ค้าบะหมี่แห้งชามค่ะ" น้องปิงสั่ง มาแล้วบะหมื่แห้งของที่นี่มีหมูแดงบางเฉียบสองแผ่น เกี๊ยวทอดไร้ไส้หนึ่งแผ่น ลูกชิ้นปลาหนึ่งลูก ผักลวกสี่ก้านสั้น ๆ เส้นบะหมีหนึ่งหยิบมือ ตามด้วยเครื่องปรุงที่ปรุงให้เสร็จน้ำตาลทรายสี่ช้อน พริกแห้งป่นสี่ช้อน ถั่วป่นสองช้อน น้ำปลาหนึ่งช้อน ในขณะที่น้ำตาลทรายขึ้นราคาแต่ที่นี่เมือง"คนรวย" ซะอย่างน้ำตาลทรายสี่ช้อนต่อหนึ่งชามเรื่องจิ๊บ จิ๊บ กินเสร็จไม่ต้องให้อิ่มมากหรอกเดี๋ยวส้วมเต็มต้องเสียตังค์ค่าดูดส้วมอีก คติเมือง "คนรวย" กินเสร็จ(พอให้ชื่อว่าได้กิน)เพื่อนชวนไปวัดดีกว่า เผือกำลังใจจะดีขึ้น หลังจากที่เสียขวัญมาหลายเรื่องแล้ว ก็ดีเหมือนกัน การไปวัดและการออกกำลังกายดูเหมือนจะเป็นภารกิจทุกวันหลังเลิกงานของน้องปิงเพราะไม่รู้จะไปไหน ลำพังแค่มอเตอร์ไซด์คงไปได้ไม่ไกลเดินดีกว่าจะได้เผาผลาญพลังงานที่มีอยู่ตามกล้ามเนื้ออันน้อยนิดในเวลานี้ และแล้วก็ไม่พ้นเมื่อวันหนึ่งน้องปิงไม่สบายขึ้นมา "จะหาหมอที่ไหนได้บ้างนี่มันสามทุ่มแล้ว" น้องปิงถามคนที่เคยอยู่มาก่อน "ต้องไปโรงพยาบาลเอกชนค่ะ" คนอยู่ก่อนตอบ เมื่อไปถึงก็ได้พบกับแพทย์ที่แสนจะดูเด็กมาก อยากจะถามว่าคุณเรียนจบ ม.ปลายแล้วหรือยัง แต่ก็ไม่กล้า กลัวเขาว่าดูถูก(ดีกว่าดูผิด) ไม่ได้บอกถึงสาเหตุของโรคและวิธีการรักษา คำตอบที่ได้คือต้องปล่อยให้หายเอง ให้เอายาแก้เมื่อยไปกินก็พอ อ้าว! จนกระทั่งวันต่อมาอาการเป็นหนักขึ้นต้องเข้าโรงพยาบาลซึ่งมีแต่หมอที่อยู่เวร (นอกเวลาอีกแล้วแต่ตอนนี้หนึ่งทุ่ม) จึงต้องไปคลินิค และที่คลินิคก็มีคนเข้าคิวรอมากก...เพราะหมอตามโรงพยาบาลหันมาเปิดคลินิคกันหมดนั่นเอง ถ้าเป็นหมอแล้วอยากรวยเร็วต้องมาที่นี่ เมือง"คนรวย" ขณะนั่งรอ "คุณป้าเป็นอะไรมาหรือค๊ะ" น้องปิงถาม "ป้าไม่ได้เป็นหรอก แต่ลูกป้าเป็น วันนี้มาเอายาให้ลูก"ป้าตอบ "วันก่อนลูกป้าโดนใบมีดบาดที่แขนเพราะทำงานพลาด ไปหาหมอที่โรงพยาบาล วันนั้นวันเสาร์ถ้าจะพบหมอให้รอถึงวันจันทร์ แล้วบอกว่าที่นี่มีแต่หมอเวรไม่ตามหมอใหญ่ให้หรอกนะ รู้มั๊ยว่าวันนั้นป้าต้องพาลูกไปวัด" ป้าพูดอีก "พาไปขึ้นเมรุหรือค๊ะ" น้องปิงแอบถามในใจ "ป้าพาลูกให้พระช่วยรักษาโดยต่อกระดูกให้" ป้าพูดต่อ "โรงพยาบาลที่นี่เหมือนสุสานคนเป็น มีไว้ฝากผี ฝากไข้ไม่ได้หรอก" ป้าพูดต่อด้วยความ... "แล้วถ้าหนูไม่สบายนอกเวลาราชการ คลินิคปิดแล้วหนูต้องไปซื้อยากินเองแล้วร้านไหนเภสัชเก่ง ๆบ้างค๊ะ" น้องปิงถาม "อ๋อ มีจ้า ร้าน.....เภสัชเก่งกว่าหมออีก ฮ่า ฮ่า" ป้าพูดไปหัวเราะไป ฮึ โรงพยาบาลที่นี่มีไว้ฝากผี คลินิคไว้ฝากไข้จำไว้ เมือง"คนรวย"โดยเฉพาะหมอ "นี่ต้องผจญภัยอีกนานแค่ไหน จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกในวันพรุ่งนี้ ในเมือง"คนรวย" " น้องปิงได้แต่คิด หรือเมื่อภารกิจจบลง....
ที่มา: คนอยากเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง
ปล.คุณสมบัติของผู้ที่เหมาะสมจะอยู่ในเมือง"คนรวย" มีดังนี้ 1.เป็นโสด แล้วจะได้รับการคัดเลือกทันที ชนิดน้ำตาเช็ดหัวเข่า 2.สุขภาพแข็งแรง เป็นโรคได้บางครั้ง เพื่อพิสูจน์ ความสามารถของหมอในสถานพยาบาลแห่ง"สุสานคนเป็น" 3.มีความอดทน และทนอดได้ในบางครั้งที่อาหารหายากเพราะมรสุมเข้าทุกวัน(แม่ค้าขายปลาบอก) 4.มีความสามารถพิเศษ เช่นพูดภาษาพม่าได้ และต้องเข้าข่ายรายได้ต่ำรสนิยมสูง จะได้รับการพิจารณา
Create Date : 20 มกราคม 2554 |
|
26 comments |
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2554 10:32:06 น. |
Counter : 2864 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: nootikky 21 มกราคม 2554 15:56:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: maraporn 22 มกราคม 2554 19:51:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: nootikky 23 มกราคม 2554 15:57:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: อ๋อซ่าส์ 23 มกราคม 2554 22:02:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: อ๋อซ่าส์ 23 มกราคม 2554 22:03:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: maraporn 26 มกราคม 2554 13:24:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: nootikky 26 มกราคม 2554 18:11:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: อ๋อซ่าส์ 30 มกราคม 2554 21:23:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: nootikky 31 มกราคม 2554 19:40:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: maraporn 1 กุมภาพันธ์ 2554 9:32:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: อ๋อซ่าส์ 1 กุมภาพันธ์ 2554 19:54:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: nootikky 3 กุมภาพันธ์ 2554 15:15:38 น. |
|
|
|
|
|
|
|
คิดถึงนะจ้ะคุณเจี๊ยบ ฝนแวะมาทักทายค่ะ ไม่ได้มาหานานเลย ไม่ลืมกันน๊าาา จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