บางครั้งเวลาอ่านเจอตัวหนังสือของใครบางคน มักทำให้คิดเสมอว่าทำไมเราไม่คิดได้แบบนี้นะ หรือทำไมเราถึงไม่เคยมองในมุมมองแบบนี้นะ ...มันเป็นความริษยาให้ใจแปลบๆจนอดยกย่องความคิดของเขาขึ้นมาไม่ได้ พอลองมาคิดดู คงเพราะ....... ตัวตนของเราถูกอัดไว้ด้วยตัวหนังสืออีกแบบ ความรู้อีกแบบ มุมมองที่เราไม่เคยหันไปมองอีกมุม และประสบการณ์ที่ไม่เคยได้ลิ้มลอง เพราะตัวเราถูกอัดมาแบบหนึ่งจนค่อยๆกลายเป็นตัวเราเองอย่างทุกวันนี้ เราจึงไม่อาจจะไปคิดแบบเขาได้ มองเห็นในมุมที่เขาเห็นได้ รู้สึกแบบที่เขากระทบใจได้ คนเรามักเป็นแบบนี้สินะ เราต่างถูกอัดตัวตนมาต่างกัน แม้จะแค่เสี้ยวเดียวที่เหมือนฝุ่นผงก็พอทำให้ความคิด มุมมอง ตัวหนังสือต่างกันเสียแล้ว บางทีบางเสี้ยวเราอยากลองคิดได้แบบเขา เขียนได้แบบเขา แต่พอมาลองจะทำดูกลับคิดว่า แล้วจะทำไปทำไม ถึงทำไปก็ไม่ได้ดีเท่าเขา ถึงได้ดีเท่าเขาก็ดีแค่เปลือกนอกไม่ได้เป็นตัวตนของเราสักหน่อย ถึงสวมหัวเสือ แต่ถ้าหางเป็นสุนัขจิ้งจอก...เราจะเป็นเสือไว้หลอกใครกัน ...หลอกตัวเองงั้นหรือ สุนัขจิ้งจอกก็มีเส้นทางของสุนัขจิ้งจอก ความริษยาในตัวหนังสือของเขา มองอีกมุมคือความชื่นชมในตัวหนังสือของเรานั่นเองสินะ ...... หลงตัวเอง |
แต่ประโยคที่พี่คิวบอกว่า เราต่างถูกอัดตัวตนมาต่างกัน มันใช่เลยจริงๆค่ะ เพราะเราถูกอัดมาต่างกัน ตัวอักษร ความคิด ท่วงทำนองในชีวิตเราก็แตกต่างกัน
บางทีอาจมีบางคนกำลังอิจฉาตัวอักษรและความคิดของพี่คิวอยู่ก็ได้นะคะ อย่างโต้เป็นต้น ฮี่ๆ