..ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน..

ที่เราหายไปหลายวันนั้น เป็นช่วงที่เราแย่มากๆ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ลางานไป 2 วัน ทำอีก 2 วัน หยุดยาวอีก 3 วัน ลาต่อ อีก 1 วัน..แม้ว่าเราจะกินข้าวได้ ร้องไห้น้อยลง แต่ความรู้สึกหดหู่ยังมีอยู่และมีมากขึ้น เมื่อเราเจอปัญหาในความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิทและกับพี่ชาย (แต่เรารักพี่เรามาก และเราก็รู้ว่าพี่เราก็รักเรามากเช่นกัน ปัญหามันเกิดจากตัวเราเองนี่แหละ ยังขอไม่เล่ารายละเอียดนะคะ) ก็เลยได้แต่นั่งๆ นอนๆ อ่านหนังสือ อยู่เงียบๆ อยากร้อง ก็ปล่อยให้ร้องไป ไม่สนใจ..ปล่อยมัน

วันนี้เราไปพบคุณหมอเป็นครั้งที่ 2 พอเดินออกจากห้องที่คุยกับคุณหมอมา เรารู้สึกโล่ง..เบา..รู้สึกดีขึ้นมาก..แม้ว่ายังจะมีความกังวลหลงเหลืออยู่บ้าง แต่โดยรวมสบายใจขึ้นจริงๆ เราเล่าเรื่องความสัมพันธ์ที่เราคิดว่ามันเป็นปัญหากับเพื่อนกับพี่ชายเราให้คุณหมอฟัง เปิดโทรศัพท์ให้คุณหมออ่านไลน์ที่เราคุยกับเพื่อนทั้งหยาบ ทั้งส่วนตัว ซึ่งคุณหมอบอกว่าจริงๆ มันไม่ใช่ปัญหา มันเป็นเรื่องปกติของทุกคน ที่เราอาจจะมีบางเวลาที่ต้องการพื้นทีส่วนตัวบ้าง แต่เราขี้เกรงใจเกินไป เลยไม่กล้าพูดตรงๆ ยิ่งช่วงเวลาที่มีอาการของโรคซึมเศร้าจะยิ่งเกรงใจมากขึ้น..คุณหมอแนะนำว่าให้เราพูดตรงๆ กับพี่ แล้วก็ย้ำไปว่า แม้ว่าเราจะไม่ได้ทำตามที่พี่อยากให้ทำ แต่เราก็รักพี่เหมือนเดิม

ส่วนเรื่องเพื่อน..ตอนนี้เพื่อนโกรธเราอยู่ เราคิดว่าเราทำบางอย่างที่เพื่อนไม่ชอบ เราเข้าใจได้ว่าเค้าโกรธ แล้วเราก็ขอโทษเพื่อนและพยายามอธิบายไปแล้ว แต่เค้าก็ไม่ยอมคุยกับเราเลย จนเราไม่รู้จะทำยังไง..คุณหมอแนะนำว่า เราก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว เพราะถ้าเราง้อไปอีก กลับมาสนิทกันอีก อนาคตก็อาจจะเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก แต่ไม่จำเป็นต้องโกรธเกลียดกัน ยิ่งช่วงที่มีอาการของโรคซึมเศร้า จะง้อง่าย เหงาง่าย ที่สำคัญ คุณหมอบอกว่า

"ไม่ใช่เรื่องผิดที่เราทำในสิ่งที่คนอื่นหรือเพื่อนไม่ชอบ แต่เพื่อน.. คือคนที่เราสามารถสื่อสารกันรู้เรื่อง จะทะเลากัน ด่ากัน ตบตี ต่อยกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ก็ทำได้ ทำไป แล้วสื่อสารกันคุยกัน เคลียกันให้รู้เรื่อง ถ้าโทรไปไม่รับ ไม่คุย ไม่ติดต่อกลับ บล๊อค Line บล๊อคโทรศัพท์ นี่แสดงว่าติดต่อไม่ได้ สื่อสารไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ เพราะความสำคัญของการเป็นเพื่อน คือ การสื่อสารกับเรารู้เรื่อง"

เรารีบเมมข้อความข้างบนทันที ที่เราออกจากห้องคุณหมอ..