ตั้งแต่เล็ก...จนโตเป็นสาว   อยู่กับแม่ สองคนมาตลอด และแล้วแต่งงานต้องมาอยู่กับสามี ทำงานอยู่ กรุงเทพฯ(หนีตาม ผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย) ไม่คิดไม่ฝัน ว่าต้องอยู่ำ ห่างจากแม่ ตอนแรกห่างกันแค่ จังหวัด แค่ 800 กิโล (เชียงใหม่ - กรุงเทพฯ) กลับบ้านเดือนเว้นเดือนและทุกเทศกาล วันหยุดยาว เป็นสมาชิกที่ดีของ นครชัยแอร์ มาโดยตลอดจะให้นั่งเครื่องคงไม่ไหว เ็ก็บตังค์ไว้ให้แม่ดีกว่า

แต่ตอนนี้ เป็นบุญ หรือ กรรมก็ไม่รู้ เพราะได้แฟนต่างชาติ ตอนแรกก็เป็นต่างชาติ อยู่เมืองไทยดี ๆ เรียน และเริ่มทำงานที่เมืองไทย อยู่นานจนเหมือนคนไทยไปแล้ว(8 ปี) เคยวาดฝันจะสร้างบ้าน หลังใหม่กันที่ เชียงใหม่ แล้วที่ กรุงเทพฯ เราก็ซื้อคอนโด อยู่กันเพราะสดวก สบายกว่า แต่แ้ล้ว คอนโด เราก็ต้องขายไป งานที่ตอนแรกที่ได้มา ก็อยู่เมืองไทย แต่สุดท้ายก็ได้ย้ายมาทำที่ สาขาปักกิ่่ง ปุบปับ เราต้องไปอยู่ "ปักกิ่ง" กันแล้ว ต้องออกจากงานแล้วตามมาอยู่ ปักกิ่ง ทำไงได้ก็ต้องตามเขา เพราะรายได้เขาสูงกว่าเรามาก

ตอนนี้ห่างกับแม่ไม่ใช่แค่เป็น กิโล....แต่เป็น ไมค์  นี่ก็ 4 เดือนแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน แต่ยังโชคดีหน่อย ที่ค่าโทรศัพท์ เดี๋ยวนี้ไม่แพงมาก เราเลยโทรคุยกันบ่อย ยิ่งห่างกันแบบนี้ ยิ่งคิดถึง...ทำไงได้ ก็เรามีกันแค่สองคน

ตอนนี้มีสามี ดูแล และพ่อ-แม่สามี อย่างดีที่สุด - -

พ่อสามี เจ็บฟัน ทานของแข็ง เหนียว ไม่ได้ แม่ครัวอย่างเราก็ต้องคิด เมนู ที่ให้คนแก่ ทานง่าย แต่ละมื้อเปลี่ยนไม่ให้น่าเบื่อ

พ่อสามี มีดบาดนิ้ว ต้องพันแผล ระวังไม่ให้โดนน้ำ ฉะนั้นเรื่องน้ำ ๆ เราจัดการเอง เป็นอาทิตย์ที่เราต้องเป็นลูกมือ ให้

แม่สามี เจ็บหัว คอยหายาให้ทาน นอนพักผ่อน

ส่วนสามี สุดที่รัก.....ทุกอย่างที่เราทำให้ได้ ทำให้หมด ตั้งแต่ตื่นเช้ามา

- บีบยาสีฟัน เตรียมไว้ให้พร้อม

- เตรียมเสื้อผ้า กางเกงใน, ถุงเท้า. ชุดทำงาน, นาฬิกา, กระเป๋าเงิน, กระเป๋าทำงาน...รองเท้าวางไว้หน้าประตูบ้าน

- อาหารเช้าพร้อมบนโต๊ะ

ตกเย็น....กลับบ้าน อาหารเย็นพร้อม คิด เมนู อร่อย ๆ ไว้ไม่ให้เบื่อ

เสาร์ - อาทิตย์ พักผ่อนอยู่บ้าน....พักผ่อนให้เต็มที่ เสริฟ์ของว่าง เครื่องดื่มให้ได้ตลอด

เราทำดีให้กับทุกคนในครอบครัวนี้ได้ทุกอย่าง อย่างเต็มใจ....จนบางครั้ง ทำให้คิดถึงแม่จน จับใจ แม่เราอยู่กับน้องแค่สองคน(ลูกพี่ชายเอาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เพิ่ง 12 ยังเป็น ภาระของแม่อยู่เลย...แต่โชคดีที่มีเขา) คิดถึงทุกครั้ง น้ำตาก็ไหล

แม่เราเจ็บฟัน.....ใครจะทำอาหารอ่อน ๆ ให้ทาน

แม่เราเจ็บหัว.....ใครจะหายา หาข้าวให้ทาน แม่ก็ต้องทำเองทั้ง ๆ ที่ไม่สบายเหรอ ถ้าไม่ทำเอง ก็คือไม่ได้กิน หรือ????

แม่เราเจ็บนิ้ว.....ใครจะช่วยพันนิ้วให้ แล้วเวลาแม่ล้างผัก ทำกับข้าวใครจะช่วยเป็นลูกมือ

แล้วแม่เราจะได้ทานอาหารอร่อย ๆ ข้างนอกหรือเปล่า หรือว่าทุกมื้อ ทำทานเองที่บ้าน

แต่ก่อนเราอยู่กับแม่ เราดูแล "กันและกัน" เรามีงานทำ มีรายได้ ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในบ้านได้ ดูแลน้องได้  วันหยุดเราทำกิจกรรมร่วมกัน

แต่ชีวิตเราต้องเดินไป ข้างหน้า สิ่งที่ทำได้ดีที่สุด ตอนนี้คือ โทรหาบ่อย ๆ อย่างน้อยจะได้รู้ว่าอยู่ดี สบาย เราคงกลับไปหาได้ไม่บ่อยมากนัก เพราะตอนนี้เราก็ยังไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง ถึงแม้ว่า สามี จะให้เราใช้จ่ายเงินได้เต็มที่ ไม่ได้บังคับให้เราต้องไปทำงาน แต่เราต้องคิดถึงอนาคตด้วย อย่างน้อยสิ่งที่ให้แม่ได้ คือ ให้เงินแม่ไว้เยอะ ๆ จะได้อยู่อย่างสุข สบาย วันหยุดก็ขับรถไปทานข้าว หรือเที่ยวห้างกันกับน้อง....ซึ่งจริง ๆ แม่ไม่ได้ต้องการจากเรา แม่สามารถดูแลตัวเองได้ แต่อย่างน้อย จิตใต้สำนึกเรา ทำให้เราอยากทำแบบนั้น เราดูแล สามี, พ่อ-แม่สามี อย่างดีที่สุด....ถึงตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว สิงที่เขาจะทำให้กับครอบครัวเราได้คือ ดูแล แม่เราบ้าง ซึ่งน่าจะไม่มากไปสำหรับ สามีเรา...แต่หากเมื่อไหร่มีรายได้เป็นของตัวเอง ลูกจะกลับไปหา แม่ บ่อย ๆ ซื้อของอร่อย ๆ กลับไปฝาก หรือไม่ก็ให้แม่ได้มา เที่ยวพักผ่อนที่ปักกิ่ง

ลูก จะรีบเรียนภาษาจีนให้เก่งไว ๆ จะได้มีโอกาสได้งานดี ๆ ทำเหมือนตอนอยู่เมืองไทย เพื่อที่จะได้ดูแล แม่ ได้มากกว่านี้....จะรอแต่ ลูกเขย ใครหล่ะ จะรัก "แม่เรา เท่าเรา"