อะ เล่าต่อ วันกลับแกก็มารับเพื่อไปส่งสนามบิน ก็มีการให้ที่อยู่กัน แกก็ควักบัตรประชาชนมาให้ดู ฉันรีบรับมาดู ที่คำนำหน้าชื่อ อนิจา มันไม่ได้มีแยกแยะไว่เหมือนกับ
ผู้หญิงนี่หน่า แล้วฉันจะรู้ได้งัยว่ายังโสดหรือเปล่า ว่ะเนี้ย ก็บอกแต่ที่อยู่มาก็หมดเรือ่ง ก็จดที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ แลกเปลี่ยนกัน แอบชำเลืองดูอายุสมอง
แวบหนึ่งที่บัตร

ตลอดทางกลับมา เอ๊ มีความสุขจริงวุ้ยตรู ก็คิดอยู่แล้วว่ากลับไปถ้ามันไม่ยั่งยืน มีเงินก็จะคืนค่าเครื่องบินให้แก ปรากฎว่าเราไปยังไม่ถึงร้านทัวร์ (ปกติ ทำงานราชการเสร็จ จะมาทำทัวร์กับพี่คนหนึ่งที่ถนนข้าวสาร ) ที่จริงจะอยู่ต่อก็ได้เพราะตั้งใจจะหายซะหนึ่งอาทิตย์ประท้วงงานราชการ แต่ติดที่ต้องมาทำงานที่ทัวร์ต่อ นะคะ แกโทรศัพท์มาเล่าให้พี่คนนี้ฟังหมดแล้ว (เห็นซื่อ ๆ อย่างนี้ ฉลาดล้ำลึกอยู่เหมือนกัน รู้จักฝากเนื้อฝากตัว)

ก็ต้องเล่าให้พี่คนนี้ฟังว่าไปงัย มางัย
ต่อมาคุณเธอก็ให้ลาออกจากงานที่ทัวร์ เพราะหากขืนยังทำอยู่ ฉันจะไม่มีโอกาสได้ไปภูเก็ตอีก

(แกมองการณ์ไกลน่าดู)

กลับมาแกก็โทรมาตลอด แกอาจจะตั้งโปรแกรมไว้ก็ได้ หรือใช้จิตวิทยา ให้มันอยู่ในบรรยากาศตลอดเวลา
ตอนนั้นยังไม่มีมือถือกันหรอกคะ แต่แกจะมีเบอร์ทุกที่ที่ฉันจะอยู่ ที่ทำงานราชการ (ที่กระทรวง ฯ ) ที่ทัวร์ ที่บ้าน

ตอนเช้าก็ ตื่นหรือยัง กินข้าวน่ะ
ตอนเที่ยงก็ น้องกินข้าวหรือยัง ทำอะไรอยู่
ถ้าโทรมาหลังเที่ยงก็ กินข้าวกับอะไร
ตอนเย็นก็ เลิกงานยัง อยู่ไหน
ตอนมืดก็ อยู่ที่ทัวร์เหรอครับ
ตกดึกหน่อย ถึงบ้านหรือยัง
ดึกมาก นอนยัง
ดึงมากถึงดึกม๊ากมาก หลับยัง ดู๊ ... มันยังปลุกฉันมารับโทรศัพท์

แกคงกลัวว่า หากแกไม่โทรมา ฉันคงไม่สามารถดำเนินชีวิตได้อย่างปกติแน่ 555
ซึ่งฉันก็ตอบจริงมั๊ง หลอกมั๊ง
ไปตามสถานการณ์จะพาไป

อ้อ ด้วยความที่แกยังไม่เลิกรา และสมัยเด็กฉันได้รางวัลชนะเลิศวิชาศิลปะ เราก็ส่งจดหมายประดิดประดรอย (จะโชว์ความสามารถอันน้อยนิดที่มีอยู่ )
จึงมีจดหมายไปถึงเขียนคำว่า ...............ทะแล่ม
........ แทป .................. แท่ป .........

