คนที่สิบเอ็ด

เรื่องสั้นๆ อ่านเล่นๆ : คนที่สิบเอ็ด

เรื่องที่กำลังจะเล่าต่อไปนี้เกิดขึ้นกว่ายี่สิบปีมาแล้ว ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า

ในปีนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมและบรรดาเพื่อนๆ ได้เข้าค่ายลูกเสือสามัญที่ทางโรงเรียนจัดให้มีการค้างแรมที่โรงเรียนเป็นระยะเวลาสองวันหนึ่งคืน

พวกเราตื่นตาตื่นใจกับกิจกรรมต่างๆ ที่ทางโรงเรียนสรรหามาให้ทำกัน ตั้งแต่การเดินทางไกล (ซึ่งบอกตรงๆ ว่าในเวลานั้นผมรู้สึกเท่มาก เนื่องจากเวลาเดินผ่านไปตามถนน เหล่าบรรดาผู้ที่นั่งอยู่ในบ้านก็จะเดินออกมาดูพวกเรากันไปทิวแถวทีเดียว) การร้องรำทำเพลง รวมถึงกิจกรรมรอบกองไฟ

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าสู่เวลานอน ตัวผมเอง (หรืออาจจะเพื่อนๆ ด้วย) เพิ่งสังเกตเห็นว่าอาคารเรียนที่เรากำลังจะใช้เป็นที่พักหลับนอนนั้นมีความไม่ธรรมดาในความรู้สึก

มันเป็นอาคารไม้สองชั้นที่ไม่ได้ทาสีสวยงามอะไร พื้นไม้อาคารทั้งหลังที่ถูกขัดจนเงาด้วยฝีมือของบรรดานักเรียนสะท้อนเงาอะไรก็ตามทีเกิดเป็นภาพหลอนสั่นประสาทได้เป็นอย่างดี

เสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อย่ำเท้าลงไปในแต่ละก้าว

และเมื่อมาถึงห้องนอน (ซึ่งก็เป็นห้องเรียนไม้ที่เอาโต๊ะเรียนเก้าอี้เรียนออกจนหมด) มุ้งที่เรากางเองไว้เมื่อช่วงเย็นติดๆ กันในห้องทั้งหมดสี่หลังกำลังกระพือพลิ้วไหวตามแรงลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง

ราวกับใครบางคนที่สวมชุดคลุมสีขาวกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเงามืด

แม้พวกเราจะนอนไม่ค่อยหลับ แต่ก็ถูกครูที่เดินเวรบังคับให้หลับตา จนในที่สุดพวกเราก็หลับไปจริงๆ

...มีใครคนใดคนหนึ่งงัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึก...

เขาลุกขึ้นนั่งขยี้ตาลองสามครั้ง ด้วยความเฉียบแหลมและช่างสังเกตเป็นทุนเดิมของเขา ทำให้มองเห็นความผิดสังเกตอะไรบางอย่าง

หมู่นกกระยางของเรามีกันทั้งหมดสิบคน แต่ที่เห็นอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่

“เฮ้ย ตื่นๆ”

เขาปลุกผมให้ลุกขึ้น และผมก็ลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้เพราะขณะนี้ดึกมากแล้วและความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมที่ทำมาทั้งวันกำลังแผลงฤทธิ์

“อะไร”

เสียงงัวเงียที่ยังอุตส่าห์ตอบออกไป

“ลองนับคนในมุ้งดูสิ”

ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ผมก็ยังทำตามทั้งๆ ที่อยากจะล้มตัวเต็มแต่

“...เก้า...สิบ...สิบเอ็ด”

...!!...

สติที่กำลังเลื่อนลอยถูกขึงตึง ขนที่กำลังหลับใหลต่างพากันลุกเกรียวขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

มีใครบางคนที่ไม่ใช่พวกเรากำลังนอนอยู่กับพวกเรา เพื่อนและผมต่างก็รีบปลุกให้ทุกคนในมุ้งตื่นขึ้น ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นและมันก็สร้างความโกลาหลให้เกิดขึ้นในทันที

แต่หลังจากที่ไฟติดขึ้นและทุกอย่างเริ่มสงบลง ปริศนาทุกอย่างก็เฉลย

คนที่สิบเอ็ดในหมู่นกกระยางของพวกเราไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหนึ่งในสมาชิกของหมู่อื่นที่นอนอยู่ในมุ้งข้างๆ ของพวกเรานี่เอง

เนื่องจากมุ้งแต่ละหลังกางไว้ติดกันมาก ผนังมุ้งแต่ละด้านก็แทบจะเบียดกัน ประจวบกับเจ้าเพื่อนต่างหมู่คนนี้เป็นคนนอนดิ้นมาก ไม่รู้ดิ้นท่าไหนหลุดจากมุ้งหมู่ตัวเองมาโผล่ที่หมู่นกกระยางของพวกเราได้

เมื่อรู้ความจริงแล้วพวกเราต่างก็หัวเราะกันร่วนจนครูเวรที่เดินมาพบถึงกับเอ็ดและไล่ให้นอนต่อ

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์เข้าค่ายลูกเสือครั้งแรกที่ยังจำได้ติดตา เพราะเป็นอะไรที่รู้สึกสยองติดตามาจนทุกวันนี้ครับ (ถึงแม้สุดท้ายจะคดีพลิกก็ตาม)

Create Date : 11 กันยายน 2555		0 comments
Last Update : 11 กันยายน 2555 22:19:05 น.
Counter : 2057 Pageviews.
Share Tweet