(๐๑) ปราบเสือด้วยสุรา

       เมื่อครั้ง ลำจงเตียบาล คบคิดกับ เบ้งเหก ทำการกฎบในเมืองซอง ภายหลังจึงถูก กงจู๋หึงซวย ตามล่า จนลำจงเตียบาลต้องพาแม่ซึ่งอายุแปดสิบ ใส่เกวียนแล้วหนีไปอยู่เมืองตีน ส่วนเบ้งเหกหนีไปอยู่เมืองโอย...

        ต่อมาเมื่อกงจู๋หึงซวยได้เป็นเจ้าเมืองซองแล้ว ใคร่จะได้ตัวลำจงเตียบาล และเบ้งเหก กลับมาลงโทษให้สิ้นเสี้ยนหนาม จึงปรึกษาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยในเมืองซองว่า...

       "ข้าพเจ้าคิดจะทำหนังสือขึ้นมา 2 ฉบับ ส่งไปยังเจ้าเมืองตีนฉบับหนึ่ง และเจ้าเมืองโอยฉบับหนึ่ง ให้เจ้าเมืองโอยส่งตัวเบ้งเหกมาให้เรา และให้เจ้าเมืองตีนส่งตัวลำจงเตียบาลมาให้เรา ท่านทั้งหลาย.. มีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง...?"

       ขุนนางทั้งหลายเมื่อได้ฟังดังนั้น ก็เลยนิ่ง...

       ขณะนั้น ก๋งจูมกอี้ ผู้เป็นหลานเสียงก๋ง อายุ 5ขวบ ซึ่งยืนอยู่ในที่นั้นด้วย เมื่อได้ฟังเจ้าเมืองซองพูดดังนั้น จึงหัวเราะขึ้น แล้วพูดว่า..

       "ลำจงเตียบาลนี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าท่านจะไม่ได้ตัวมาโดยแน่แท้..."

        เจ้าเมืองซองจึงถามว่า ทำไมหลานจึงรู้เล่า กงจู๋มกอี้ จึงตอบว่า..

       "อันทหารผู้มีกำลังมากอย่างลำจงเตียบาลนี้ ถึงจะไปอยู่ที่ใด เจ้าเมืองนั้นก็รัก เพราะอยากจะได้ไปเป็นทหารของตัว ถึงท่านไม่คิดจะเลี้ยงลำจงเตียบาลแล้ว เจ้าเมืองตีนก็จะเลี้ยงไว้อย่างแน่นอน ซึ่งท่านส่งคนถือหนังสือไปนี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าคนถือหนังสือจะเดินไปเหนื่อยเสียเปล่า แต่ีถ้าท่านมีของกำนัลไปให้เจ้าเมืองตีนด้วย รับรองว่าท่านจะได้ตัวลำจงเตียบาลกลับมาอย่างแน่นอน..."

       ฝ่ายเจ้าเมืองซองได้ฟังดังนั้น ก็เห็นด้วย จึงเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง พร้อมกับจัดแจงแก้ววิเศษซึ่งมีราคาแพง ให้คนใช้ถือไปเมืองตีน

       ฝ่ายเจ้าเมืองตีนครั้นได้รับหนังสือ และได้เห็นของกำนัลเป็นแก้ววิเศษราคาแพงจากเจ้าเมืองซองแล้ว ก็เกิดความโลภ อยากจะได้ไว้เป็นของตัวเอง ก็เลยมานั่งคิดว่า ตัวลำจงเตียบาลนี้ มีพละกำลังมหาศาล ซึ่งจะจับเอาซึ่งๆหน้าไหนเลยจะจับได้ เลยกระซิบสั่ง ก๋งจิวเกียด ว่า...

       "ท่านจงไปตีสนิทกับลำจงเตียบาลให้ได้ แล้วคิดหาอุบายจับตัวส่งไปให้เจ้าเมืองซองเสีย..."

       ก๋งจิวเกียด รับคำนายใหญ่แล้ว จึงออกมาที่บ้าน ลำจงเตียบาล แล้วจึงเข้าไปพูดกับลำจงเตียบาลว่า

