รันทดกว่านี้มีอีกไหม ภาค2

"พนาภรณ์!!!!!"เสียงคุ้นๆ...ใครฟะ...

"พนาภรณ์ จะไม่ตื่นใช่ไหม" เสียงเดิมยังตามมาก่อกวนถึงในฝันเลยหรอฟะ

ว่าแต่...เสียงทำไมคุ้นจังเลยนะ
รู้สึกเสียงเหมือนพี่XXXเลยแฮะ

เฮ้ย...เดี๋ยวก่อน พี่XXX!!!!!!
เวรแล้วกู กูตายแน่แล้วววววววววววววววววววว

ร่างผอมสะุดุ้งเฮือกชนิดที่ว่า แทบจะกระโดดออกมาจากเก้าอี้เลยทีเดียว
เห็น...ร่างสูงเพรียวยืนค้ำอยู่ตรงหน้า ทำเอาเธอรู้สึกเหมือนตัวเองหดลงเหลือแค่สามนิ้ว
หน้าสวย แต่ดูยังไงก็ไม่ต่างกับมัจจุราช กำลังยืนมองเธอตาไม่กระพริบ
เอาแล้วชั้น...จะโดนอะไรอีกวะเนี่ย...

"นี่มันเวลาอะไร"เสียงหวานใส แต่เยือกเย็นปนคมกริบราวกับมีดโกนแช่แข็งไม่ดังเกินกว่ากระซิบ
แต่เชื่อไหม...เธอได้ยินชัดเจนทุกคำพูดเลยทีเดียวล่ะ
และมันก็ทำให้เธอพอจะมองเห็นชะตาของตัวเองอยู่รำไรๆแล้วล่ะ

เด็กหญิงตัวน้อยของเรานั่งหน้าซีด สมองน้อยๆพยายามประมวลผลอย่างรวดเร็วเท่าที่คนเพิ่งตื่นจะทำได้
กำลังนั่งหลับในห้องเรียน แล้วหัวหน้านักเรียนหญิงมาเจอ...หัวหน้านักเรียน...


และผลที่สรุปได้มีคำเดียว สามพยางค์ ง่ายๆ...



"มึงตายแน่"



แล้วเด็กตัวเล็กๆอย่างเธอจะทำอะไรได้ นอกจากก้มหน้ายอมรับความผิด
ไม่พูด ไม่ตอบ...เพราะอาจทำให้เจอข้อหาได้อีกหลายกระทง
ไม่กล้ามองเพื่อนทั้งห้อง(ที่เงียบเสียงลงทันทีราวกับปิดสวิทช์)ไม่กล้าหันไปทางไหนทั้งนั้น
เสียงเล็กๆเบาจนแทบไม่ได้ยิน "เวลาเรียนค่ะ"

"แล้วทำอะไร...หลับ...มันใช่เวลาไหม" พี่คนเดิมถามได้เยือกเย็นกว่าเก่า จนทำเอาขนลุกซู่ไปหมด

ผ่านไปราวชั่วกัปชั่วกัลป์ กว่าพี่จะเอ่ยปากออกมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ความจริง มันแค่ไม่ถึง10วิด้วยซ้ำ
"เพื่อนทำไมไม่เตือนเพื่อน บ่ายนี้ก่อนกลับบ้าน ขึ้นไปแถวรอหน้าตู้ด้วย อย่าให้เรียก อย่าให้รอ"
พูดจบก็เดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งกลิ่นหอมจางๆไว้ตามลม

และทันทีที่เธอคนนั้นเดินออกไป เสียงเด็กหญิงทั้ง 12นางในห้องนั้นก็โอดระงมขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน
"กูอุตส่าห์ไม่ทำอะไรแล้วนะ"
"มึงอีกแล้ว"
"กูซวยอีกแล้ว"

..ฯลฯ

แล้วทุกเสียงก็เงียบลง เมื่อครูเดินเข้ามาในห้อง
ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศมาคุ ที่ตัวต้นเหตุได้แต่นั่งจ๋อย และทำท่าจะร้องไห้
วันนี้...คงยังอีกยาวไกลจริงๆ...ยาวกว่าที่คิดแน่


แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หนูอยากกลับบ้าน....

Create Date : 14 ตุลาคม 2551		0 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2551 23:11:57 น.
Counter : 1079 Pageviews.
Share Tweet