เจ้าหญิงบนหอคอยสูง

เจ้าหญิงบนหอคอยสูง

นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันถูกกักขังอยู่ที่นี่ ต้องทนเบื่อหน่ายกับห้องโล่งๆ กับผนังอิฐแดงผุกร่อน กับพื้นเย็นเยียบแบบนี้ มีเพียงช่องหน้าต่างช่องเดียวเท่านั้นที่พอจะทำให้มันยังดูรู้ว่าที่นี่เป็นห้อง

บนหอคอยสูงเสียดฟ้าไร้ซึ่งทางเข้าออก การนั่งเหม่อมองออกไปยังโลกที่ไกลสุดลูกหูลูกตาภายนอกเป็นความบันเทิงเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น

นานขนาดไหนกันนะที่พ่อมดแสนชั่วร้ายจับฉันมาขังไว้ที่นี่ เวทมนต์แก่กล้าทรงพลังที่ร่ายปกคลุมทั้งหอคอยไว้ทำให้ไม่มีใครสามารถเข้ามาที่นี่ได้ ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นนักรบที่เก่งกาจสักเพียงใด หรือเขาคนนั้นจะมีเวทย์มนต์คาถาทรงอำนาจขนาดไหน แต่มันก็ยังไม่เก่งกาจและทรงอำนาจพอที่จะลบล้างพลังชั่วร้ายนี้ได้

ฉันอยากออกไปจากที่นี่ อยากออกไปจากหอคอยทรุดโทรมโกโรโกโสนี้เหลือเกิน ข้างนอกนั่น บนฟ้าใสกระจ่าง ปุยเมฆน้อยใหญ่รูปร่างสารพัดสารพันกำลังยิ้มร่าล่องลายไปตามสายลมอย่างอิสระเสรี ในเวลานี้เหล่าดอกไม้หลากสีนานาพันธุ์คงกำลังพลิ้วไหวประสานเสียงร้องเพลงกันอยู่ในทุ่งหญ้าเขียวขจีเบื้องล่าง

ฉันอยากโบยบินไปบนท้องฟ้า อยากเอนกายอยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้บนทุ่งกว้าง แต่ฉันทำไม่ได้ ไม่ว่าจะอย่างไรฉันก็ไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ก็คือการรับดอกไม้สีสวยที่มีกลิ่นหอมจางๆ จากนกน้อย มิตรเพียงหนึ่งเดียวที่แวะเวียนมาหาพร้อมของขวัญจากผืนดินเท่านั้น

ดอกไม้ที่ได้รับนั้นเบ่งบานและเหี่ยวเฉา มันบอกให้รู้ว่าเวลานั้นแสนสั้น ผ่านมาและผ่านไปไม่เคยหยุดรอใคร ความงดงาม ความสุข ไม่อาจอยู่กับเราได้ตลอดไป แต่อย่างน้อยก่อนที่จะโรยรามันก็ยังมีช่วงเวลาที่เปล่งประกายที่สุด

แล้วฉันล่ะ ฉันติดอยู่ที่นี่แล้วปล่อยให้เวลาหมุนผ่านไปอย่างไร้ความหมาย สายตามองข้ามไหล่ของตัวเอง ปีกขาวบนหลังขยับขึ้นลงเบาๆ กระพือให้เกิดการเคลื่อนไหวของอากาศ ขนละเอียดเงางามพลิ้วไสวคลอเคลียสายลมอ่อน

ฉันสามารถหลุดพ้นจากหอคอยต้องสาปนี้ได้ด้วยปีกทั้งคู่ สามารถโบยบินออกไปสู่ภายนอก ไปยังโลกกว้างที่ใจปรารถนา โลกที่ฉันโหยหามานานแสนนาน ถ้าไม่เพียงแต่ที่ข้อเท้าของฉันจะถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยโซ่ตรวนเส้นนี้

มันเป็นโซ่ตรวนสีดำเส้นใหญ่ที่เย็นชืด ครั้งแรกที่ถูกมันผูกมัดไว้ มันทั้งหนักและเจ็บเมื่อเคลื่อนไหว ทว่าในเวลานี้มันกลับกลายเป็นความเคยชินจนไม่รู้สึกรู้สาถึงอาการเหล่านั้นไปเสียแล้ว ฉันเคยพยายามปลดมันออก แต่ด้วยเวทย์มนต์ทรงพลังทำให้ฉันไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจต้องการ

