BlogGang.com : : เจ้าของจำเป็น : ไม่มีแล้ว “วันชื่นคืนสุข”

ไม่มีแล้ว “วันชื่นคืนสุข”

ภาพการหยอกล้อกัน การเล่นกันอย่างมีความสุขเหมือนเด็กซนๆ เดี๋ยวพี่แป้งก็ชวนน้ำหวานเล่น เดี๋ยวน้ำหวานก็ชวนพี่แป้งเล่นด้วย อย่างที่เคยเห็นวันละหลายๆ เวลาในทุกๆ วันจนคุ้นตา แค่เห็นตัวใดตัวหนึ่งตั้งท่าก็รู้แล้วว่าอีกเดี๋ยวทั้งคู่ก็จะวิ่งไล่ เล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่วันเวลาเหล่านั้น ไม่อาจย้อนคืนมาได้อีก จากนี้ต่อไปภาพเหล่านั้นจะยังคงเหลืออยู่แต่เพียงในภาพความทรงจำของเราเท่านั้น

หลังจากที่กัดกันแบบจะให้ตายจากกันไปข้างนึงเมื่อวันที่ 22 กย. 2548 เราก็ล่ามเค้าไว้คนละบ้าน น้ำหวานหูฉีกต้องเย็บ 1 เข็มเพราะมีเลือดไหลเข้ารูหู นอกนั้นก็เป็นแผลเล็กแผลน้อย (ไม่ลึกนักเพราะพี่แป้งกัดไม่เก่ง) แป้งเองก็มีแผลเต็มไปหมด มีรอยเขี้ยวฝังแทบทั้งตัว และแต่ละแผลของแป้งจะเป็นแผลลึกแทบจะทั้งนั้น

24 กย. 2548 ทำแผลให้น้ำหวานไม่ได้เลย เพราะเค้าสะบัดหูและไม่ยอมให้จับ (คนเดียวเอาไม่อยู่) เลยเอาส่งรพส. ใกล้บ้าน

25 กย. 2548 หมอบอกว่าเมื่อวานเค้าไม่กินอะไรเลย ก็เลยต้องออกไปรับเค้าไปเที่ยว และไปดูลาดเลาบ้านใหม่ที่คาดว่าเค้าจะไปอยู่ได้ แต่คนที่ดูแลบ้านให้เค้าไม่รับ พร้อมทั้งบอกให้เราเอาน้ำหวานไปฝากกับคุณจำลองที่เมืองกาญจน์ เราก็ได้แต่ค่ะ ค่ะ พร้อมกับคำสรรเสริญในใจอีกชุดใหญ่ รถเสียกลางทางเลยพาน้ำหวานขึ้น taxi กลับมาส่งที่รพส. พอเราจะกลับเค้าร้องใหญ่ เราได้แต่ปลอบแล้วเดินออกมาน้ำตาไหลพราก ทำไมวันนี้ถึงได้มีน้ำตามากมายขนาดนี้นะ

29 กย. 2548 ไปเยี่ยมน้ำหวานที่รพส. อยู่เล่นกับเค้าเกือบชั่วโมง พาไปจูงข้างนอกก็ไม่ได้ เพราะหมาเจ้าถิ่นเยอะมากๆ เครียดทั้งหมา ทั้งคน เอาเค้าเข้ากรง อยู่รอจนเค้ากินอาหารหมด จึงกลับบ้าน เหมือนเดิมเค้าก็ร้องเหมือนเดิม เสียงร้องบาดใจเราเป็นยิ่งนัก เราเองก็เหมือนเดิม ตัดใจเดินจากมา น้ำตาเจ้ากรรมทำไมถึงหลั่งไหลออกมาได้มากมายนัก

2 ตค. 2548 โทรฯ ถามอาการน้ำหวานกับหมอ ที่รพส. หมอแจ้งว่าหมาเครียดมาก น้อยใจ ซึมเศร้า ไม่กินอาหารมา 2 วันเต็มๆ แล้ว แผลก็ดีขึ้นแล้วนะ ถึงจะยังไม่แห้งสนิทก็ตาม สงสารหมาวันนี้รับเค้ากลับได้มั้ย โดยอัตโนมัติ "ได้ค่ะหมอ เป็นแบบนี้วันนี้คงรับกลับล่ะค่ะ" พร้อมๆ กับน้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลรินลงมาอีกครั้ง แต่เช้าเลยนะวันนี้

สายๆ พี่สาวโทรฯ มาหา
พี่เป็ด : "เอ่า...น้องเล็ก ตกลงเธอจะเอายังไงเรื่องหมาเธอน่ะ"
เรา : "ยังไม่รู้เลยพี่เป็ด ถ้ายังมองหน้ากันไม่ติดก็คงเอาไปไว้บ้านโชค (พี่ชาย) ก่อน แล้วค่อยๆ ลองให้มันมาเจอกันดู"
พี่เป็ด : "ไอ้บางแก้วที่พี่เป็ดสั่งเค้าไว้คู่นึงน่ะ เค้ายังไม่ได้เอามาให้ เอามาไว้บ้านพี่เป็ดตัวนึงก่อนละกัน แต่พี่เป็ดเอาไอ้ตัวขาว หางพวงได้มั้ย"
เรา : "ได้พี่เป็ด ถ้าจะเอาไอ้แป้งก็ให้แล้วล่ะ แต่แป้งเฝ้าบ้านไม่ได้นะ ไอ้ตัวนี้น่ะมัน friendly มากๆ ดุกว่า golden ซักจึ๋งนึงได้มั้ง แต่ถ้าเป็นน้ำหวานน่ะ มันเฝ้าบ้านได้ แล้วมันกัดเป็น เฝ้าบ้านน่ะหายห่วงเลยล่ะ"
พี่เป็ด : "เอา เอา งั้นก็เอาไอ้น้ำหวานมาลองดูก่อนก็แล้วกัน"

