วันดับสูญ...การดิ้นรนที่สูญเปล่า

วันดับสูญ...

...การดิ้นรนที่สูญเปล่า

สองแสนล้านกิโลเมตรจากดาวมาตุภูมิ

สองสัปดาห์ที่คณะผู้อพยพต้องดำรงชีวิตโดยถูกโอบล้อมด้วยความมืดมิดไกลสุดลูกหูลูกตา คนส่วนหนึ่งยังคงตื่นตาตื่นใจกับระบบและอุปกรณ์ต่างๆ ภายในยานและบรรยากาศของอวกาศ

บางคนชอบที่จะฝึกการปรับตัวอยู่ในห้องควบคุมแรงโน้มถ่วง บางคนก็ชื่นชอบที่จะมองหาสีสันแปลกตาที่ปรากฏขึ้นมาในอวกาศ หากแต่ส่วนใหญ่กลับหมดความสนใจในเรื่องพวกนี้ไปหมดแล้ว ดังนั้นการเข้าสู่ห้วงนิทราในเครื่องจำศีลจึงเป็นทางเลือกสุดท้ายที่พวกเขาต้องการ

แต่วันนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ คนส่วนใหญ่หยุดกิจกรรมของตัวเองลงชั่วขณะเพื่อมาชุมนุมกันที่ห้องพักผ่อน ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่มอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่ติดตั้งอยู่ในห้องพักผ่อน

ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงินเริ่มเกิดความแปรปรวน ทั้งแผ่นดินไหว พายุ ภูเขาไฟระเบิด สึนามิ ที่โจมตีเข้ามาพร้อมๆ กันทั่วทุกมุมโลก ราวกับธรรมชาติทั้งหมดทั้งมวลร่วมมือกันเพื่อเอาคืนมนุษย์

และเมื่อรุ่งสางที่ผ่านมาบ้านเรือนที่เคยสะอาดสวยงามเป็นระเบียบเรียบร้อยก็กลับเหลือเพียงซากปรักหักพัง พื้นถนนคอนกรีตราบเรียบกลับกลายเป็นเหวลึก รอยแยกของแผ่นดินมีให้เห็นได้ทั่วไป

โลกกำลังสั่นคลอนมากขึ้น มากขึ้น ไม่มีทางทุเลาลงและไม่มีการยุติ

ภาพทั้งหมดที่ฉายอยู่ในจอมอนิเตอร์เหล่านี้ทุกคนบนยานต่างรู้อยู่แก่ใจ มันจะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อทุกอย่างหายไป ความโกลาหลเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนเริ่มคลุ้มคลั่งเมื่อมองไม่เห็นทางรอด ซากศพเกลื่องกลาดเป็นภูเขาเลากา

เมื่อเห็นภาพเหล่านี้ปรากฏขึ้นบนจอ ผู้สังเกตการณ์บางคนถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ในขณะที่บางคนที่ใจไม่แข็งพอถึงกับเบือนหน้าหนีและเดินออกจากห้องไป

ภาพธรณีสูบ หินละลายร้อนระอุพวกพุ่งขึ้นจากรอยแยกของแผ่นดินพร้อมๆ กับที่มันปล่อยควันพิษซึ่งมีส่วนประกอบของซัลเฟอร์ไดออกไซด์ออกมาปกคลุมไปทั่วบริเวณ

สภาพอากาศ ชั้นบรรยากาศ มหาสมุทรแปรปรวน ทุกอย่างยังเลวร้ายลงเรื่อยๆ หากนรกมีจริง ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้ก็คงจะไม่ต่างกันมากนัก

“ฝุ่บ”

กล้องสังเกตการณ์ตัวที่หนึ่งดับไปแล้ว นั่นทำให้คาดการณ์ได้ว่าสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่บนโลกถึงจุดจบแล้วเช่นกัน ทุกอย่างเป็นไปตามข้อมูล ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่มีการพลิกโผ ไม่มีปาฏิหาริย์ในวินาทีสุดท้าย
ภาพตัดมาที่กล้องสังเกตการณ์ตัวที่สอง ในนั้นฉายให้เห็นถึงเปลือกโลกที่บัดนี้มีแต่สีแดงของหินละลาย มันพุ่งพล่านปกคลุมอยู่ทั่วทั้งโลก ร้อนแรงราวกับดวงอาทิตย์ก็ไม่ปาน

กินเวลาเพียงไม่นาน เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในช่วงจังหวะที่เหมาะสม แสงจ้าที่เพิ่มมากขึ้นส่งผลให้กล้องสังเกตการณ์ไม่อาจจับภาพบนผิวโลกได้อีกต่อไป

และ

“บูม...มมม”

