Bloggang.com : Quaver : พักนี้บ่นแม่บ่อยจัง(ว่ะ)

พักนี้บ่นแม่บ่อยจัง(ว่ะ)

ลูกของแม่มองหน้าแม่ที่ยืนทำกระพริบตาปริบๆ จนน้ำ..ที่ไม่ใช่น้ำตา
แต่เป็นน้ำล้างตาหยดร่วงทีละเม็ด

แล้วต้องบ่น(?)ด้วยความสำนึกผิดออกมา "ทำไมพักนี้บ่นแม่บ่อยจัง"
...ส่วน "วะ" กักไว้ในใจ

ไอ้คำบ่น(?)นั่นมันตามมาหลังจากแม่วิ่งออกมาจากดงป่า
...ดงป่าจ้า ต้นไม้สาระพัดชนิดทั้งไม้ใหญ่ ไม้น้อย ต้นกินได้ ต้นกินไม่ได้
ที่แม่และพ่อสาระพันสรรหามากระจุกติดกันเป็นพืด จนต้นไม้ร้องตะโกนขอที่ว่างระหว่างกัน

เสียงแม่ตะโกนเรียกให้เอาน้ำใส่แก้วมาล้างตาที่โดนเศษดินกระเด็นใส่ ทำเอาตัวกระเด้งรับแทบตกเก้าอี้

พอตอนเอาน้ำล้างตาให้แม่อยู่ เราก็บ่น...คราวนี้คือบ่นจริงๆไม่ต้องสงสัย
"ก็บอกแล้ว ให้พอได้แล้ว ไม่ฟังกันบ้างเลย"

แม่ก็ได้แต่ยืนฟังตาปริบๆ ยิ้ม(เอาใจแน่นอน...น่ารักจริงๆแม่ตู)ให้

ลูกถึงรู้ตัวแล้วรีบออกตัวไงล่ะว่า "พักนี้ทำไมบ่นแม่บ่อยจัง"

ลูกคงรู้สึกกับแม่ต่างไปจากสมัยยังเด็กแล้ว
เมื่อตอนยังเล็ก แม่และพ่อคือทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้
ทุกคำสั่งสอน แม้แม่จะไม่สอนเท่าพ่อ ส่วนมากจะคอยตามใจก็เถอะ
แต่มันคือความรู้สึกว่าได้รับการปกป้องดูแล เติบโตโดยได้รับความรักเป็นน้ำฝนจากฟ้า

มือสองมือปล่อยกุมไว้ในอุ้งมือของพ่อและแม่เสมอ
ลูกก็ได้แต่แหงนมอง
รับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย

เวลาก็เดินไปเรื่อยของตัวมันเอง
จนมาวันนี้ ถึงแม้ลูกจะยังสูงไม่เคยทันแม่สักทีก็ตามเถอะ

แต่หลายสิ่งหลายอย่างในธรรมเนียมปฏิบัติของครอบครัวก็เริ่มเปลี่ยนไป

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่มือของลูกเป็นฝ่ายกุมมือแม่เวลาเดินไปไหนต่อไหน
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เดินผ่านพ่อและแม่งีบหลับ ต้องวกกลับไปเอาผ้ามาห่มให้
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่จัดการแกะก้าง วางเนื้อปลาบนจานพ่อและแม่แทนที่จะนั่งรอให้แม่เป็นฝ่ายปรนนิบัติ
แล้วตัวเองเริ่มเป็นคนขับรถแทนผู้โดยสารตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

ทุกเวลานั้นมันเปลี่ยนแปลงไปโดยตัวมันเอง โดยที่ไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำไป

จนมาเป็นการบ่นและดุแม่เหมือนแม่เป็นเด็กตัวเล็กๆให้เราเป็นฝ่ายคอยเป็นห่วง

มันคือการบอกว่าเราโตขึ้นพอเห็นแม่เด็กลงแล้วงั้นเหรอ
ถึงเวลาที่เราจะต้องเป็นฝ่ายให้แทนที่คอยรับตลอดเวลาแล้วสินะ

แม่ของลูกเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก...จริงๆนะ

แม่เป็นผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเรียวสวย ตาเรียวยาว จมูกโด่งเป็นสัน
...ชนิดที่พ่อมองหน้าลูก แล้วสลับไปมองหน้าสุดที่รักของพ่อแล้วต้องส่ายหัว
พร้อมบ่นว่า "ไอ้นี่มันลูกพ่อเกินความจำเป็นละ"