ถ้าไม่เป็นเพราะเจ้านี่ ฉันคงได้โบยบินไปสู่อิสรภาพอย่างที่ใจต้องการไปนานแล้ว

เมื่อไหร่กันนะ อีกนานเท่าไหร่กันจึงจะมีผู้กล้าคนต่อไปมาที่นี่ เจ้าชายขี่ม้าขาวซึ่งอาจหาญกล้าเผชิญกับอำนาจชั่วร้าย ผู้ที่มีความสามารถกล้าแกร่งพอที่จะช่วยปลดปล่อยฉันออกไป

จิ๊บๆๆ

นกน้อยสีสดสวยตัวเดิมมาแล้ว มันเกาะบนก้อนอิฐขอบช่องหน้าต่าง ดอกไม้ถูกนำมามอบให้เป็นของขวัญเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งดอก ยื่นมือออกไปรับมันมาจากจะงอยปากน้อยๆ ก่อนจะลูบขนหัวแสนนุ่มด้วยความเอ็นดู

“ขอบใจนะจ๊ะ”

นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่มีให้เฝ้ารอ ความหวังเดียวที่ยังมีความหวัง เป็นสิ่งที่บรรเทาความเหงาและความปวดร้าวระทมตลอดระยะเวลายาวนานที่ผ่านมา

“เจ้านกน้อย เจ้ารู้มั้ยว่าตัวเองแสนจะโชคดี อยากบินไปได้ก็บินได้ อยากจะไปไหนก็ทำได้ ได้เก็บดอกไม้แสนสวยในทุ่งกว้างทุกวัน ได้บินถลาล้อเล่นกับสายลมทุกยาม แต่ฉันนี่สิ ไม่มีทางเป็นแบบเจ้าได้เลย”

สายตาเหม่อมองออกไป นิ้วลูบขนบนหัวอย่างทะนุถนอม นกน้อยแหงนหน้าส่ายหัวไปมา

“ถ้าเพียงแต่ไม่มีพันธนาการนี้อยู่ ฉันก็จะบินได้เหมือนอย่างเจ้า ไปได้ทุกที่ๆ อยากไป ได้สัมผัสทุกสิ่งที่อยากสัมผัส ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นเหมือนอย่างที่เจ้าเป็น”

ใจระทมทุกข์ไม่อาจข่มสะกดอารมณ์เอาไว้ได้อีก มันหนักหน่วงจนหยาดน้ำไหลออกมาจากดวงตาหม่นหมองอย่างสุดจะอดทน

“ฉันได้แต่เพียงหวัง หวังว่าสักวันจะมีใครสักคนผ่านมาและช่วยให้ฉันผ่านพ้นเคราะห์กรรมแสนสาหัสครั้งนี้ไปได้ แต่มันคงยากเต็มทีแล้ว ไม่ว่ากี่ผู้กล้าก็ไม่สามารถพิชิตหอคอยแห่งนี้ได้ กี่คนต่อกี่คนต่างก็ต้องจบชีวิตที่เบื้องล่าง ฉันอยากออกไป อยากโบยบิน เจ้ารู้ใช่มั้ยเจ้านกน้อย”

น้ำตาที่อาบไล้ลงแก้มร่วงผล็อยลงกับพื้น สะอื้นไห้อย่างที่ไม่จำเป็นต้องกลัวใครจะเห็น ซบหน้าลงกับแขน หลับตาปล่อยให้อารมณ์ความรู้สึกกลืนกินไปกับความผิดหวังดำมืดทั้งมวล

นกน้อยเพ่งพิศดวงหน้า หยาดน้ำตา เสียงร้องไห้ มันถอนหายใจเบาๆ

“เจ้าคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือ นั่นเป็นความต้องการจริงๆ ของเจ้าใช่มั้ย”

ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจ เหลียวซ้ายแลขวาเพื่อยืนยันว่าที่นี่ไม่มีใครอื่นนอกจากฉัน แต่ก็พลันนึกอะไรออก

“เสียงของเจ้าหรือ เจ้านกน้อย นี่เจ้าพูดได้”

อารมณ์สุดแสนจะยินดี ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง อย่างน้อยต่อจากนี้ฉันก็จะมีเพื่อนคุย ไม่ต้องทนนั่งเบื่อหน่ายอยู่คนเดียวในโลกใบเล็กนี้อีกต่อไป

“ใช่แล้ว เสียงของข้าเอง ข้ากำลังพูดกับเจ้า”