และกล้องสังเกตการณ์ตัวที่สองก็ดับลง

ที่กล้องสังเกตการณ์ตัวที่สาม

แสงสีขาวพุ่งกระจายจากดาวที่เคยได้ชื่อว่าดาวเคราะห์สีน้ำเงิน อีกเพียงอึดใจต่อจากนั้นดาวทั้งดวงก็แตกออกไปเสี่ยงๆ กลายเป็นสะเก็ดดาวพุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง

ภายในห้องพักผ่อนตอนนี้แทบไม่เหลือใครนั่งดูอยู่แล้ว ไม่ว่าคนใจหินขนาดไหนก็คงจะทำใจยากที่ต้องเห็นจุดจบคนกว่าหกพันล้านคนกับตา คนที่ยังอยู่หลายคนก็ไม่ได้สนใจจะดูภาพในมอนิเตอร์ต่อ หลายคนก้มหน้า หลายคนเบือนหน้าหนีแสร้งมองอย่างอื่นแทน

สมชายถอนหายใจ นั่งนิ่งไม่ไหวติง สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่มอนิเตอร์ ทุกสิ่งจบลงแล้ว เขาลุกขึ้นและยืนสงบนิ่งเสมือนเป็นการไว้อาลัยครั้งสุดท้ายต่อบุคคลทั้งหมดที่ต้องจากไป และต่อบ้านเกิดเมืองนอนที่ตอนนี้ไม่มีแล้ว

เขารอจนกระทั่งคนออกไปจากห้องจนหมดแล้ว กำลังคิดจะเดินออกไปบ้าง

“ครืน...นนน บูม...มมม”

ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่คิด แรงสั่นสะเทือนและเสียงดังสนั่นหวั่นไหวก็เกิดขึ้น ยานโนอาห์สั่นคลอนราวกับมีมือยักษ์กำลังจับและเขย่าไปมา

เสียงตกใจตื่นกลัวเซ็งแซ่ไปทั่วยาน สมชายรีบหันกลับไปยังมอนิเตอร์ ความผิดปกติของภาพในนั้นสร้างความตื่นตะลึงให้กับเขา

กล้องสังเกตการณ์กำลังสั่น แทนที่มันจะจับภาพนิ่งและราบเรียบของอวกาศ แต่ภาพที่ฉายอยู่นั้นกำลังสั่น มีแรงสั่นสะเทือนบางอย่างเกิดขึ้น โลกดับสูญไปแล้ว แรงสั่นสะเทือนจากการแตกดับนั้นหยุดลงไปแล้ว

แล้วอะไรที่กำลังจะเกิดขึ้น แรงสั่นสะเทือนนั่นคืออะไร

“ตึ่กๆ ตึ่กๆ”

สมชายได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดเจน มันหนักหน่วงราวกับจะหลุดออกจากอก แฟ้มความรู้ในสมองกำลังถูกค้นกระจายเพื่อหาคำตอบในสิ่งที่กำลังเห็น

ยานสั่นสะเทือนมากขึ้น เสียงผู้คนบนยานก็ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความผิดปกติไม่มีทีท่าว่าจะยุติลง

เม็ดเหงื่อผุดตามใบหน้า เส้นเลือดที่ขมับบีบรัดจนรู้สึกปวดหัว

“ระบบสุริยะกำลังสั่นสะเทือน”

เขารำพึงกับตัวเองเบาๆ การระเบิดควรจะจบลงไปเรียบร้อยแล้ว แต่มันไม่ใช่ ดวงจันทร์ ดาวศุกร์ ดาวอังคาร และดาวอื่นๆ ในระบบสุริยะกำลังมีวงโคจรที่ผิดแปลกไป มันเริ่มสูญเสียทิศทางที่เคยโคจรมาตลอดทุกเมื่อเชื่อวันและเริ่มระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่อเนื่องกันไปเป็นลูกโซ่

“ซูเปอร์โนวา”

ดาวฤกษ์ดังเช่นดวงอาทิตย์สามารถสร้างพลังงานความร้อนจากปฏิกิริยาฟิวชั่นโดยการหลอมรวมไฮโดรเจนสองอะตอมเข้าด้วยกันกลายเป็นฮีเลียมหนึ่งอะตอม การทำเช่นนั้นส่งผลให้มันคายพลังงานมหาศาลออกมา

พลังงานมหาศาลที่ได้นั้นจะส่งผลให้เกิดการรวมตัวของอะตอมชุดใหม่และเกิดการคายพลังงานออกมาอีกเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ เป็นปฏิกิริยาลูกโซ่

เมื่อวัตถุดิบหมดลงนั่นก็หมายถึงดาวฤกษ์ได้เผาผลาญพลังงานในตัวของมันเองจนหมด ใจกลางของดวงดาวจะเกิดแรงดันมหาศาลของธาตุเหล็กซึ่งเป็นผลิตผลสุดท้ายของปฏิกิริยาฟิวชั่น และมันจะดันออกมาภายนอกเกิดเป็นการระเบิดรุนแรงที่เรียกว่าซูเปอร์โนวา หรือ นวมหาดารา

