 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
หน้าต่างบานนั้น
หน้าต่างบานนั้น
เขาวิ่งเหยาะมาตามทางเท้า จังหวะก้าวไม่เร็วไม่ช้าเกินไป เหงื่อโทรมกายเพราะทำอย่างนี้ต่อเนื่องมาระยะเวลาหนึ่งแล้ว ลมหายใจเข้าออกคงที่สม่ำเสมอ นั่นแสดงให้เห็นถึงความสมบูรณ์แข็งแรงของร่างกาย
ตั้งแต่รุ่งสางดวงอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าจวบจนแสงแรกเริ่มสาดส่องลงมาปลุกผู้คนที่กำลังหลับใหลบนพื้นโลก ในช่วงเวลาเดิม ระยะเวลาเท่าเดิม บนเส้นทางเดิม ตรอกซอกซอยเดิม ทั้งหมดเป็นไปตามแบบแผนเดิม ในโลกใบเดิมของเขา ทุกเมื่อเชื่อวันไม่เคยขาดและไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง วันที่หน้าต่างบานนั้นที่เคยปิดสนิทอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเปิดออก นั่นเป็นเช้าแรกที่ทุกสิ่งในโลกอันแสนจะคุ้นเคยของเขาได้เปลี่ยนไป
เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเธอ
ราวรูปสลัก เธอนั่งนิ่งอยู่อีกฝั่งฟากของกรอบกระจก ผมยาวดำสลวย ใบหน้าซีดขาว ดวงตากลมโตเศร้าสร้อยนั้นเหม่อมองออกไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครรู้ว่าคือที่ใด ช่างเลื่อนลอยไร้ชีวิตชีวา
ทว่าเขากลับค้นพบอะไรบางอย่างในดวงตาเฉยชานั้น มีอะไรที่แตกต่างออกไปเก็บซ่อนเอา มันเป็นประกายแสงในความไร้ชีวิตชีวา เขามองเห็นจุดหมายบางอย่างในความเลื่อนลอย ในดวงตาเศร้านั้นยังคงมีความหวังแห่งความสุขเก็บไว้
เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเมื่อแทรกลึกลงไปยังดวงตาคู่นั้น เธอคล้ายมาจากโลกแห่งความฝัน ผิวที่ซีดเหมือนต้องการจะบอกกับใครๆ ว่าร่างกายนี้ช่างเปราะบางและพร้อมจะจางหายไปได้ทุกเมื่อ
ดั่งกระจกบางที่พร้อมจะแตกสลาย ไม่อาจถูกจับต้องหรือได้รับการสัมผัสใดๆ
เขายังคงออกวิ่งดังเช่นทุกวัน ทว่าด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหวัง ความสุข ความสดชื่น นี่คือปาฏิหาริย์ของสิ่งที่เรียกว่าความรัก มันเป็นสิ่งที่เข้ามาพร้อมๆ กับพลังชีวิตและพลังใจในการดำเนินชีวิต มันทำให้วันเดิมๆ เปลี่ยนแปลงไปอย่างน่าเหลือเชื่อ
หน้าต่างบานนั้นเปิดแง้มอยู่ทุกเช้า เขามองขึ้นไปด้วยแววตาเปี่ยมสุข ด้วยรอยยิ้มแสนสดใส เช้าแล้วเช้าเล่า วันแล้ววันเล่า จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นหลายเดือน ไม่รู้ว่านานเท่าใดกันแน่ แต่มันก็นานพอที่จะทำให้ผู้ที่อยู่อีกฝั่งฟากของกระจกอย่างเธอรับรู้ได้
เช้าวันนี้ เช้าพรุ่งนี้ และทุกๆ เช้า เธอก็กลับมองมายังเขาที่วิ่งผ่านมาและผ่านไป
ร่างกายอ่อนแอและสุขภาพที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก ทำให้เธอไม่อาจดำเนินชีวิตได้แบบคนปกติทั่วไป ตั้งแต่เด็กเธอทำได้เพียงเฝ้ามองเพื่อนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ในใจนึกเพียงว่าสักวันจะได้ออกไปวิ่งเล่นแบบนั้นบ้าง
แต่ความหวังก็เพียงได้เพียงความหวัง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เธอเติบโตขึ้นอย่างกระเสาะกระแสะ โดยมีบิดามารดาที่รักเธอดั่งแก้วตาดวงใจคอยปกป้องอยู่ไม่ห่าง
