คนคนหนึ่งมองเรายิ้มๆก่อนพูดประโยคนี้ออกมา

เราคนที่ไม่ค่อยจะศรัทธากับอะไรง่ายๆมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หรืออาจเป็นว่าไม่ค่อยเข้าใจคำคำนี้เท่าไร

เราไม่เข้าใจว่าศรัทธาคืออะไร คือการมองคน มองบางสิ่งในแบบที่อยู่เหนือกว่าเรามากๆและคาดหวังจะไปให้ถึงหรือรู้ตัวว่าไม่มีวันที่ตัวเองจะไปถึง  เพราะงั้นถึงศรัทธาอย่างนั้นหรือเปล่า

ความเกินเอื้อมทำให้เราเกิดความศรัทธาขึ้นมาอย่างนั้นหรือเปล่า

วันก่อนตอนให้ยินประโยคนี้ "ศรัทธาเป็นสิ่งที่สวยงาม"  มันชักชวนให้ต้องเก็บมาคิด

ก่อนที่จะศรัทธาในสิ่งนั้น คนนั้น  เราเห็นถึงความสวยงามของของสิ่งนั้น ของของคนคนนั้นก่อนจึงก่อเป็นเกิดศรัทธา

เพราะเห็นว่าสวยงามก่อนใช่ไหม  

มันทำให้เราอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าเพราะเห็นว่าสวยงามจึงเกิดศรัทธาขึ้นมา และยิ่งนานวันก็ยิ่งศรัทธาจึงเห็นว่ายิ่งสวยงาม

คนเราคงไม่เริ่มศรัทธาก่อนแล้วค่อยมาเห็นถึงความสวยงามในสิ่งสิ่งนั้น คนคนนั้นหรอกมั๊งนะ  เพราะถ้าเป็นแบบนั้น  นั่นมันคือการหลอกตัวเองให้มีศรัทธาต่างหาก  แล้วมันคงไม่เรียกว่าศรัทธาแต่คือความงมงายซะมากกว่า

งั้นถ้าแต่ก่อนเห็นว่าสวยงามแล้วปัจจุบันกลับรู้สึกถึงความน่าเกลียด  นั่นคือจุดเริ่มของความเสื่อมศรัทธาสินะ

แล้วที่เห็นว่าสวยงามในทีแรกคืออะไร  คือความหลงไปทั้งๆที่ตัวตนของมันคือความน่าเกลียดงั้นหรือเปล่า

หรือจริงๆแล้วคือรู้สึกขึ้นมาได้ว่ามันไม่สวยงามอย่างที่ "คิด" ไว้  นั่นก็แสดงว่าก่อนจะศรัทธาคือการหลอกตัวเองไปว่ามันสวยงามตามอย่างที่คิดไว้อย่างนั้นสิ

แต่ในขณะที่ตัวเราเกิดไม่รู้สึกถึงความสวยงามนั้นแล้ว   สิ่งนั้น คนนั้นที่เราเคยศรัทธาจะยังสวยงามอยู่หรือเปล่า หรือมันก็เป็นตัวมันอยู่แบบนั้น  แต่ที่เปลี่ยนไปคือคนที่มองต่างหาก

คนเราไม่มีใครชอบความน่าเกลียดเราคิดแบบนี้

แต่ในเมื่อความสวยงามขึ้นอยู่กับตาของคนมอง

ความน่าเกลียดก็ไม่น่าจะแตกต่าง

หากคนคนหนึ่งเห็นว่าสวยงาม ก็อาจมีอีกคนที่เห็นว่ามันน่าเกลียดก็เป็นได้

แล้วพอมองมุมกลับ ความน่าเกลียดของคนหนึ่งอาจเป็นความสวยงามของอีกคน

แล้วมันมีเกณฑ์ตัดสินตรงไหน ตรงคนหมู่มากหรือเปล่า?????

แล้วหากคนหมู่มากตัดสินว่านั่นเป็นความนาเกลียด  คนคนเดียวที่เห็นว่ามันสวยงามจะยอมเปลี่ยนใจตัวเองเห็นว่ามันน่าเกลียดตามไปด้วยไหม

เมื่อมองแบบนี้อาจคิดได้ว่าสิ่งที่คนศรัทธา คนที่คนศรัทธา   ก็อาจไม่ใช่ทุกคนจะยอมศรัทธา ไม่เห็นว่าจะน่าศรัทธาตรงไหน   แล้วสิ่งสิ่งนั้น คนคนนั้นจะยังเป็นสิ่งสวยงามอยู่ในขณะที่มีคนเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่น่าเกลียดสินะ

เพราะงั้นทรราชย์ในประวัติศาสตร์ชาติพันธุ์ของคนถึงยังมีพอคนศรัทธาในตัวเขา

เพราะเห็นความสวยงามในตัวคนที่ถูกตราหน้าว่าเป็นทรราชย์

และเมื่อลองมองย้อนกลับ   การเป็นทรราชย์ในคนหมู่มาก  ก็อาจคือวีรบุรษของคนอีกกลุ่ม

การตัดสินใครว่าเป็นทรราชย์ใช้อำนาจของคนหมู่มากหรือเปล่า  ตัดสินด้วยสิ่งที่ทำลงไปและสิ่งที่หลงเหลือหลังจากนั้น   แล้วทิ้งให้คนรุ่นหลังเป็นคนตัดสินว่ามันสวยงามหรือน่าเกลียดน่าขยะแขยงกันแน่..ซึ่งต้องขีดเส้นใต้เอาไว้ว่าเป็นคนรุ่นหลังส่วนมากอีกต่างหาก  ปล่อยให้คนรุ่นหลังส่วนน้อยได้แต่กระซิบกระซาบผ่านกาลเวลาอยู่ในพื้นที่เล็กๆของตน

ศรัทธาจึงสวยงาม  หรือ   สวยงามจึงศรัทธา

๐

๐

๐

ศรัทธาคืออะไร

เราได้แต่มองตอบกลับไปแล้วยิ้มเซ่อๆออกมา