เมื่อกิเลสเกิดจะตามรู้หรือรีบดับกิเลสดี

ความจริงจิตนี้ก็ไม่ใช่ของเรา ถ้าจิตนี้เป็นของเราจริง
เราคงบังคับได้ เหมือนที่เรามีรถเป็นของเรา เราก็บังคับไปในทิศทางต่างๆได้ จะขายทิ้งก็ได้ เปลี่ยนสีรถก็ย่อมทำได้ เพราะมันเป็นของๆเรา แล้วถ้าจิตนี้เป็นของเราอย่างนั้นจริงเวลาเรามีความทุกข์ใจอันเนื่องมาจากสิ่งที่รัก
เราก็คงบังคับจิตนี้ว่า จิตอย่าโศกจิตอย่าทุกข์ จิตจงมีความสุข แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ จิตก็สุขก็ทุกข์ ก็มีกิเลสไปตามอารมณ์ที่จิตเข้าไปรู้ และเราก็ไปยึดเอาจิตนั้นว่าเป็นของเรา เราก็ทุกข์ไปตามจิต ที่เรายึดว่าทุกข์ว่าสุขหรือเฉยๆนั้น

การห้ามจิตไม่ให้เกิดอกุศลต่อไปนั้นเป็นอุบายหนึ่ง สำหรับผู้ที่ยังมีปัญญาน้อย
คือยังมีความยึดมั่น ถือมั่นอยู่มากในจิตของตน และก็ได้ผลอย่างรวดเร็ว
เพราะอาศัยความยึดมั่นถือมั่นนั้น จิตจึงสงบอารมณ์นั้นได้
แต่สิ่งจะไม่ได้รู้ ไม่ได้เห็นหากปฏิบัติตามทางนี้คืออะไร
ตอบว่าคือปัญญา ปัญญาที่จะเข้าไปรู้ การเกิด การตั้งอยู่ และ การดับไปของจิต
ตรงนี้เป็นปัญญาในขั้นที่สูงกว่า เพราะเป็นปัญญาในวิปัสสนา คือการรู้แจ้ง ในนามหรือ รูป ว่ารูปไม่เที่ยง นามไม่เที่ยง รูปเป็นทุกข์ นามเป็นทุกข์ รูปเป็นอนัตตา นามเป็นอนัตตา

หากจะเปรียเทียบก็ดั่งสองคนที่ติดบุหรี่อยู่ช้านาน แล้วจะเลิกสูบด้วยกัน
คนแรกคิดและตั้งใจมุ่งมั่น ว่าจะเลิกบุหรี่ให้ได้ เอามันให้ได้ เมื่อเวลาอยากสูบขึ้นมาก็หน้าดำหน้าแดง วันๆเค้าเอาแต่ตั้งใจคิดจะเลิกบุหรี่ เลิกบุหรี่ เลิกบุหรี่ เลิกบุหรี่ ทำให้ได้ ทำให้ได้ ต้องทำให้ได้!!!!!

กับอีกคนที่ตั้งใจจะเลิกเหมือนกัน แต่เค้าไม่ได้คิดอย่างคนแรก วางตัววางใจสบายๆ
เค้าไม่ได้คิดจะเลิกบุหรี่ และเค้าไม่ได้คิดจะสูบบุหรี่ เค้าวางเฉยในความรู้สึกที่เกิดอยู่กับบุหรี่ ไม่ได้มีความพอหรือไม่พอใจในบุหรี่เลย เมื่อความอยากสูบเกิดขึ้น เค้าก็รู้
ว่าอยาก แต่เค้าก็ไม่กดดัน มีเสพบ้างโดยอาการที่รู้และวางเฉย พิจารณาอยู่ว่าก็แค่จิตมันอยาก ไม่ใช่เราอยาก เค้าก็อาจสูบ แต่ดูรู้อยู่อย่างนี้ ไม่นานเค้าก็ต้องทิ้งบุหรี่ โดยที่ยังสูบไม่หมดนั้นล่ะ

ทั้งสองคน เลิกบุหรี่ได้
คนแรกเลิกบุหรี่ได้เพราะความยึดมั่น ถือมั่น
คนที่สองเลิกได้เพราะความวางเฉย
แต่วิธีที่คนที่สองคิดและทำนั้น ใช้เวลาประสบความสำเร็จที่สั้นกว่าคนที่หนึ่ง

คนแรกก็เหมือนคนที่โกรธแล้วรู้ตัว ก็กำหนดไม่ให้เกิดอกุศลต่อไป โดยอาการนั้น
คนที่สองก็เหมือนคนที่คอยกำหนดรู้ตามดูอยู่ ไม่ได้ยึดในความสุข ความทุกข์นั้นเลย ไม่นานอกุศลจิตนั้นก็ดับ ไปเอง

รู้ว่ากิเลสเกิดขึ้น แล้วรีบดับเสีย
- รวดเร็วดับได้ทันใจ
- อาจกลับมาโกรธได้อีกครั้ง เพราะที่ข่มได้ อาศัยบังคับกดไว้ไม่ให้เกิด
- เมื่อตนมีความสุขก็คงไม่อยากจะไประงับ ก็อาจกลายเป็นผู้ประมาท
- อัตตาในตนสูงขึ้น เพราะเชื่อว่าจิตบังคับได้อย่างแท้จริง
- หลุดพ้นไปจากสังสารวัฏไปไม่ได้ เพราะยังยึดมั่นถือมั่นในจิตของตนอยู่

ตามรู้ ตามดูกิเลสนั้นเรื่อยไป
- อาจดับได้ช้า และอาจพอกพูนมากขึ้นหาก ไม่พิจารณาด้วยปัญญา
- เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตามความจริงของกฏไตรลักษณ์
- ปัญญาเกิดขึ้นทันที ว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
- ความยึดมั่น ถือมั่น ลดหายไปกว่าครึ่ง เพราะเห็นจริงในกฏแห่งไตรลักษณ์นั้น
-แม้มีความทุกข์ก็ไม่ขาดสติ แม้จะสุขก็ไม่หลงระเริง แม้เฉยก็ไม่ประมาท เพราะรู้ถึงความไม่แน่นอน จิตจึงไม่เกาะติดอยู่กับ สุข-ทุกข์-เฉยๆ
- เมื่อไม่มีความยึดมั่น ถือมั่นใดๆในตนและโลกแล้ว จิตก็พ้นจากความเป็นปถุชนก้าวขึ้นสู่อริยชน หลุดพ้นไปจากสังสารวัฏที่หมู่สัตว์ยังยึดติดอยู่

การปฏิบัติทั้งสองย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ทั้งสิ้น ขอท่านพึงเลือกปฏิบัติ
ตามโอกาส ตามความสมควรที่เอื้อเฟื้อแก่ธรรมนั้นๆ

ขอขอบคุณและขออนุโมทนา คุณ good thinking ผู้เอื้อเฟื้อคำถาม ตามหัวข้อดังกล่าว
ข้าพเจ้าเห็นว่ามีประโยชน์ จึงขอนำมาเผยแพร่ด้วยประการนี้.
ขอบคุณครับ
ใจพรานธรรม

Create Date : 02 สิงหาคม 2552		4 comments
Last Update : 2 สิงหาคม 2552 23:37:01 น.
Counter : 579 Pageviews.
Share Tweet