บัดสีบัตรสี

“บัดสีบัตรสี”
โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

แสงแดดยามเช้าค่อยๆส่องผ่านต้นมะขามลงมาที่ฝูงคนผู้เหมารถมาจากต่างจังหวัด โดยส่วนใหญ่คำนวณเวลา ให้มาถึงสนามหลวงตอนเช้าตรู่ ผู้คนนับแสนเหล่านี้ล้วนมุ่งหน้ามาเพื่อร่วมลงนามถวายพระพรพระบาทสมเด็จพระเจ้า อยู่หัว เนื่องในวันเฉลิมพระชนมพรรษาฯ
เสมายืนอยู่ในแถวกับเพื่อนร่วมหมู่บ้าน ร่างสูงใหญ่เกินกว่าคนไทยทั่วไปทำให้เขามองเห็นทั่วบริเวณ เริ่ม ตั้งแต่แถวยาวเหยียดตรงหน้าที่ยาวไปถึงเต็นท์ลงนามถวายพระพรฯ และแถวยาวเหยียดอีกแถวทางขวามือที่แบ่งไว้ อย่างชัดเจนเคร่งครัด ภาพผู้คนในแถวทั้งสองที่ยืนอยู่ใต้ร่มเงาไม้ ซึ่งเรียงเป็นแถวยาวไปถึงกำแพงวัดพระแก้วฯ ทำให้ เสมาทั้งตื้นตันใจและสลดใจ
แน่นอนว่าเขาตื้นตันใจที่เห็นการแสดงออกถึงความจงรักภักดีต่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เป็นความจงรัก ภักดีที่บุคคลใดหรือเหตุการณ์ใดก็ไม่อาจทำให้เสื่อมคลายลงได้แม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งในเวลานี้ เวลาที่ต้องแบ่งผู้ร่วม ลงนามถวายพระพรฯเป็นสองแถว เป็นสองแถวของคนไทยผู้ถวายความจงรักภักดีต่อพระมหากษัตริย์เฉกเช่นที่เคย เป็นมา แต่สองแถวนี้ก็เป็นต้นเหตุแห่งความสลดใจของเขา
สนามหลวง … เสมาพึมพำก่อนนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุดที่เกิดขึ้นในบริเวณนี้ มันคือสงครามกลางเมือง ไม่อยาก เชื่อก็ต้องเชื่อ ลานกิจกรรมแห่งความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของไทยมาทุกยุคทุกสมัย กลับกลายเป็นสมรภูมิของคนใน ชาติ
เรื่องทั้งหมดมีที่มาที่ไปแบบน้ำผึ้งหยดเดียว เสมานึกถึงอดีตนายกรัฐมนตรีผู้ได้รับการยกย่องเรื่องการบริหาร บ้านเมือง โดยเฉพาะด้านเศรษฐกิจของประเทศ สามารถทำให้คนระดับรากหญ้าอย่างพวกเขาอยู่ดีกินดี จนกระทั่งมีการ กล่าวหาว่าใช้ตำแหน่งหน้าที่เพื่อประโยชน์ส่วนตน การกล่าวหารุนแรงถึงขนาดมีการชุมนุมประท้วง ทำให้เกิดการ ยุบสภา มีการเลือกตั้งใหม่ มีการทำรัฐประหาร มีการเลือกตั้งใหม่และมีการยุบสภาอีกครั้ง ส่งผลให้อดีตฯนายกกลาย เป็นผู้มีคดีติดตัว ไม่อาจกลับเข้าประเทศได้ คนไทยแบ่งเป็นสองฝ่ายอย่างชัดเจน มีการทำร้ายกันและกัน จนกระทั่งมี การยื่นขอพระราชทานอภัยโทษให้อดีตนายกฯ นั่นแหละ ชนวนสงครามกลางเมือง
ตลอดเวลา เสมาผู้วางตัวเป็นกลางและติดตามข่าวสารบ้านเมืองมาโดยตลอด จำไม่ได้ว่าตนเองรู้สึกสลดหดหู่ ใจกี่ครั้ง ที่เห็นคนชาติเดียวกันทะเลาะกัน ภาพข่าวโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ที่แสดงการทำร้ายกันของคนไทย หลาย ครั้งทำเขากินข้าวไม่ลงและนอนไม่หลับ จนกระทั่งล่าสุด สงครามกลางเมืองครั้งแรกในประเทศที่ทำเขาหลั่งน้ำตา
เสมาเคยนึกขำปนโมโหกับการคาดเดาของนักวิชาการ มีใจความว่าชาติไทยอาจต้องแบ่งเป็นเหนือกับใต้ เหมือนเวียดนามและเกาหลี แต่เมื่อการคาดเดากลับเป็นจริงขึ้นมา เขาถึงกับสะเทือนใจจนร้องไห้
เวลานั้น สงครามกลางเมืองขยายวงกว้างไปทั่วประเทศ ก่อนยุติลงด้วยการแทรกแซงของกองกำลังต่างชาติ ผู้มาพร้อมกับอดีตนายกรัฐมนตรี ต่อจากนั้นมีการประชุมร่วมหลายฝ่าย ทั้งฝ่ายรัฐบาลเดิม รัฐบาลปัจจุบัน และตัวแทน จากต่างชาติ
ผลการประชุม … ในความรู้สึกของเสมา แม้ไม่มีการแบ่งประเทศเป็นเหนือใต้ แต่ก็แย่พอๆกัน

ผู้ต่อแถวตรงหน้าก้าวห่างออกไป เสมาก้าวเท้าตาม หยุดยืนได้ไม่นานก็หันไปทางขวามือ เมื่อเห็นเพื่อนสนิท สมัยเรียนชั้นประถมศึกษาอยู่ในแถวอีกฝั่งจึงส่งยิ้มให้ แต่เพื่อนเขา … นอกจากไม่ยิ้มตอบแล้วยังเบือนหน้าหนี เสมา เม้มปากก่อนหันหน้ากลับมายืนต่อแถวอย่างสำรวม
เสมานึกถึงตอนเจอเพื่อนคนนี้ที่อำเภอเพื่อทำเรื่องที่เขาเห็นว่าน่าบัดสี นั่นคือการทำบัตรประชาชนใบใหม่ เป็นการทำพร้อมกันทั่วประเทศ เพราะผลการประชุมคือมีรัฐบาลบริหารประเทศสองชุด รัฐบาลเก่ากับรัฐบาลปัจจุบัน แบ่งประชาชนเป็นสองฝ่าย แต่ละฝ่ายมีสิทธิ์เลือกเป็นประชาชนของรัฐบาลชุดใดชุดหนึ่ง โดยทุกคนยังอยู่บนแผ่นดิน เดียวกัน เป็นคนไทยเหมือนกัน ต่างกันที่รายได้และสวัสดิการต่างๆ ตามผลประกอบการของแต่ละรัฐบาลที่ตนสังกัด เสมาจำได้ว่าตอนนั้นเขากับเพื่อนคนนี้ยังพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
“ไอ้มา เอ็งทำบัตรสีเดียวกับข้าใช่ไหม มาช่องนี้เลยเพื่อน” เพื่อนสนิทจับข้อมือเขา ทำท่าดึงไปช่องทำบัตร ประชาชนสีหนัก เสมาค่อยๆแกะมือเพื่อนออกก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นน้ำตาคลอเบ้า
“เปล่าว่ะ ข้าทำบัตรคนละสีกับเอ็ง”

- จบ -

Create Date : 12 เมษายน 2553		2 comments
Last Update : 12 เมษายน 2553 0:29:09 น.
Counter : 568 Pageviews.
Share Tweet