แม้จะชอบออกกำลังกายยังไง สังขารก็คือสังขาร อากงป่วยเป็นต่อมลูกหมากโตและเบาหวาน..

เป็นขนาดที่ว่าฉี่ราดไม่รู้ตัว คือ คุมไม่ได้ ปวดฉี่แต่ฉี่ไม่ออก ท้องป่อง น้ำตาลขึ้นมา 300 กว่า ไม่มีแรง ลุกแล้วล้ม เดินแล้วล้ม..แต่ก็ยังจะเดิน ให้เหตุผลว่าถ้าไม่เดินเดี๋ยวจะป่วยไม่แข็งแรง

ล่าสุด...อาป๊ากับอาโกว (น้องสาวพ่อ) พาอากงไปโรงพยาบาล ท่ามกลางความหงุดหงิดของอากง ที่ไม่อยากไปไหน อยากอยู่แต่บ้าน หมอก็สั่งแอดมิด (วันนี้ที่เรากำลังเขียนอยู่นี่เป็นวันที่ 4 ของการนอนโรงพยาบาล) ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี..มีแค่อย่างเดียวคือ อากงไม่ยอมใส่แพมเพิร์ส..ก็พูดแล้วพูดอีกสุดท้ายยอม..แต่ก็ยังยืนยันว่าจะต้องลุกมาเดินเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง ถอดแพมเพิร์สแล้วนั่งชักโครก...ด้วยเหตุผลว่านอนฉี่ไม่ออก ทั้งๆที่เวลาถอดแพมเพิร์สมันก็เปียกชุ่มอยู่แล้ว แถมยังควบคุมไม่ได้ด้วย...วันแรกหนักมาก ไม่ยอมให้เราเข้าใกล้เลย บอกว่าเราเป็นผู้หญิง อาซาเจค (น้องชายพ่อคนที่ 3) ต้องมาคอยเฝ้าพาไปห้องน้ำตลอด เพิ่งมาวันนี้ที่ยอมให้เราเช็ดตัวเปลี่ยนแพมเพิรส์ให้ แต่ก็ยังยืนยันจะลุกไปห้องน้ำอยู่ โดยมีเราประคองไป ไม่ยอมฉี่ในแพมเพิร์สสักที ใครๆก็บอกว่าเหนื่อย อาเจคก็บ่น อาโกวก็บ่น แต่เรากลับไม่เหนื่อย เราคิดถึงตอนเราเป็นเด็กก็คงแก้ผ้าให้อากงเช็ดก้นเหมือนกัน เราก็คงแหกปากร้องไห้งอแงตอนกลางคืนเหมือนกัน ถ้าตอนนั้นอากงเหนื่อยเราคงตูดเน่าตายไปแล้ว คงไม่โตมาจนป่านนี้...

เราลางานกลับมาบ้านโดยที่ขอลาแบบ Work at home ไม่มีกำหนด จนกว่าอากงจะออกจากโรงพยาบาล เวลาอากงหลับก็ทำงาน พออากงตื่นก็ดูแลอากงไป..ตอนแรกที่เรากลับมาเรากังวลมากเกี่ยวกับอาการของตัวเอง กลัวที่บ้านรู้ กลัวว่าจะควบคุมการร้องไห้ไม่ได้ กลัวว่าอากงจะเป็นอะไร กลัวว่าตัวเองจะแย่กว่าเดิม...แต่มาถึงตอนนี้ที่นัง่ดูแลอากงมาทั้งวัน (เราสลับกับอาซาเจค คือเราดูกลางวัน อาเจคดูกลางคืน เพราะอากงไม่ยอมให้เราค้างที่โรงพยาบาล บอกว่าเป็นผู้หญิงไม่ควรไปนอนที่อื่นนอกจากบ้าน) เรารู้วึกว่าอาการของเรามันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยมาก ปัญญาอ่อนมาก ถ้าเที่ยบกับอาการของอากง เรารู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัวที่คิดถึงแต่ตัวเอง ถ้าตอนเราเป็นเด็กอากงคิดถึงแต่ตัวเองป่านนี้เราคงตายไปแลว..เราเลยตั้งใจดูแลอากงมาก ตามใจทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องฉี่ในแพมเพิร์ส (พยายามกล่อมอยู่แต่ยังไม่สำเร็จ) ความรู้สึกเห็นแก่ตัวก็ค่อยๆหายไป รู้สึกภูมิใจที่ได้เช็ดก้นให้อากงด้วยซ้ำ (ประมาณว่า ฮ่า ฮ่า วันนี้ชั้นเปลี่ยนแพมเพิร์สให้อากงไปแล้ว 6 ชิ้น)

แต่พอเรากลับจากโรงพยาบาลมาบ้านเราก็รู้วึกว่าเราเห็นแก่ตัวอีกครั้ง แม่เราเท้าบวมเพราะเดินเยอะ ป๊าเราก็เป็นเบาหวาน แม้จะไม่เยอะเท่าอากง แต่เราไม่ดูแลเค้าเลย เรื่องอาหารการกินเราก็ไม่ได้เตรียมให้ปล่อยให้เคาหากินเอาเอง...ความรู้สึกเครียด กดดัน อึดอัด รู้สึกผิดก็มาเต็ม (จนต้องมานั่งเขียนยาวขนาดนี้) ความรู้สึกก่อนหน้าที่เบื่อ เหนื่อย หน่าย หายไปหมดสิ้น มีแต่ความรู้สึกผิดและอึดอัด กดดันมาก..

คิดแต่ว่าจะทำยังไงให้ ทำงานไปด้วย ส่งงานตามปกติ ดูแลป๊ากับแม่มากกว่านี้แล้วก็ต้องไปโรงพยาบาลดูแลอากงด้วย โดยที่ทั้งหมดต้องไม่ให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้...รู้สึกว่าเหนื่อยกว่าเดิม

ปล. ป๊ามาแล้วขอแอบปิดก่อนเดี๋ยวมาเล่าต่อพรุ่งนี้ (วันนี้นอนกับป๊า เมื่อวานนอนกับแม่ เค้าสองคนแยกห้องนอนกัน นับเป็นครั้งแรกที่นอนกับป๊ากับแม่เลยเนี่ย)