Bloggang.com : phukhum : ประสบการณ์ของเด็กฝึกงาน 2

ประสบการณ์ของเด็กฝึกงาน 2

เราเพื่อนแล้วก็พี่ก็พากันมาถึงที่ลำพูน ประมาณ 6 โมงเช้า

เป็นเมืองที่ไม่ใหญ่ไรมากมาย เมื่อแทบกับจังหวัดเราแล้ว

ลำพูนสู่จังหวัดเราไม่ได้ได้ซ้ำ แต่ที่น่าสนใจก็คือ วัดวาอารามมันสวยงาม

มาก คนออกแบบชั่งออกแบบได้สวย คนทำก็ชั่งประณีตมากเลย

เราประทับใจจิงเลย แล้วเราก็อยากเขาไปไหว้พระที่นั้นจิง

เราหวังว่าสักวันเราจะได้กลับไปที่นั้นอีก ไปชมความสวยงาม

พอเราไปถึงขนส่งที่ลำพูน อากาศที่นั้นเย็นสบายสดชื่นเป็นที่สุด

เราหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดเลย เรานั่งรอคนมารับ

นานเหมือนกัน พอถึง เจ็ดโมงเช้า ก็มีคนมารับเรา จากขนส่ง

ไปบริษัทที่เราจะไปทำงานไกลมาก 60 กิโลได้มัง

พอเรานั่งรถเข้าไป เรากะเพื่อนถึงกะอึงเลย มันเป็นบริษัทที่ได้

รับสัมประทาน เป็นเหมืองระเบิดหินอะ ไม่ต้องพูดถึงเลย

ฝุ่นสุดยอดเลย คิดสภาพเวลาที่เขาระเบิดภูเขาอะ

อ๊อฟฟิตสั่นสะเทือนไปด้วย ถ้าเราอยู่ที่นั้นสักหนึ่งปี

เราคงต้องเป็นโรคเกี่ยวกัยระบบทางเดินหายใจแน่เลย

ขนาดไปอยู่แค่ 4 วัน เรามีอาการหายใจไม่ออก แล้วแน่นหน้าอกมาก

อีกอย่างอาหารการกิน เราต้องออกไปซื้อข้างนอกมันห่างจาก

บริษัทประมาณ 7 โล วันแรกที่เราไปถึง เราก็เอาข้าวของไปเก็บ

พี่ที่ไปกะเราก็พอเราไปแนะนำกับคนที่นั้น แล้วเราก็เริ่มลงมือ

ทำงานเลย ยังไม่ได้พักเลย การทำงานวันแรกพี่เขาให้เราคีย์

ขอมูลล้างลูกหนี้ ทั้ง 12 เดือน และแต่ละเดือนแฟ้มใหญ่มาก

พี่เขาก็สอนเรา วันแรกของการทำงานก็ต้อนขางลำบาก

ไอ้ที่พี่สอนเราจำไม่ค่อยได้ ต้องจดขั้นตอนลงกระดาษ

เวลามีปัญหาเราก็ต้องถามพี่เขาตลอด เราไม่กล้าตัดสินใจเอง

พอถึงพักเที่ยง พี่ทีบริษัทก็พาเรานั่งรถออกมาทานไรข้างนอก

อาหารมื้อแรกท่ลำพูนก็ไม่พ้น ข้าวผัด มีหลายคนถามเราว่าทำไม

ถึงชอบทาน ทั้งที่มีอาหารให้เลือกกินอีกตั้งเยอะ เขาถามเราว่าไม่เบื่อ

บางเหรอ สำหรับเราไม่เบื่อเลยนะ เพราะว่าอาหารที่เรากินในแต่ละวัน

ถึงหน้าตามันจะเดิมทุกอย่าง แต่มีอย่างหนึ่งที่มันไม่เหมือนเดิม

คือรสชาติของอาหาร อาหารที่เราสั่งทานเราว่ามันขึ้นอยู่กับ

อารมณ์ของคนทำนะ ถ้าอารมณ์ดีอาหารก้จะออกมาอร่อย

เพราะเขาเอาใจใส่ในการทำ แต่ถ้าวันไหนอารมณ์เสีย

รสชาติก็ออกมาอีกแบบหนึ่ง หลังจากที่ทานขาวเสร็จเราก็มา

คีย์ขอมูลต่อ อาหารเย็นของเรานะเหรอ มาม่า เพราะเราไม่มีรถออก

ไปข้างนอกทางก็เปรี่ยวด้วย วันนั้นเราทำงานถึงสองทุ่ม

อันที่จึงเราก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ที่มากะเรา

เขาจะพาเราเลิกงานตอนไหน พี่เขาไม่พาเลิกเราก็ทำอยู่แบบนั้น

พอดีเจ้าของบริษัทมาคุยกะพี่

บอกว่าให้พาพวกเราไปพักผ่อนได้แล้ว เขากลัวว่าเราจะสู้งานไม่ไหว

เดียวจะขอกับมาก่อน แต่ป่าวเลยเรากำลังสนุกกับงานเลย

แล้วพี่เขาก็พาเราไปพักกว่าจะอาบน้ำนอนกันก็ปาไปสี่ทุ่ม

พอหัวลงหมอนเราก็หลับเลย เพราะความเหนื่อย

Create Date : 07 เมษายน 2551

Last Update : 8 เมษายน 2551 20:40:34 น.

0 comments

Counter : 341 Pageviews.