ความหวังว่าจะหายดีริบหรี่ลงเรื่อยๆ แววตาซึ่งเคยเปี่ยมไปด้วยพลังเริ่มจางหายไปทีละน้อยตามวัยและเวลาที่ผ่านพ้น จนวันหนึ่งกว่าที่จะรู้ตัวเธอก็กลายเป็นคนเฉยชาที่ไม่เคยยิ้มอีกเลย
จะมีบ้างก็แค่ความรู้สึกลึกๆ มันเป็นเพียงแสงริบหรี่ที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ
เธอเคยฝัน
ในฝันนั้น เธอเอนกายอยู่บนท้องทุ่งเขียวขจี ดอกไม้หลากสีที่แตะแต้มไกลสุดลูกหูลูกตาส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วอยู่ตลอดวันคืน บนฟ้าพร่างพราวไปด้วยเหล่าดวงดาวที่กระพริบหยอกเย้ากัน ฟ้าทั้งผืนพร้อมใจกันห่มคลุมให้ความอบอุ่นยามเมื่อเธออยู่ในห้วงนิทรา
เพียงแต่เธอต้องพบความผิดหวังทุกครั้งที่เธอฝัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอกลัว กลัวว่าจะต้องผิดหวัง กลัวแม้แต่จะมีความหวัง เธอเหนื่อยหน่ายและอ่อนล้าเกินกว่าจะรับความผิดหวังใดๆ ได้อีกแล้ว
ทุกคืนเธอยังคงจ้องเหล่าดวงดาวที่กระพริบอยู่บนฟ้าผ่านกรอบหน้าต่าง แต่แววตาที่มองไปนั้นกลับเลื่อนลอยไร้จุดหมาย
ทว่าตั้งแต่เช้าวันหนึ่งที่เธอได้พบเขา ความหวังและกำลังใจที่เคยหายไปจากชีวิตก็กลับถูกเติมเต็มขึ้นอีกครั้งอย่างน่าประหลาด เขาที่ปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าพร้อมกับรอยยิ้มและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งการดำเนินชีวิต
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดที่เขามองและส่งยิ้มมาให้ และก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดเช่นกันที่เธอเริ่มทำแบบเดียวกันนั้น
รอยยิ้มที่เคยห่างหายไปนานจนคิดว่าเธออาจจะลืมวิธีการยิ้มไปแล้วกลับมาอีกครั้ง เธอพบว่าเพียงแค่ยิ้มออกมาเรื่องร้ายตรงหน้าก็แปรเปลี่ยนไปได้ในฉับพลัน ดวงตาเฉยชาเศร้าสร้อยเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
วันเวลาผ่านไป เขาและเธอต่างก็ค้นพบอีกความหมายของการดำรงอยู่ของกันและกัน เวลานั้นพวกเขาก็พบว่ามีอะไรบางอย่างในใจค่อยๆ เติบโตขึ้น มันทำให้สุข ทำให้เกิดความหวัง ทำให้เกิดความห่วงหาอาทรณ์ ทำให้คนๆ หนึ่งพร้อมจะเปลี่ยนแปลงเพื่อให้เป็นคนที่ดีกว่าเดิม
และนั่นคือความรัก ความรักที่นับวันมันก็ยิ่งงดงามขึ้นในใจ
แม้ไม่เคยพูดจากัน เธอและเขากลับรู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีของกันและกัน เป็นความรู้สึกอบอุ่นที่กระจกใสบางๆ นั้นไม่อาจกั้นขวางระหว่างเขาทั้งสองเอาไว้ได้
ทุกวันเขาและเธอต่างก็เฝ้ารอเวลาที่จะได้พบกันแม้เพียงผ่าน
ทุกคืนเธอและเขาพบกันในความฝันและวาดภาพอนาคตในนั้นด้วยกันอย่างสวยงาม
สองมือแกร่งของเขาพร้อมจะปกป้องทุกภยันตราย เธออยากเคียงข้างและก้าวไปพร้อมกับเขา ทั้งคู่จะมีความสุขตลอดไปนับจากนี้ มันเป็นทั้งหมดที่อยู่ในใจของเธอและเขา ทั้งคู่หวังว่าสักวันจะได้ส่งผ่านความรู้สึกนั้นไปให้อีกคนได้รับรู้