คิดถึง ..............คิดถึง ...............คิดถึง ..................
คิดถึง ..............คิดถึง ........คิดถึง ..................
คิดถึง ..............คิดถึง ...
คิดถึง ..................
คิดถึงป่าตอง คิดถึงกะรน คิดถึงกะตะ

คิดถึงยะนุ้ย คิดถึงในหาน คิดถึงแหลมพรหมเทพ

คิดถึงอะไร .......ไม่เท่าคิดถึงพี่

หนึ่งหน้ากระดาษ ล้วนเต็มไปด้วยข้อความเหล่านี้

อ้อ จำนนด้วยหลักฐาน แสดงว่าครั้งแรกต้องผ่าไปแหลมพรหมเทพแล้วล่ะซิ
เพราะฉะนั้นรู้สึกว่าข้ามไปหนึ่งช็อต
เรือ่งเล่า อาจจะโดดไปโดดมา ภาษาก็อาจไม่สละสลวย ภาพยังอาจไม่สอดคล้อง
คงต้องรอให้เป็นดาราก่อน แล้วหนังสือจะออกมาได้กิ๊บเก๋เลยที่เดียว

ตอนแกพาไปเที่ยวแหลมพรหมเทพน่ะ เดินจากที่จอดรถ ไปข้างบนฉันก็ยังโอเคล่ะ
แต่พอเห็นทางเดินลงไปที่หัวแหลมเท่านั้นแหละ
ฉันเนี่ยตาเหลือกเลยล่ะ
ในใจคิดว่า มันต้องพาฉันเดินลงไปถึงหัวแหลมนั้นแน่
(ย้อนกลับไปที่เหตุผลการเอาจริงเอาจัง ซีเรียส + กับช่วงนาทีทอง)
เท้าฉันเนี่ยตะคริวกินไปล่วงหน้าข้างหนึ่งทีเดียว

เดชะบุญ ไม่รู้อะไร ดลจิดดลใจแก ไม่พาฉันเดินลงไป
ไม่อย่างนั้น ต่อให้ตะคริวจับทั้ง 2 ข้าง ฉันก็ต้องกระหย่องกระแหย่งคลานลงไป
เคยเป็นไหม ที่เพื่อนดี๊ ดี กับเรา จนเราไม่กล้าปฏิเสธน่ะ

และนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ก็ไม่เคยได้ลงไปสัมผัสเลย
ส่วนยะนุ้ย แกก็พาไปนั่งกินข้าว
หาดนี้เป็นหาดเล็ก ๆ สงบ วิวสวย ชอบหาดนี้ที่สุดเลย
แต่ชอบพี่มากกว่าค่า 555

หลังจากที่ส่งจดหมายไปแล้ว ก็หวังว่าจะได้รับกลับ
ฮึ !! ไม่มีหรอก เคยถามทำไมไม่ส่งจดหมายตอบบ้างเลย
แต่ที่จริงไม่น่าถามโง่ ๆ นะ
ก็แกโทรวันหนึ่งเป็นสิบหน แล้วจะมีอะไรต้องมาเขียนอีก
เผลอ ๆ หากแกคิดจะเขียน แกยังไม่ทันได้ปิดซอง
แกคงโทรมาก่อนแล้วละ

แต่ที่จริงตอนนี้รู้เหตุผลแล้วล่ะ ว่าทำไมแกถึงไม่เขียน
แล้วจะได้เฉลยกันต่อไป ...................

แกยังโทรมาทุกวัน จนเราเสียดายค่าโทร เริ่มรู้สึกว่า
แกกำลังจะฝืนกระแสรักแท้ แพ้ระยะทางอยู่
เราเริ่มตั้งสติ และให้ข้อมูลใหม่ที่เป็นตัวตนของเรามากที่สุดเท่าที่จะมากได้

รวมทั้งเรื่อง ...... เราบอกว่าเรามีแฟนแล้วนะ
คือกลับมาแฟนเก่าก็ยังมาเวียนอยู่ ซึ่งตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าเรื่องจะลงเอ่ยที่ใด พอเริ่มสงสารว่าแกอุตสาห์โทรมาหาเราทุกวัน เลยตัดสินใจเล่าให้ฟังทุกอย่าง ทุกเรื่อง แล้วบอกว่าต่อจากนี้ก็ตัดสินใจเอาเองแล้วกัน ว่าจะเอาอย่างไง จำได้ว่ามีคำพูดหนึ่งบอกแกว่า ถ้าจะสู้ก็ลองดู
ซึ่งเราก็คิดแล้วล่ะ ว่า
รักแท้คงแพ้ระยะทางนะ แกคงทนโทรอยู่ได้ไม่นานหรอก

แต่.....แกก็ยังโทรทุกวันแหละ จนวันไหนไม่ได้ยินพาลจะกินข้าวได้มากกว่าปกติ เอื้อก เอื้อก

