แวะมาเยี่ยมค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ค่ะ

จำต้องแยกก่อนว่า
จาคะ เป็นนามธรรม
(วัตถุ)ทานเป็น เป็นรูปธรรม

จาคะ เอาที่ใจสละเป็นเบื้องต้น
กว่าที่เราจะทำทานได้ จาคะต้องเกิดก่อน
กล่าวคือ จาคะ สละในวัตถุทาน(หรือธรรมทาน)นั้น

จาคะหมายเอา ใจที่สละ
ทาน หมายเอาวัตถุที่จาคะได้สละ

แต่เราใช้สองคำนี้ร่วมกันอยู่บ่อยๆ เลยเข้าใจผิด คิดว่าเป็นคำๆเดียวกัน
ซึ่งความจริงมีสองนัย นัยของจาคะ หมายถึง ใจ
นัยของทาน หมายถึง วัตถุรูปธรรม
บางคนทำทาน ทำเพราะจาคะแต่ในวัตถุทาน แต่ไม่จาคะในจิตใจ(ทำเพื่อหวังผลอันมิควร)

ดังนั้น จาคะที่สละ ไม่ได้สละแต่ทานอย่างเดียว
แต่จาคะยังสามารถสละได้ กับอกุศลธรรมได้ด้วย
ถ้าเราใช้จาคะร่วมกับคำอื่นบ่อยๆ ไม่นานเราจะรู้ว่าจาคะไม่ได้ใช้ร่วมได้แต่
กับคำว่าทานเพียงอย่างเดียว
เปรียบเหมือน จาคะ เป็นกระบอกตักน้ำ
ทานเปรียบเหมือน การให้น้ำดื่มแก่ผู้ต้องการดื่ม
น้ำใสสะอาดที่อยู่ในอ่าง ก็คือวัตถุทาน
โอ่ง ก็คือจิตใจ

หากจะมีผู้ต้องการดื่มน้ำ เค้าก็ต้องตักน้ำด้วยกระบอกน้ำนั้น ให้แก่ผู้ขอคือการทำทาน คือการให้
และขณะที่ตักน้ำออก นั้นเป็นจาคะตักออก สละออกไม่ทำหวังเพื่อตักเข้ามา
แม้น้ำ(วัตถุทาน)จะหมดไป แต่จาคะนั้นยังมุ่งหวังอยากจะสละออกไปได้เรื่อยๆ คือไปตักน้ำจากตุ่มที่มีน้ำจากใหนอีกก็ได้
ก็ใช้จาคะ ใช้กระบอกน้ำอันเดิมนั้นล่ะ ใช้การสละอันนั้นล่ะ
ใช้จาคะกระบอกนั้น อาบดื่มให้แก่ตนก็ได้

จาคะจึงเป็นธรรมที่บริสุทธิ์ มุ่งหวังให้ผู้ปฏิบัติได้ สละในสิ่งที่เกาะเกี่ยวจิตใจ (กิเลส)
ส่วนทานนั้น มุ่งหวังให้ผู้ปฏิบัติได้สละในวัตถุ ที่เกาะเกี่ยวจิตใจ

หากจะให้เข้าใจมากขึ้น อย่าใช้จาคะร่วมกับทานเพียงอย่างเดียว ให้หมั่นใช้จาคะร่วมกับคำอื่นๆที่เป็นอกุศลบ่อยๆ แล้วความเข้าใจ ปัญญาจักเกิดขึ้นเอง
เช่นเวลานั่งสมาธิ แต่ก่อนเราคิดว่าทำเพื่อความสงบของจิตใจ เราอาจมาใช้คำว่า เรามาทำสมาธิเพื่อมาจาคะนิวรณ์
เรารักษาศ๊ล เพราะเราจาคะจากอบาย จาคะความทุกข์อันเนื่องจากการละเมิดในศีล
เรามาศึกษาธรรมว่า จาคะ เพราะเราต้องการจาคะโมหะความไม่รู้ออกไป ให้รู้ว่าแตกต่างกันกับคำว่า ทาน

