.....เราไกลกันทำให้...ตั้งแต่คบกันมาเราสองคนแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำ
.....แต่ทำไมเราสองคนถึงต้องมีน้ำตาเสียแทบทุกวัน


.....เพราะความห่าง...บางครั้งเราก็รู้สึกเหงาและอ้างว้าง
.....แต่ลึกๆเราก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างไม่เคยจากไปไหน...เรายังมีกันและกันเสมอ


.....ถ้าเรามีโอกาสได้คุยกัน...เราจะได้ยินเสียงของกันตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเราเผลอหลับไปในคืนนั้น
.....แต่ถ้าติดต่อหากันไม่ได้...เราจะไม่ได้ยินเสียงกันเลยเป็นสิบๆวัน และไม่มีทางรู้ว่ามันจะนานเท่าไหร่


.....เรามีความสุขอย่างที่สุดเมื่อเราได้พบกัน...มีแต่รอยยิ้มและความตื้นตัน
.....แต่เราก็ต้องทุกข์ที่สุดเมื่อวันจากลามาถึง...มีแต่น้ำตาและความเจ็บปวด


.....และอะไรอีกหลายๆอย่าง ที่บางครั้งก็ทำให้เราสับสน แต่บางครั้งก็ทำให้เรามั่นคง มันมากับความไกลห่างของเรา...มันมักทำให้เราไขว้เขวตลอด

เขาเคยพูดบ่อยๆว่า"อดทนไว้นะ...คนข้างบนกำลังทดสอบเราอยู่"




.....เป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ???.....เพื่ออะไรคะ???.....

ยังไงถ้าคนข้างบนให้โอกาสเลือก...ก็คงขอเลือกให้ได้อยู่ใกล้ๆกันดีกว่า