ทุกครั้งที่หยิบ พระอภัยมณี ฉบับที่ คุณประเวศน์ หนูจีน วาดภาพประกอบ มาดู เป็นต้องเปิดไปหน้า ๑๓ ดูนางยักษ์นอนตายก่อนทุกที จากภาพจะนั่งนึกย้อนไปถึง พระอภัยมณี ฉบับคำกลอนล้วน ที่บรมครูแต่งชีวิตนางยักษ์ ...ผีเสื้อสมุทร ดำรงชีวิตมาตลอดจนลักพาพระอภัย ไปเป็นสมบัติส่วนตัวชั่วระยะ แปดปี ก่อนกลับมาจ้องภาพนางยักษ์ตอนตายอีกหน
เมื่อมองหน้านางตาย กลับไม่รู้สึกหดหู่ เห็นแค่ความสมัครใจตาย เพราะคนรัก ..ขอใกล้เธอแม้นตายก็ไม่นำพา แค่ชีวาละสิ้นความหงอยเหงา ..ภาพวาดนั้นยามดูจึงซึ้งมากกว่าเศร้า เป็นภาพตายอย่างสมหวัง ไม่ใช่ทรมานกับการสิ้นหวัง..สักนิด
คิดคล้อยตามความรักนางยักษ์นั่น
แม้นอาสัญไม่คิดสักนิดหนึ่ง
แรงหึงหวงถ่วงนำลืมคำนึง
ชีวันจึงตักษัยท่ามไฟรัก
ความรักงามต้องพ้องทั้งสองฝ่าย
ใช่ถวายวายชีพเร่งรีบหัก
ขับความรักพิศวาสพินาศภักดิ์
ควรตระหนักคุ้มไหมจิตไหม้นี้
แม้นรู้ซึ้งชีวามีค่ามาก
พูดกลับยากคราริรักวิถี
สกลนั้นมากหมายระคายมี
เลิกทันทีพูดได้แต่ใช่ทำ
น้าวนึกไปความรักครั้งชักบ่วง
ควรคิดล่วงนึกไกล ณ ไข้คร่ำ
อย่าลิขิตครรลองทำนองนำ
รอนเข้าย่ำให้หทัยรู้ภัยเอง
เพราะรอนรุกทุกข์ช้ำถึงคร่ำโศก
ให้วิโยคมาทับสิ้นกระฉับกระเฉง
ครวญสารพันบนบานประการเกรง
ยากบรรเลงละสลดระทดท้อ
อ่านนิทานย้อนไปถึงใคร่สื่อ
ความรักถืออัตตาชะล่าก่อ
มีใครบ้างคิดหยุดก็หลุดพอ
มิร้อนรอขมยื่นรีบคืนคลาย..
สวัสดีวันหยุด พักผ่อนให้เต็มที่ ก่อนเริ่มงานใหม่นะคะ
..............................
เมื่อใจมีดอกรักมาชักไหว
พลังใฝ่เข้าหาให้ฝ่าบ้าง
ดอกรักหอมโชยฉ่ำมาย้ำวาง
พิมานรางร่นชัดสะบัดวอม
พิไรร่ำพร่ำรอเคียงคลออยู่
ให้ไปสู่แหล่งถวิล ณ ถิ่นหอม
วิเวกแว่วหวานสวาทมาวาดล้อม
ให้ใจยอมโอนอ่อนจักจรตาม
แม้นสายกาลล่องแล่นสุดแสนเบื่อ
แต่หมายเหนือเวลาเกินค่าถาม
นัยห้วงรักลึกซึ้งคิดถึงความ
ชื่นเชิญหวามเรียงบทมธุรสบาน
ฉ่ำฉากกั้นกรองกานท์สำราญสะพรั่ง
แว่วเสียงฟังหยาดเคลิ้มมาเติมผสาน
ให้ทุกวันราตรีฤดีพาน
รวงรักผ่านมาโชยชื่นโบยมาน