โธ่...พ่อจ๋า

ลักษณะภายนอกของแม่เป็นผู้หญิงที่ดูหยิ่งและดุ
แต่ในความเป็นจริงไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด กลับตรงข้ามทุกอย่าง

แม่เป็นผู้หญิงที่ใจดี ใจอ่อน อ่อนโยน ขี้แง
ขี้แงขนาดที่ร้องไห้ทุกครั้งที่ดูหนังดูละครแล้วมีฉากประทับใจ น้ำตาจะไหลพรากๆ
แต่จะแอบสะอื้นไม่ให้พ่อลูกได้ล้อ
พ่อและลูกเลยได้แต่ยื่นกล่องทิชชู่ไปวางบนตักโดยไม่กล้าหันไปมอง
ไม่งั้นจะโดนแหวทันทีว่าหันมามองทำไม คนจะร้องไห้

ไอ้ป่าหลังบ้านเกิดขึ้นด้วยก็ฝีมือแม่(บวกการตามใจของพ่อ)
พอว่างเมื่อไร แม่จะไปร้านขายต้นไม้ ขนซื้อทุกอย่างที่คิดว่าที่บ้านยังไม่มี
แรกๆก็พอหาได้หรอกที่ยังไม่มีน่ะ
แต่พอนานวัน ไอ้ที่มีมันก็มีจนครบ
ก็เลยได้แต่...ตามคำแม่ "เอาไว้สำรองน่ะ เผื่อมันป่วย"

จ้าแม่จ๋า

เพราะสวนหลังบ้านพื้นที่ไม่ใหญ่โตอะไร
ต้นไม้มันจึงต้องแข่งกันโต
ไอ้ปลูกก่อนน่ะไม่เท่าไร
ไอ้ปลูกทีหลังนี่สิคือปัญหาหนัก(ของตัวต้นไม้เอง) ด้วยมันต้องแย่งชิงพื้นที่ แหวกหาแสงแดดมาหล่อเลี้ยงชีวิตให้รอด
เพราะงั้นต้นไม้ที่บ้านจึงออกมารูปร่างประหลาดพิกล กิ่งก้านลำต้นบิดเกลียวกันสุดฤทธิ์
ชวนให้เกาหัวเมื่อมองเห็น จนต้องปรามด้วยความเคารพอย่างสูงกับแม่ตัวเองให้หยุดหามาเพิ่มเห๊อะแม่จ๋า

แม่ก็อิดๆออดๆในการถูกห้ามงานประจำ เอ๊ย งานอดิเรกสุดรัก

เพราะงั้นพักหลังนี้แม่จึงหาทางแหวกเข้าไปในป่า
คว้าพร้าติดตัวไปตัดกิ่งก้านด้วยตัวเองไม่ให้พ่อและลูกเห็น

จะมาให้เห็นให้รู้ก็ตอนร้องตะโกนออกมาพร้อมต่อแตนต่อยบวมแดงไปทั้งแขน
หรือไม่กิ่งก้านที่ตัวเองพยายามหาตัดมันตีปุกตกใส่
หรือไม่ก็ดินกระเด็นใส่ตาด้วยเข้าไปคุ้ยพื้นที่หลังจากดินอ่อนด้วยสายฝนนั่นล่ะ

พ่อกับลูกได้แต่มองหน้ากัน
ห้ามก็ไม่ฟัง บอกว่าจะทำให้ก็ไม่ยอมรอ
พอสังเกตได้ว่าหายเงียบไปนาน เป็นอันรู้กัน

"ความสุขของแม่" พ่อได้แต่บอกแบบนี้

ลูกถึงได้แต่รอบ่นแม่ไงล่ะแม่
บ่นเพราะรัก โดยมีแม่รอโต้ตอบมาว่า "แม่ก็รักแต่แม่ไม่เคยบ่นคิวเลยนะ"

แหม...ก็คิวลูกพ่อนี่แม่ก็

ถึงทุกวันนี้มีสิ่งหนึ่งก็ยังไม่เคยเปลี่ยนเมื่อครั้งยังเป็นเด็กให้พ่อและแม่คอยกุมมือ

"โลกทั้งใบของลูกก็คือพ่อและแม่"

รักแม่ รักแม่ รักแม่^{ท้องฟ้ายกกำลังท้องฟ้า}