มุมมองการคนที่เห็นธรรมตามจริงอย่างนี้
ย่อมชัดเจนกว่า เหมือนรู้ว่าอะไรที่ควรละ ควรสละ
คนที่รู้ชั่ว แล้วทำดี ย่อมดีกว่า คนที่มุ่งทำดีแต่ไม่รู้จักความชั่ว
เพราะอะไร เพราะบางทีที่คิดว่าดีกลับเป็นชั่วไปเสีย

บางคนทำดีเพื่อให้ความดีพาเข้าถึงนิพพาน
อีกคนทำอย่างไรก็ได้ ให้กิเลสถูกทำลายหมดสิ้นก็พอ

คนรู้เข้าใจจาคะ ก็เหมือนรู้อะไรที่ควรละ ควรสละในจิตใจ
คนที่รู้ทาน รู้การให้ ก็เหมือนรู้ว่าอย่างนี้ทำแล้วดีๆ ทำแล้วสุข แต่สุขเพราะอะไร สุขเกิดจากใหน ทำไมบางทีทำแล้วทุกข์อย่างนี้ ก็มี
เหมือนคนที่ต้องการแสงสว่าง เอามีดมาฟัน เอาปืนมายิง ต้องการให้ความมืดออกไป เขาย่อมไม่ได้แสงสว่างจากการกระทำอย่างนั้นเลย

คนมีปัญญาเค้าย่อมรู้ว่าแค่ให้ความสว่างเกิด แล้วความมืดก็หายไปเอง
คนรู้จักจาคะก็ฉันนั้น รู้ว่าอะไรที่ควรสละ อะไรที่ควรละ

เมื่อรู้จักว่าจะสละอะไร รู้จักละอะไร ก็รู้จักการให้ การทำทาน
อันจะช่วยลด ละ ทำลายกิเลส สละอย่างหมดสิ้นต่อไป.

ขอให้ใช้จาคะบ่อยๆ ใช้จาคะร่วมกับธรรมใดๆก็ได้ ใช้จาคะ
เพื่อที่จะละ เพื่อจะสละอะไร
ถ้าเราทำกุศลอย่างหนึ่งอย่างใดอยู่ สามารถใช้จาคะเพื่อรู้
กุศลธรรมที่เรากำลังปฏิบัติอยู่นั้น เราจาคะอกุศลธรรมใด
หากรู้จาคะอกุศลธรรม ที่เรากำลังเจริญกุศลธรรมได้
ก็ขอให้มั่นใจในการปฏิบัติ ว่าตรง ว่าถูกต้อง ว่าชอบแล้ว
เพราะรู้ทั้งธรรมที่ควรเจริญ และรู้ทั้งธรรมที่ควรละ ควรสละ
เพราะถ้าไม่รู้ว่า จะจาคะสละอกุศลธรรมอะไร การเจริญกุศลธรรมนั้น จะให้ถูกต้อง เป็นไปเพื่อลด ละ ทำลายกิเลสไม่ได้เลย

เหมือนเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่รู้ว่านี่คือการกระทำของโจร
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าโจรนี้คือใคร โจรนี้ชื่ออะไร โจรนี้อยู่ที่ใหน
แล้วจะจับโจรได้อย่างไร ฉันใด

คนที่ไม่รู้จักจาคะว่าจะสละอกุศลธรรมใด เมื่อกำลังเจริญกุศลธรรมอยู่ ก็ฉันนั้น
ขอนุโมทนาสาธุครับ

เป็นบทสรุปเรื่องทาน และจาคะ ที่ดีเยี่ยมครับ

ขอบคุณค่ะพี่

ที่แวะไปให้กำลังใจน้อง

ดีใจเป็นที่สุดเลยค่ะ

ยินดีมากเลยค่ะพี่

ยอมรับว่า งง กับ คำ ๆ นี้มานานแล้ว

ก็สับสน กับ คำว่า ทาน นั่นแหละครับ

ขอบคุณมากครับ ที่ ให้ความกระจ่าง ...