ทำไม เป็นอาจารย์แล้วต้องอัดนักเรียนด้วยล่ะ !@#$!
"ทำไมต้องว่านักเรียนสาดเสียเทเสียอย่างนั้นด้วยล่ะ"
คำถามนี้ถูกตั้งขึ้นระหว่างวงสนทนากับเพื่อน ที่เมื่อก่อน มันเคยพูดว่า " อาจารย์คนนี้แมร่ง... ดุจิ๊บอ๋าย ถ้ากรูรู้ กรูก็ไม่มาเรียนหรอกโว้ย"
ปัจจุบันนี้ เจ้าเพื่อนตัวดี ก็ได้ผันตัวเองมาเป็นอาจารย์กลายๆ สอนเด็กคราวรุ่นน้องไปวันๆ พร้อมกับดีกรีความดุดัน ระบือไปทั่วสารทิศ
"ก็มันไม่ตั้งใจเรียน อย่างนี้ต้องด่า มันจะได้หลาบจำ"
ย้อนกลับมาคิดถึงตัวเอง ... เจอมาก็เยอะ ผ่านมืออาจารย์มาไม่รู้กี่คน(ใช้สำนวนแปลกๆแฮะ )
เป็นคนที่ ถ้าเจออาจารย์ใจดีๆ เอาใจใส่นักเรียน เข้าใจ หรือแม้แต่พยายามเข้าใจเด็กๆอย่างเราบ้าง ชั้นเอง จะตั้งหน้าตั้งตาเรียนวิชานั้นอย่างเต็มที่ ด้วยความที่รู้สึกว่า "อาจารย์น่ารักจังเลย ไม่นะ เดี๋ยวได้คะแนนไม่ดี เดี๋ยวอาจารย์จะเสียใจ" หรือ "ตั้งใจอ่านดีกว่า อาจารย์จะได้รักชั้นมากขึ้นไปอีกนะ" หลายๆวิชา ที่ชั้นไม่เคยแล ก็กลับมาชอบแล้วก็ติดตัวมาอีกนานโข
แต่ก็มีหลายวิชา ที่แม้เมื่อก่อนจะชอบมาก แต่มาเจออาจารย์ประเภท
"ด่าไว้ก่อน ให้มันหงอ เดี๋ยวมันไม่อยู่ใต้อำนาจของข้า"
ชั้นก็จะโรคจิต พาลไม่ชอบวิชานั้นซะเอาดื้อๆ สอบก็อ่านไปเท่าที่สอบ จบก็จบกัน อย่าคิดจะให้ไปอ่านด้านนั้นเพิ่มนะ ชั้นไม่เอาหรอก
นึกไปถึงเมื่อตอนเรียน มีอาจารย์เข้ามาเขียนบนกระดานไว้ว่า
"No Pain , No Gain"
แล้วก็ดั๊น มีคน(ก็คงเป็นใครซักคนในบรรดาตาดำทั้งหลายนี่แหละ) ไปเติมต่อว่า
"Severe Pain but still No Gain !!"
อ่านแล้วก็ฮาแตก แต่มันก็จริงอย่างที่เค้าว่า
ชั้นเอง ก็เคยอยู่ในฐานะที่ต้องสอนรุ่นน้องเหมือนกัน เมื่อก่อนก็ยอมรับ ว่าเคยดุ แต่รุ่นน้องจะรู้ดี เพราะงานที่ชั้นทำ มันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย ความผิดพลาด แม้เพียงเล็กน้อย แต่บางครั้ง มันก็อาจเกิดผลเสียอย่างที่ไม่สามารถเอากลับมาได้
ชั้นจะดุ คนที่ไม่รับผิดชอบ คนที่ขี้เกียจ แต่ใครที่ขยัน ต่อให้มันไร้ความรู้แค่ไหน ชั้นสอนถวายหัว ขุนเอาให้มันเก่งให้ได้ จนตอนหลัง ทั้งน้องที่ชั้นดุ จนมันขยันขึ้น ทั้งน้องที่ชั้นสอน ...
มันก็รักชั้นกันหมด (ถ้าชั้นคิดไม่ผิดนะ )
ตอนนี้ ชั้นก็เริ่มจะปลงๆ เพราะบางคน เค้าเรียกบัวใต้น้ำหินทับไว้ ดุไปก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ชั้นก็จะทำเอง แล้วก็สอนมันไปตามแต่ควร ถ้ามันไปเจอดีเข้าซักครั้ง มันก็คงจะเริ่มคิดได้เอง
แต่ที่ชั้นยังคงเจออยู่ อย่างที่มันไม่มีวันสูญพันธุ์ไปก็คือ อาจารย์ที่ดุอย่างสุดๆ หรือพูดเสียงดัง อย่างไร้เหตุผล
มันพาลจะทำให้โสตประสาทชั้นดับวูบ ที่เคยรู้ ที่เพิ่งอ่าน มันก็หายไปจากสมองเอาดื้อๆ ยิ่งทำให้โดนจวกเข้าไปใหญ่ สิ่งที่ทำได้เพียงอย่างเดียวก็คือ
"ทำใจ" แล้วก็อย่าไปโรคจิต ทำนิสัยเด็กๆเหมือนเมื่อก่อน พร้อมกับตั้งปนิธานไว้ว่า
" ถ้าชั้นเป็นอาจารย์มั่งเมื่อไหร่นะ... จะเอาคืน เอ้ย!! จะเป็นอาจารย์นางฟ้าของเด็กๆ เหมือนอย่างที่ชั้น เคยมีบุญได้เจอมากะเค้าบ้าง "
คิดเหมือนกันมั้ยล่า
ปล. วันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนคนนึง ที่แม้จะเพิ่งรู้จักไม่นาน แต่เจ้านี่ก็ทำให้ชั้นรู้ว่า "เคยเห็นคนบ้าแล้ว มันยังมีคนบ้ากว่าว่ะ "
ว่าแล้วก็ขอลากลิงค์ เข้าไปHBDกันซะหน่อย
Happy Birthday นะเซียว
Create Date : 30 มีนาคม 2550 |
|
39 comments |
Last Update : 2 เมษายน 2550 12:45:37 น. |
Counter : 502 Pageviews. |
|
|
|
เคยอยากเป็นครู เพราะอยากได้ ส.ค.ส. ปีใหม่จากเด็ก ฮ่าๆ
พอขึ้นมัธยม ทบทวนพฤติกรรมตัวเองแล้ว รู้สึกเสียวๆ ว่า จะได้มีดโกนใส่ซองจดหมายแทนการ์ดว่ะ