อยู่มาได้สักเดือนหรือสองเดือน มันมีวันหยุด 3 วัน นะ แกก็ส่งเงินค่าตั๋วเครื่องบินมาให้ลงไปเที่ยว แกก็จองโรงแรมให้ แถว ๆ ที่เดิมนั้นแหละ
เราก็งง งง ว่าทำไมแกไม่พาเข้าบ้าน แต่ก็ช่างเหอะ
ก็ยังไม่คิดอะไร และเราก็ยังไม่พร้อม แต่ด้วยความที่เรารู้เลขที่บ้านแกใช่ไหม เวลาไปไหนมาไหน เราก็จะมองหาเลขที่บ้านแกโดยมองเน้นไปที่คฤหาสถ์ 555 ตามความเจ้าบุญทุ่มของแก

แกมารับที่สนามบินกับลุงเจ้าของกระบะ หลังจากนี่แกก็เอา CBR พาเที่ยว เข้าใจแล้ว ว่า คำว่าไข่ติดถังหลังติดนม มันเป็นอย่างไร แต่เราก็นั่งระวังน่าดู เชอะ!! ไม่มีวันเสียล่ะ

แกพาไปที่พิพิทธภัณฑ์สัตว์น้ำ ขากลับรถเสีย ก็ทิ้งรถไว้ที่นั้น แล้วให้เพื่อนที่อยู่ที่นั้นแหละมาส่งป่าตอง

พูดถึงเพือ่นคนนี้ เพราะจะบอกว่า 10 กว่าปีที่แล้ว ที่เห็น เพื่อนของแฟนเป็นคนหน้าตาดีที่เดียวที่พูดถึงไม่ได้หมายความว่าไปปิ๊งอะไรเขา แต่พอดีไปเจออีกทีเมื่อ 2 ปีที่แล้ว พาเพื่อนไปเที่ยวอะควาเรียมอีกที เห็นสามีทักจำได้ว่า น่าจะเป็นคน ๆ เดียวกัน แต่ทำไมมันแก่อย่างนี้หว่า แกจนฉันตกใจ

ไอ้หย่า !! คนเราเนี่ยที่เห็นว่าหล่อสวยอยู่ตอนนั้น มันไม่ได้จีรังยั่งยืนหรอก ดีใจที่ฉันไม่ได้เลือกคนที่หน้าตา

รับรู้ไปถึงความรู้สึกของคนตาบอดที่เค้ารักกันว่า เค้าจะจินตนาการหน้าตากันได้อย่างไร
ก็คงเหมือนกับฉันที่มองไปที่หน้าตาแกที่ไร มันมองเลยไปถึงในจิตใจที่เดียว

นั้นคือคำตอบที่ว่า สเปคที่ลดลงยังก่นเหวนะ เพราะความดีที่แกมีอยู่นั้นเอง

เคยมีพี่ที่ทัวร์นี่แหละ พูดว่า แฟนฉันดูเหมือนเดิม 10 ปีอย่างไร เดี่ยวนี้ก็อย่างงั้น ฉันก็เห็นด้วยที่ว่า 10 ปีที่แล้วขี้เหร่อย่างไร ปัจจุบันก็ขี้เหร่เท่าเดิม 55

ส่วนฉันนับวันจะสวยลง ๆ พร้อมกับความรู้สึกเสียดายตัวเองว่า สวย ๆ อย่างฉัน ทำไมมาอยู่กับคนขี้เหร่ ฟ่ะ

แต่แล้ว ความคิดอันน่าภาคภูมิใจของฉันก็ถูกทำลายลง พร้อมหลักฐานประกอบ คือ ตอนรับปริญญาเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ได้มีโอกาสไปถ่ายรูปที่สตูดิโอกัน ฉันเห็นรูปแล้ว งง กับความสามารถพิเศษของกล้อง ที่ขึ้นกล้องเป็นคน ๆ คุณเธอดูเด็กมาก ตรงกันข้ามกับฉันที่มีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า

จนฉันต้องอุทานว่า โอ อนิจจา ... รับไม่ได้ ....