แต่นี่ดาวที่ระเบิดกลับกลายเป็นโลก ดาวเคราะห์หินที่ไม่มีทางจะเกิดปรากฏการณ์เช่นนั้นได้

หากมองถึงโครงสร้างของระบบสุริยะแล้ว โลกเป็นดาวที่อยู่กึ่งกลางระหว่างดวงอาทิตย์และดาวเคราะห์ก๊าซ และหนึ่งในดาวเคราะห์ก๊าซที่มีทั้งมวลและความร้อนสูงก็คือดาวพฤหัสบดี

สมชายจ้องมอนิเตอร์นิ่ง

ดาวเคราะห์โลกที่ดูไร้พิษสงกำลังก่อให้เกิดหายนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ไม่ใช่เฉพาะตัวของมันเอง หากแต่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างต่างหาก ทั้งดวงดาว กาแลคซี่ หรือแม้แต่จักรวาลทั้งหมด

ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นมาด้วยความบังเอิญ การจัดเรียงตัวของดวงดาว ของกาแลคซี่ ทั้งหมดทั้งมวลถูกกำหนดมาแล้วเป็นอย่างดีและมีระเบียบแบบแผน

หลายคนเข้าใจว่าเมื่อเข้าสู่ภาวะโลกร้อนแล้วโลกจะแห้งแล้งขึ้น ฝนจะไม่ตก แผ่นดินจะแตกระแหง สายน้ำจะแห้งเหือด

แต่กลับกันมันพยายามจัดการกับสภาพอากาศที่ร้อนขึ้นโดยการพยายามทำให้ฝนตกมากขึ้นและรุนแรงขึ้น และเพื่อที่จะทำให้ฝนตกหนักขึ้น

ธรรมชาติบนโลกพยายามจัดการกับโลกที่ร้อนขึ้นโดยการเร่งเพิ่มความชุ่มชื้นให้กับตัวมันเอง ฝนจึงตกหนักและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฝนจำเป็นต้องตกหนักและแรงขึ้น และสภาวะที่ช่วยทำให้ฝนตกก็ต้องรุนแรงขึ้นตามไปด้วย

ธรรมชาติจะพยายามทำตัวเองให้กลับเข้าสู่สมดุลเสมอ แต่นั่นกลับกลายเป็นภัยพิบัติ เป็นหายนะสำหรับมนุษย์ นั่นก็เพราะมนุษย์ได้ทำให้สมดุลเสียหายจนเกินกว่าที่จะแก้ไขได้แล้ว

นี่เอง...

ความจริงง่ายๆ ที่สมชายไม่ทันได้คิด นี่เองที่ทำให้เขากังวลมาตลอดตั้งแต่ก่อนออกเดินทาง

การที่วงโคจรของดาวพุธ ดาวศุกร์ โลก และดาวอังคาร ซึ่งเป็นดาวเคราะห์หินถูกนำมาคั่นระหว่างดวงอาทิตย์และดาวพฤหัสบดีรวมถึงดาวเคราะห์ก๊าซดวงอื่นๆ ถัดออกไป มันไม่ได้เป็นอยู่อย่างที่มันเป็นด้วยความบังเอิญ หากแต่เพราะมันเป็นอยู่อย่างที่มันเป็นต่างหากจึงทำให้เกิดระบบสุริยะได้

เขาลืมคิดไปว่าพลังงานที่ถึงขนาดทำให้ดาวเคราะห์หินแตกดับได้นั้นมันมหาศาลขนาดที่ไม่ว่าใครๆ ก็คงจินตนาการไม่ออกว่ามันขนาดไหน

และพลังงานที่ไม่ควรจะมีอยู่หรือควรจะถูกเก็บเอาไว้อยู่ในแกนกลางนั้นก็ถูกปลดปล่อยออกมา มันกลับกลายเป็นตัวเชื่อมระหว่างแหล่งพลังงานทั้งหมดในระบบสุริยะ

ความสมดุลของแรงดึงดูด กาลอวกาศ ของดวงดาวในระบบสุริยะได้สูญสลายไปแล้ว และดาวทั้งหมดกำลังแตกดับและปลดปล่อยพลังงานทั้งหมดออกมาพร้อมๆ กัน

การระเบิดอย่างกว้างขวางและรุนแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของจักรวาลได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

สมชายมองดวงดาวแต่ละดวงที่กำลังแตกดับในเวลาไล่เลี่ยกันสูญสลายไปจากจอมอนิเตอร์

ช่างเป็นการดิ้นรนที่สูญเปล่าจริงๆ

“ฝุ่บ”

กล้องสังเกตการณ์ตัวสุดท้ายดับลงไป

Create Date : 28 กรกฎาคม 2559		0 comments
Last Update : 28 กรกฎาคม 2559 22:48:18 น.
Counter : 826 Pageviews.
Share Tweet