ฮ่าๆ เสร็จเราแล้วไอ้พี่เป็ด บ้านพี่เป็ดเป็นบ้านเดียวที่เราวางใจจะให้หมาเราไปอยู่ด้วยได้ แล้วเย็นวันนั้นเอง เราก็พาน้ำหวานไปส่งไว้ที่บ้านพี่เป็ดด้วยความสบายใจ

3 ตค. 2548 ค่ำแล้วล่ะที่แม่เป็ด (บางทีเราก็เรียกพี่ บางทีก็เรียกแม่ตามที่ลูกชายเค้าเรียก) โทรฯ มาหาเราด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน เพราะไม่แน่ใจว่าไอ้น้ำหวานมันกินยาเบื่อหนูเข้าไปหรือปล่าว เมื่อก่อนเค้าก็ไม่เคยวางยาเบื่อไว้ต่ำๆ นะ เพราะกลัวหมาที่บ้านจะกินเข้าไป แต่ตอนนี้เจ้าลักกี้ของพี่เป็ดน่ะตายไปเมื่อ 2 เดือนที่แล้วก็เลยเอาวางไว้ต่ำๆ ได้ แล้วก็ลืมไปเลยว่าวางยาเบื่อหนูไว้

เอาละสิ ความรู้สึกแย่ๆ เข้ามาอีกครั้ง "นี่พี่เล็กเลือกที่จะส่งน้ำหวานให้ไปตายที่บ้านพี่เป็ดหรือนี่" ซักพักคุณแม่นายหัวก็โทรฯ มาหา ด้วยความกังวลกับเรื่องหมาของเราอยู่จึงทำให้รีบๆ คุยเพราะระหว่างที่คุยกันอยู่นั้นพี่สาวเราก็โทรฯ มาอีก นาทีนั้นได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้มันโทรฯ มาเพื่อที่จะบอกว่าไอ้น้ำหวานมันชักน้ำลายฟูมปากเลย แล้วก็ได้ผลแม้จะไม่ได้มีข่าวดีอะไรมากนัก เพราะมันโทรฯ มาบอกว่ามันโทรฯ ปรึกษาหมอรักษาคนแล้ว หมอเค้าขอส่วนผสมของยา เราเลยต้องขับรถไป foodland ให้มันอีกเพื่อดูส่วนผสม สุดท้ายระหว่างทางกลับบ้านมันก็โทรฯ กลับมาบอกอีกทีว่า "เฮ้ย...น้องเล็ก ชั้นกลุ้มใจมากเลย ก็เลยไปเอาจานยาเบื่อมาพินิจพิเคราะห์ให้มันละเอียดถี่ถ้วนอีกที ผลเป็นไงเธอรู้มั้ย อื่ม...ผลก็คือไม่มีร่องรอยหมากินเลย ไอ้น้ำหวานมันไม่ได้กินเข้าไปหรอก"

7 ตค. 2548 พี่เป็ดโทรฯ มาแต่เช้าพร้อมแจ้งข่าว
พี่เป็ด : "นี่น้องเล็ก ทายสิจ๊ะ....ชั้นโทรฯ หาเธอทำไม"
เรา (ใจไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วล่ะ) : "คงไม่มีอะไรมั๊ง เธอก็คงแค่อยากโทรฯ มาบอกชั้นว่าไอ้น้ำหวานมันกินข้าวได้ มันวิ่งเล่นรื่นเริงเหมือนเดิมแล้วละม้างงงงงงงง"
พี่เป็ด : "ถูกต้องน้องเล็ก แล้วเธอรู้ได้ไงล่ะ"
เรา : "ไม่รู้หรอก ก็แค่เดาๆ เอา ก็เล็กรู้อยู่ว่าพี่เป็ดเลี้ยงหมาดีจะตาย เลี้ยงได้ดีกว่าเล็กซะอีก เนี่ย....พี่เป็ดเป็นแบบนี้อีกซักอาทิตย์นึงนะ ชั้นว่าไอ้น้ำหวานมันคงลืมชั้นไปได้แล้วล่ะ"
พี่เป็ด : "แค่นี้นะ ชั้นโทรฯ มาบอกให้เธอสบายใจน่ะ อีกอย่างนึงนะ ไอ้น้ำหวานน่ะมันชอบวิ่งเล่น แบบเล่นซ่อนแอบน่ะ ไม่ได้วิ่งตามนะ วิ่งไปดักจ๊ะเอ๋เราอีกฝั่งนึง โอ๊ย...มันชอบมากเลย ชั้นเล่นกับมันเมื่อกี๊นี้เอง ชั้นไปทำอย่างอื่นก่อนนะ แค่นี้แหละ"

ขอบคุณมากๆ เลยพี่เป็ด ถ้าไม่มีพี่เป็ด เล็กก็คงต้องกั้นบ้านแยกกันคนละหลังเหมือนเดิม ให้แป้งอยู่หลังนึงที่บ้านแป้ง ส่วนน้ำหวานอยู่บ้านทาวน์เฮ้าส์ แล้วเล็กก็คงต้องเหนื่อยมากๆ เพราะบ้านแป้งไม่มีคนอยู่ก็ต้องเดินไปเล่นกับแป้งบ้าง แล้วน้ำหวานมันก็คงร้องงี้ด....ง๊าด.....ตาม เหมือนทุกครั้ง

Create Date : 07 ตุลาคม 2548

Last Update : 7 ตุลาคม 2548 11:54:02 น.

5 comments

Counter : 1001 Pageviews.