ตอนมาเที่ยวรอบ 2 เนี่ย แกยังเทคแคร์ ดูแลดีเหมือนเดิม
หัวค่ำก็ไปนั่งกินข้าว ชมวิว ที่ร้านนั้นแหละ พอปิดร้านก็ชวนเด็กเสริพที่ร้านมานอนเป็นเพื่อน 2 คน ก็พาเที่ยวกัน (เที่ยวกันของแฟนฉัน นะ คือ ขับรถดูแสงสี พาขึ้นเขา ลงเขา ชมวิว ยามค่ำคืน) ไปนอนเล่นที่เตียงผ้าใบชายหาดป่าตอง 4 คน

ตอนจะกลับ ฉันก็เตรียมจะขึ้นข้างหลัง คือโดยสำนึกว่า เราเด็กกว่า ปกติในตอนนั้น ไปไหนมาไหน เราก็จะเด็กกว่าใครอยู่แล้ว ทั้งวัยวุฒิ คุณวุฒิ มันสอนให้อ่อนน้อมถ่อมตนงัย
อย่างเวลาขึ้นรถใครเนี่ย มันก็ต้องขึ้นหลังตลอด ไม่นึกว่าวันนี้จะเป็นวันของเรา ปรากฎว่า 2 คนนั้น ร้องห้ามเสียงหลงเลย ตอนนั้นมันสะท้อนว่า ฉันเป็นคนสำคัญนะ หรือ วันนี้ฉันเป็นนางเอกนะ มีความสุขมาก

อยากบอกว่า ไม่รู้คุณจะเป็นใคร ในวันหนึ่งคุณจะเป็นนางเอกสำหรับคน ๆ หนึ่งเสมอค่ะ

ตอนชวนพี่เค้ามานอนเป็นเพื่อนด้วย ข่าวคลุกวงในบอกว่า เธคที่นี้ มันส์จะตาย ฉันล่ะ น้ำลายไหลยืด อยากไป อยากไป ... แต่ยังอดใจไว้

ฉันก็เลียบ ๆ เคียง ถามเรื่องแฟนฉันนั้นแหละ
ก็แหม !! อุตสาห์มาสืบราชการลับเนี่ย แฮ่ะ ๆ
สองคนนั้นก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เป็นน้ำใสอยู่บนใบบัวค่ะ

ส่วน 1 ใน 2 สาวเสริพ ณ ขณะนี้ อยู่เยอรมัน
มาซื้อบ้านหลังใหญ่อยู่ป่าตอง
ทำม่าย มันดีกว่าฉันเสียอีก ที่เรียนมาเสียตั้งมากตั้งมาย

ซึ่งแน่นอนล่ะ การมาของฉันครั้งนี้
ก็ต้องมาแบบเล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับชีวิตฉัน
ประมาณว่าเกิดมาท่าไหน แกยังรู้เลย
ซึ่งฉันก็ตั้งใจที่จะให้แกรู้จักตัวตนของฉัน
ไม่แอปแบ๊วอีกต่อไป
เพื่อเป็นข้อมูลให้แกได้ตัดสินใจ

เวลาที่เรายังไม่คิดอะไรน่ะ เราสามารถเล่าเรื่องของเราทั้งดี ทั้งเลว ทั้งหมดได้ โดยที่ไม่กลัวว่าเขาจะไม่เลือกเรา ปัจจุบัน เรื่องบางเรื่องก็ไม่เล่า ใช่ไหม หากมันจะกระทบกระเทือนถึงความสัมพันธ์

ซึ่งฉันก็เล่าให้แกฟังว่า กับแฟนเก่ายังไม่ถึงกับเลิกรากันไปหรอกน่ะ แกยังมาขอคืนดีอยู่

ส่วนกับแฟนเก่า ฉันก็เล่าให้แกฟังว่า เจอคน ๆ หนึ่ง กำลังดู ๆ อยู่นะ

ส่วนเรื่องของแก ฉันกลับไม่รู้อะไรเลย
ทุกวันนี้ ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องในอดีตของแกหรอก ที่ว่าเป็นคนไม่เที่ยวนะ คือเที่ยวมาจนเบื่อ หรือ เป็นคนไม่เที่ยว ก็ไม่รู้
รู้แต่ว่า ทุกวันนี้ 3- 4 ทุ่ม มันนอนแล้ว 555

มาครั้งนี้แกก็พาฉันไปเที่ยวพีพี ด้วยเรือใหญ่อยู่วันหนึ่ง
ฉันก็ดีใจ เฮได้มาเห็นสักที พีพี แต่กลับเฉยๆ นะ
ชอบภูเก็ตมากกว่า คงไม่ชอบที่มันต้องข้ามขึ้นรถลงเรือนะแหละ เหมือนกับสมุย ที่อยากจะไป๊ อยากจะไป
แต่พอได้ไปแล้ว ก็ไม่คิดจะไปอีก เบื่อตอนนั่งเรือค่ะ