ละอองฝนแรกแห่งฤดูกาลโปรยปรายลงมาอย่างอ่อนโยน ละเอียดและบางเบาดั่งม่านหมอกที่ปกคลุมผืนโลก อุณหภูมิลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว ลมเย็นแห้งๆ พัดวนเป็นเกลียวในยามเช้า ใบไม้ใบหญ้าที่เกลื่อนอยู่บนถนนหนทางหมุนวนอยู่ในอากาศ
เขาออกวิ่งเหยาะๆ ตามปกติ หากแต่ในเช้านี้กลับมีบางสิ่งที่ผิดปกติไป ไม่มีเงาร่างของเธออยู่หลังหน้าต่างบานนั้น เช้านี้ เช้าพรุ่งนี้ เช้าวันต่อๆ ไป มันว่างเปล่า เธอไม่ปรากฏตัวให้เห็นอีกเลยดังเช่นวันเก่าก่อน
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวสมอง มันแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล สุดท้ายความกลัวก็เข้าเกาะกุมหัวใจ ความขมขื่นสะท้อนออกมายังดวงตา เธอหายไปไหน จะเป็นอย่างไร จะสบายดีไหม
ข่าวที่ได้รับกลับมาไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง
ฤดูกาลที่ผันเปลี่ยนส่งผลให้ร่างกายเปราะบางไม่อาจทานทนได้ มือกำยำเกาะกุมอยู่ที่อกซ้าย ความปวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่วร่างราวกับว่าจะแตกออกเป็นเสี่ยง ลมหนาวที่พัดผ่านมา พัดพาเธอให้จากไป
เวลาเดินอย่างเชื่องช้าราวกับต้องการให้รับรู้และซึมซับเอาทุกความเจ็บปวดไว้ ความหนาวเย็นค่อยๆ ทุเลาลง ทุกเช้าเขายังคงออกวิ่งไปตามเส้นทางเดิม ผ่านหน้าต่างบานเดิมบานนั้น ยังคงหวังลึกๆ ว่าจะได้พบเธออีกที่นั่น
แต่มันยังคงว่างเปล่า ไม่มีเธออยู่ จิตใจของเขาเองก็เริ่มเป็นเช่นนั้น มันกลวงโบ๋และว่างเปล่า เขาก้มหน้าอย่างยอมรับความจริง บางทีเขาอาจจะมาถึงขีดสุดแล้ว วันที่กำลังใจกำลังจะหมดไป วันที่ต้องยอมรับความจริงเสียที
จิตใจหนักหน่วงไม่สามารถสั่งหาขาทั้งสองก้าวต่อไปได้อีก เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่างบานนั้น เงยหน้าขึ้นมอง หลับตา ความปวดร้าววิ่งพล่านไปทั่วร่าง
ทว่าในเวลาที่เขากำลังยอมจำนน ร่างหนึ่งก็กลับปรากฏตัวขึ้น ดวงตากลมโต เส้นผมดำขลับ ใบหน้าซีดขาว เป็นเธอคนเดิม เธอที่อยู่หลังกรอบหน้าต่างบานนั้นมาตลอด
เธอเอ่ยบางอย่างกับเขา น้ำเสียงนั้นฟังดูสดใส ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เธอตัดสินใจไขว่คว้าความหวังและกำลังใจที่ผ่านเข้ามา ยืนหยัดต่อสู้อีกครั้ง และบัดนั้นเธอคนนั้นกลับมายืนอยู่ต่อหน้าเขาซึ่งเป็นผู้หยิบยื่นสิ่งนั้นให้แก่เธอ
เขายิ้มกว้างอย่างจริงใจ กลั้นน้ำตาที่เกือบจะร่วงลงมา เดินเข้าไปหา โน้มตัวเข้าไปใกล้ก่อนกระซิบอย่างแผ่วเบา
ความรัก ความอบอุ่น ความปรารถนาดี ความหวัง ความฝัน ได้ถูกส่งถึงกันโดยปราศจากสิ่งใดกางกั้นแล้ว
บัดนี้ สายลมได้นำพาความอบอุ่นโอบคลุมคนทั้งสองเข้าด้วยกันและขับไล่ความหนาวเย็นของวันเก่าให้ผ่านพ้นไป เหล่าต้นไม้ใบหญ้าเริ่มพากันผลิดอกผลิใบเพื่อต้อนรับฤดูกาลใหม่ที่กำลังจะมาเยือนในไม่ช้า
| Create Date : 02 มิถุนายน 2560 |
| Last Update : 2 มิถุนายน 2560 13:41:13 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 995 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| KTHc |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