“ดีใจมากที่เจ้าพูดได้ เจ้านกน้อย ต่อจากนี้ฉันคงจะเหงาน้อยลง ว่าแต่หากเจ้าพูดได้ ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่ยอมคุยกับฉันล่ะ”

นกน้อยพูดได้จริงๆ แต่ฉันก็ยังอดแปลกใจอย่างที่ถามไม่ได้

“ใช่ ข้าไม่เคยพูดกับเจ้า แต่ข้าก็เฝ้าดูเจ้ามาตลอดตั้งแต่วันแรกที่เจ้าย่างกรายเข้ามาที่นี่ ตลอดเวลา เจ้าคิดอย่างที่พูดจริงๆ ใช่มั้ย นั่นคือความต้องการของเจ้าจริงๆ ใช่มั้ย”

น้ำเสียงนกน้อยราบเรียบจริงจัง มันถามย้ำคำถามเพื่อต้องการความมั่นใจ

“แน่นอน การออกไปจากที่นี่เป็นความปรารถนาสูงสุดของฉัน ฉันอยากหลุดพ้นจากที่นี่ จากคำสาปบ้าๆ นี่ ที่คุมขังฉันมาตลอดระยะเวลานานแสนนาน”

ฉันตอบหนักแน่น นกน้อยกระโดดไปมาบนของหน้าต่าง ดวงตาจ้องเขม็งมาที่ฉัน

“แล้วทำไมเจ้าถึงไม่พยายามทำอะไรเลยล่ะ”

ฉันใจหายวาบเมื่อมันเริ่มพูดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากนั้นใจดวงเดิมก็กลับเต้นทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“ข้าเฝ้าดูเจ้า ฟังเรื่องราวของเจ้า ตั้งแต่วันแรกที่เจ้ามาถึง เจ้าพร่ำเพ้อพรรณาถึงโลกแสนสวยอันกว้างใหญ่ภายนอก เฝ้านึกถึงแต่อิสระเสรี โดยหวังว่าสักวันจะมีใครมาช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่ได้ แต่เจ้ารู้หรือไม่ ทั้งหมดที่เจ้าเอาแต่พร่ำบ่นมันล้วนเป็นเพียงคำแก้ตัว เป็นคำแก้ตัวให้กับความอ่อนแอของตัวเจ้าเองทั้งนั้น”

“เจ้าพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ”

ฉันฝืนยิ้ม ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นรัวแรงขึ้นอีก แม้จะพูดว่าไม่เข้าใจ แต่ลึกๆ แล้วกลับรู้สึกว่าเข้าใจสิ่งที่มันพูดเป็นอย่างดี

“เข้าใจสิ เจ้าเข้าใจดี ลองมองที่นี่ดีๆ สิ ลองเหลียวไปมองโซ่ตรวนที่ข้อเท้าของเจ้าดีๆ พ่อมดชั่วร้าย เวทย์มนต์ทรงพลัง หอคอยไร้ทางออก โซ่ตรวนที่ตัดไม่ขาด มันไม่ได้มีมาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นเจ้าเองต่างหากที่เดินมาที่นี่ เป็นเจ้าเองที่ก่อกำแพงไร้ทางออก เป็นเจ้าที่สร้างหอคอยจนสูงเสียดฟ้าขนาดนี้ และก็เป็นเจ้าที่พันธนาการตัวเองด้วยโซ่ตรวนนั่น”

บรรยากาศแห่งความชั่วร้ายที่โอบคลุมทั้งหอคอยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเริ่มจางหายไป โซ่ตรวนที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถเอาออกได้ปลดสลักออกเองอย่างไร้เหตุผล แต่ทั้งอย่างนั้นแทนที่จะเป็นความยินดี แต่ความหวาดกลัวกลับเข้าคุกคามจิตใจแทน

“ไม่ใช่ มันไม่ใช่ ฉันถูกพ่อมดจับตัวมา ฉันออกไปไม่ได้ เวทย์มนต์มันแข็งแกร่งเกินไป”

ร่างกายทรุดลง มือกอดตัวเอง ปีกขาวโอบคลุมปกป้องอีกชั้นหนึ่ง ฉันพึมพำแก้ตัวกับตัวเองในลำคอ นกน้อยเดินเข้ามาใกล้