       "เจ้าเมืองตีนได้ตัวท่านมานี้ เปรียบเสมือนได้หัวเมืองมาไว้ในกำมือสักสิบหัวเมือง แต่เจ้าเมืองซองให้ขุนนางมาขอตัวท่านไปถึงร้อยครั้ง เจ้าเมืองตีนก็หาได้เห็นแก่ไมตรี เพราะอยากจะได้ตัวท่านมาไว้เป็นทหาร ซึ่งข้าพเจ้ามาหาท่านนี้ หมายจะมาฝากตัวไว้กับท่าน ทว่าบัดนี้เจ้าเมืองซองจึงมีความพยาบาทเจ้าเมืองตีนอยู่เป็นอันมาก และคงจะยกทัพมาทำร้ายเมืองตีนในไม่ช้านี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าเมืองตีนจะได้พึ่งแรงท่านเป็นแม่ทัพรับศึกเมืองซองเป็นมั่นคง"

       ฝ่ายลำจงเตียบาลได้ฟังดังนั้นก็ดีใจ ด้วยเชื่อว่าตนจะได้เป็นถึงแม่ทัพ เลยตอบว่า

      "เมื่อเจ้าเมืองตีนเอ็นดูจะชุบเลี้ยงข้าพเจ้าไว้ ข้าพเจ้าก็จะขอเป็นบ่าวยอมให้ใช้สอบไปจนตาย.."

       ก๋งจิวเกียด ได้ฟังดังนั้น จึงยึดมือลำจงเตียบาลไว้ แล้วยื่นจอกสุราให้กินแล้วกล่าวว่า

       "จากนี้ไปท่านและข้าพเจ้าจะรักกันอย่างพี่น้องไปจนกว่าจะสิ้นชีวิต มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน พรุ่งนี้.. ขอเชิญท่านไปดื่มสุรา ที่บ้านข้าพเจ้าให้สบายใจ สักครั้งหนึ่งเถิด..."

       ครั้นเมื่อ ก๋งจิวเกียด ลากลับมาถึงบ้าน ก็สั่งให้ทหารคนสนิท 50คน จัดเตรียมหนังแรด และหนังโคเอาไว้เพื่อจะจับตัวลำจงเตียบาล

       ครั้นถึงเวลาเช้า ลำจงเตียบาล ก็มาที่บ้าน ก๋งจิวเกียดๆจึงจัดแจงที่นั่งให้ตามสมควร แล้วจึงพูดจาปราศัยเหมือนญาติสนิทชิดเชื้อกัน จากนั้นจึงสั่งให้คนใช้ยกโต๊ะมาตั้งไว้ แล้วจึงจัดให้หญิงงามมาเป็นพนักงานคอยรินสุรา อาหาร พร้อมทั้งเล่นวงมโหรีย์กันอย่างเป็นที่สนุกสนาน ฝ่ายลำจงเตียบาลเมื่อเห็นหญิงงามมารินเหล้าให้กิน ก็แแอบชายตามองด้วยความพิศวาส เลยรับจอกสุรามากินบ่อยๆ ครั้นเมาได้ที่แล้ว จึงพูดกับก๋งจิวเกียดว่า...

       "ตัวข้าพเจ้านี้เป็นคนตกยาก มาอาศัยเมืองท่านอยู่ ท่านมีน้ำใจอุตส่าห์เชิญให้มาดื่มสุราที่บ้านท่านนี้ ข้าพเจ้าขอบคุณนัก แม้เจ้าเมืองตีนได้ชุบเลี้ยงข้าพเจ้าให้ได้ดีเหมือนอย่างที่ท่านว่าแล้ว ชาตินี้.. ข้าพเจ้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลย"

       ก๋งจิวเกียด จึงแกล้งพูดว่า...

       "ตัวข้าพเจ้ากับท่าน เราก็นับถือกันเป็นญาติสนิทแล้ว ถ้าท่านอยากจะได้ทรัพย์สินเงินทอง หรือหญิงงามไปปรนนิบัติรับใช้ ข้าพเจ้าก็ขอยกให้ไม่ขัดข้องเลย นานไปภายหน้าเราจะได้พึ่งพาอาศัยกันต่อไป..."

       ว่าแล้วก็พยักหน้าให้กับหญิงคนใช้รินสุราให้ลำจงเตียบาลกินจนเมา ลำจงเตียบาลลุกขึ้นเดินไม่ไหว ก็ซบหน้าลงกับโต๊ะ สิ้นสติลง ก๋งจิวเกียด เห็นได้ทีแล้ว ก็เรียกให้ทหารเอาหนังแรด และหนังโคมามัดตัวลำจงเตียบาลไว้ิ แล้วใช้ให้ไปจับตัวมารดาของลำจงเตียบาลมา จากนั้นจึงนำคนทั้งสองใส่เกวียนไว้ แล้วจึงส่งไปยังเมืองซอง...

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2553		5 comments
Last Update : 17 พฤศจิกายน 2553 23:34:06 น.
Counter : 815 Pageviews.
Share Tweet