เอามอไซค์ แต่วันนี้เป็นชอปเปอร์ ( เท่ห์อีกแหละ) โน้นนะไปพังงาแนะ ฉันนี่นั่งตูดระบมเลย
ดีนะ ที่ขาฉันไปโดนท่อเสียก่อน ไม่งั้นสงสัยแกควบถึงเชียงใหม่แน่ ก็เลยต้องมาประคบประหงมกับแผลฉันนี่แหละ

(รู้งี้แกล้งเอาขาไปถูกท่อไอเสียตั้งกะสะพานสารสินก็จบเรื่อง แลกกับความอึดของแก ** ช่วงนาทีทองไงคุณ)

พาไปซาว์น่าอย่างงี้ ชีวิตฉันเรื่องแบบนี้ไม่มีหรอก ตอนอยู่กรุงเทพ ฯ (คอนโด) ด้วยความที่ฉันโมโหคนข้างห้องมันชอบเสียงดังกัน ฉันเลยหลอกเพื่อนที่ทำงานมาตั้งวงนับเลขบ้าง ร้องคาราโอเกะบ้าง แก้แค้นข้างห้อง ไอ้เรื่องสุขภาพนะไม่มีเสียล่ะ ดังนั้น เวลามาพบเจอ
สิ่งดี ๆ ที่เขานำมาให้

เย็น ๆ แกพาไปวิ่งชายหาด ออกกำลังกายอย่างงี้ มันก็ดีใช่ไหมล่ะ ส่วนแกก็จะได้ไปออกกำลังกายของแกบ้าง ก็เนี่ยแหละ ผลดีของการออกกำลังกาย
ทำให้แกขี้เหร่เสมอต้นเสมอปลาย ไม่ดูแก่

มีอยู่ครั้งหนึ่งไปไหนกันมาหว่า จำไม่ได้ แกขับรถยนต์ อยู่ดี ๆ แกก็เบครรถเสีย ฉันหน้าทิ่มเลย แล้วแกก็วิ่งลงไป กำลังสงสัยว่าจอดทำไม มีอะไร แกวิ่งไปซื้อนมให้ฉัน ฉันล่ะ ง๊ง ... งง อะไรของมันว่ะ
มนุษย์เราเนี่ย อะไรมันจะเป็นคนดีได้ขนาดนี้เลยเหรอ

สงสัยแกต้องเปิดหนังสือยุทธวิธีพิชิตใจฉันแน่เลย
ด้วยตัวตนผ้าขาว ๆ อย่างเนี่ย
ไม่น่าคิดได้เองขนาดนี้ เราว่า ............

หลังจากคบ ๆ กันไปได้ซักพัก ก็ถึงเวลาที่หนุ่มเจ้าจะขึ้นมาพิสูจน์ทฤษฎี แกคงอยากจะมาสืบราชการลับบ้างแหละ

แกก็ส่งข่าวมาว่าแกจะขึ้นมาหากรุงเทพ ฯ ฉันเนี่ยเตี้ยมกับน้องชายน่าดู ปกติจะอยู่คอนโดกับน้องชาย เช่นว่า
ทำเป็นขอเงินพี่ต่อหน้าเค้านะ
อยู่ต่อหน้าเค้าเราก็ทำเป็นจนกันเข้าไว้
แม้ปัจจุบันไม่ได้ทำเป็นจน แต่มันก็ยังจนจริง ๆ อยู่ 555
เค้าก็ต้องแสดงความเป็นเจ้าบุญทุ่ม ใช่ไหม
เห็นไหมหนทางของการได้เงินมาโดยไม่ต้องขอ

เนี่ยแหละบาปกรรมของฉัน ตอนนี้เลยถูกแกดูดซะหมดตัวเลย (รู้น่ะ ว่าคิดอะไร )

การขึ้นมากรุงเทพ ฯ ครั้งนี้ เลยกลายเป็นผลดีกับแกไปในที่สุด เมือ่แฟนเก่าฉันโทรมาหา ฉันก็เล่าให้ฟังว่า แกจะขึ้นมาหาฉันที่กรุงเทพ ฯ

ศึกวันทรงชัย ก็เกิดขึ้น ...... รัว .....