“เจ้าปลดโซ่ตรวนเส้นนี้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว เจ้าลงไปชั้นล่างได้แต่แรก เจ้าทลายกำแพงพวกนี้ได้ตั้งแต่แรก เพียงแต่เจ้าไม่ทำเท่านั้น ทั้งหมดที่เจ้าสร้างขึ้น นั่นก็แค่เพียงต้องการปกป้องความจริงในใจของตนเองเท่านั้น เจ้าเพียงแค่ปกปิดความกลัวในใจ ถึงอยากออกไปโลกภายนอกเจ้าก็ไม่กล้า เจ้ากลัว กลัวมากจนต้องสร้างข้ออ้างทุกอย่างมาเพื่อรั้งตัวเองไว้ให้อยู่ในที่ปลอดภัย”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเสียงเจื้อยแจ้วที่พร่ำอยู่ ความหวั่นไหวยังคงไม่จางหายไปจากใจ

“ข้าเองก็ด้วย ข้าเป็นเพียงนกน้อยที่เจ้าสร้างขึ้นมา เป็นเพื่อนในยามที่เจ้าเดียวดาย ข้าถูกสร้างขึ้นมาจากจิตใจที่ขัดแย้งของเจ้า และตอนนี้ที่ข้าพูดกับเจ้า นั่นก็เป็นเพราะความปรารถนาที่แท้จริงจากส่วนลึกในใจของเจ้าบอกให้ข้าทำอย่างนี้”

บรรยากาศชั่วร้ายมลายหายไปหมดแล้ว โซ่ตรวนแข็งแกร่งจืดจางลงก่อนจะหายไปในอากาศ

“ไม่มีเจ้าชายที่เจ้ารอคอยหรอก ไม่ว่าก่อนหน้านี้ ตอนนี้ และตลอดไป มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ต้องพึ่งพาตัวเอง ไม่มีโลกกว้างให้เจ้าได้เห็นหากไม่เริ่มโบยบินออกไป ไม่มีทุ่งหญ้าเขียวขจี ไม่มีดอกไม้งาม ให้เจ้าชื่นชม หากไม่เริ่มย่างก้าวด้วยขาของเจ้าเอง”

น้ำตาหยุดไหล เสียงสะอื้นแผ่วลง หัวใจกลับมาเต้นในจังหวะปกติ ปีกขาวและอ้อมกอดตนเองคลายออก ความเหน็บหนาวและคลุมเคลือที่โอบอยู่รอบกายเริ่มมลายไป

“จะนั่งอยู่ที่นี่รอคอยความฝันลมๆ แล้งๆ หรือจะใช้ปีกบนหลังของเจ้าโบยบินออกไปสู่โลกที่เจ้าต้องการกันล่ะ ใช้แรงของตัวเจ้าเองออกไปดูให้เห็นกับตาว่าท้องฟ้าและทุ่งกว้างนั้นงดงามขนาดไหน ไปสัมผัสด้วยตัวเองว่าอากาศและสายลมนั้นสดชื่นเพียงใด”

นกน้อยหันร่างออกไปภายนอก น้ำเสียงค่อยๆ อ่อนโยนลง

“ไม่ว่าใครก็ช่วยเจ้าไม่ได้ มีแต่ตัวเจ้าเองเท่านั้นที่ต้องตัดสินใจเอง”

มันถลาตัวพุ่งออกไปสู่อากาศเวิ้งว้าง ปีกเล็กๆ คู่นั้นกางออกพามันบินออกไปสู่ฟ้ากว้าง ห่างออกไปจนกระทั่งลับตาในที่สุด ฉันปาดน้ำตา ชันเข่ายันกายขึ้น ยิ้มเจือจางผุดขึ้นที่มุมปาก ก้าวขึ้นไปยืนอยู่บนขอบหน้าต่าง จ้องมองไปยังโลกภายนอกเบื้องหน้า

แม้จะมีความประหวั่นเหลืออยู่ แต่ไม่มีความลังเลอีกต่อไป ดีดร่างออกไปสู่ความว่างเปล่าอันสว่างไสวภายนอกหอคอยอึมครึม สายลมไล้ผ่านขนละเอียดที่กระพือเป็นจังหวะก่อเกิดระลอกคลื่นอากาศ แสงอาทิตย์กระทบปีกขาว

บัดนี้อีกหนึ่งได้หลุดพ้นจากพันธนาการและโบยบินไปสู่ห้วงแห่งอิสระแล้ว

Create Date : 03 กรกฎาคม 2560		0 comments
Last Update : 3 กรกฎาคม 2560 13:34:16 น.
Counter : 775 Pageviews.
Share Tweet