หิวตาปรือ ซื้อลูกชิ้น กลับกินบ้าน
เดินไม่นาน พลันพบหน้า หมาขี้เรื้อน
เวลาค่ำ เดินคลำไป ไร้ดวงเดือน
ฉันหน้าเจื่อน เหมือนกลัวมัน หันไม่มอง
หมาขี้เรื้อน เพื่อนไม่มี สีดำคล้ำ
มีเวรกรรม จำยอม ผอมกะหร่อง
ขนบางจุด หลุดไป ไม่น่ามอง
สุดสยอง ต้องรีบเดิน เมินหนีมัน
ฉันก้าวย่าง ข้างถนน บนฟุตบาธ
สิ่งประหลาด วิ่งปราดไป ไม่มีหัน
กระดิกหาง อย่างสุขใจ ไล่ไม่ทัน
หมาตัวนั้น นั่นเอง เก่งเหลือเกิน
แม้ชะตา ฟ้าแกล้ง แล้งน้ำใจ
ยังวิ่งไว ใจไม่รก เหมือนนกเหิน
ฉันหวั่นไหว ให้ลูกชิ้น มันกินเพลิน
สุขเหลือเกิน เลิกเมินเจ้า เราเพื่อนกัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [