วาดเพื่อพ่อแลน้องที่ลำบาก
หวังแค่ฝากเมตตาที่เข้าหา
เหนื่อยและอายต้องมีในอุรา
เป็นธรรมดาความจนพาทางไป

ในสายตาเพื่อนบ้านที่จับผิด
มีฤๅคิดสงสารอายที่ได้
รับเต็มทรวงรู้แน่ในหัวใจ
เหนื่อยแค่ไหนมีเธอรู้ความจริง

แม่ทุกคนรักลูกอย่างเห็นเห็น
ลูกลำเค็ญแม่ทนยากจักนิ่ง
ไม่ทำฤๅ?ใครบ้างให้พึ่งพิง
ก่อนจักติงรับฤๅ?รู้เรื่องดี

เกิดมาจนใช่ผิดคุณเจ้าเอ๋ย
เมื่อไม่เคยอย่าอ้างถึงศักดิ์ศรี
ใครบ้างล่ะ?อยากอายมีราคี
เรื่องทั้งนี้โทษสาวน่านินทา

เข็ดคารมเจรจาเอาแต่อ้าง
เมื่อมองร่างเธอแล้วด่าประสา-
เป็นคนไร้สิ้นรอยแห่งน้ำตา
มีปัญญาแค่พูดไม่เขินเลย