เช็คช่วยห้าง

“เช็คช่วยห้าง”
โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

ห้องประชุมหลักของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งตกแต่งอย่างประหยัดงบประมาณ ปูพื้นด้วยพรมอัดสีเทาที่พบ เห็นตามงานแสดงสินค้าทั่วไป ผนังด้านประตูทางเข้าและหัวท้ายฉาบปูนทาสีขาว เพดานติดหลอดไฟแท่งยาวนับสิบ มีเพียงผนังอีกด้านที่บอกความมีระดับของห้องประชุมนี้ เพราะเป็นผนังกระจกใสตามแบบอาคารหรูหราในเมืองหลวง อีกทั้งยังทำให้เห็น “เพื่อนร่วมตึก” หน้าตาทันสมัยจำนวนมาก บอกให้รู้ว่าห้างสรรพสินค้านี้ตั้งอยู่ในทำเลทอง
ผู้ร่วมประชุมเกือบสิบคนนั่งเรียงรายอยู่บนโต๊ะใหญ่กลางห้อง ซึ่งสนทนากันเบาๆถึงสาเหตุที่เจ้าของห้างฯ เรียกประชุมด่วน จนกระทั่งประตูฝั่งที่ติดกับห้องทำงานเปิดออก ชายวัยห้าสิบต้นๆในชุดสากลเดินออกมาอย่างกระฉับ กระเฉง จากนั้นการประชุมก็เริ่มขึ้นทันทีที่เขานั่งลงแล้วกล่าวอย่างเป็นงานเป็นการ
“ตามประเด็นที่ผมแจ้งพวกคุณแล้ว เช็คช่วยชาติออกแน่นอนวันที่หนึ่งของเดือนนี้ ผมเรียกพวกคุณมาประชุม เพื่อฉวยโอกาสนี้หารายได้เข้าห้างเรา เอาละ เริ่มที่ฝ่ายส่งเสริมการขายก่อน”
ชายวัยสี่สิบต้นๆซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายส่งเสริมการขายกล่าวทันที “เพิ่มมูลค่าเช็คครับ ใช้กลยุทธ์ดึงคนเข้ามา ซื้อของในห้างด้วยการเพิ่มมูลค่าเช็คเป็นสองเท่า รัฐบาลให้เท่าไร เราเพิ่มมูลค่าอีกเท่าตัว รับรองว่าใช้จนหมดแน่ ยิ่งกว่านั้น คนกลุ่มนี้ยังมีเงินอยู่ในกระเป๋าครับ พอเห็นไอ้โน่นลดราคาไอ้นี่ลดราคา รับรองว่าต้องจ่ายมากกว่าที่ได้เช็ค อย่างแน่นอน ส่วนเรื่องผลกำไร เราใช้หลักการเดียวกับตอนลดราคาช่วงตรุษจีนก็ได้ เพราะการเพิ่มมูลค่าเช็คสองเท่า มีค่าเท่ากับการลดราคาสินค้าครึ่งหนึ่ง”
เจ้าของกิจการพยักหน้าช้าๆก่อนหันไปถามสาวใหญ่วัยสี่สิบปลายๆ “ฝ่ายโฆษณาว่าไง”
“เห็นด้วยค่ะ แต่ว่าเหลือเวลาเพียงสองสัปดาห์เท่านั้น ทำโฆษณาทางโทรทัศน์กับวิทยุคงไม่ทันและไม่คุ้มค่ะ ดิฉันเห็นว่าควรทำใบปลิวแจกที่จุดรับเช็คเลยค่ะ และถ้าจะให้ดี ควรมีรถโดยสารพาผู้รับเช็คมาที่ห้างเลยค่ะ”
เจ้าของห้างฯฟังแล้วลูบคางไปมา กล่าวอย่างลังเล “แจกที่จุดรับเช็คงั้นหรือ ผมกลัวโดนด่าว่าฉวยโอกาส อืม ฝ่ายประชาสัมพันธ์มีความเห็นว่าอย่างไร”
สาววัยสามสิบต้นๆตอบทันที “เราวางจุดยืนของกิจกรรมนี้ว่าเป็นการช่วยชาติช่วยรัฐบาลสิคะ ดิฉันจะรีบ เขียนข่าวประชาสัมพันธ์และเชิญสื่อมวลชนมาสัมภาษณ์ท่าน แต่ท่านต้องย้ำกับสื่อมวลชนนะคะว่าเราทำเช่นนี้เพื่อ ช่วยชาติค่ะ”
“ผมกลัวจริงๆ กลัวห้างเราเสียชื่อ โดนด่าว่าฉวยโอกาส”
“ท่านขา ห้างของเราขายของกินของใช้ที่จำเป็นนะคะ ถ้าไม่นำเช็คช่วยชาติมาซื้อของกินของใช้แล้วจะให้นำไปซื้ออะไรคะ”
“จริงของคุณ แต่ของกินของใช้พวกนั้นซื้อที่ตลาดหรือร้านค้าทั่วไปได้”
“แล้วมีมูลค่าเพิ่มเหมือนซื้อที่ห้างเราไหมคะ ก็ไม่มี นี่ไงคะ การช่วยชาติอยู่ตรงนี้ อยู่ที่การเพิ่มมูลค่าของเช็ค ซื้อของที่อื่นมีมูลค่าเท่าเดิมแต่ซื้อของที่ห้างเรามีมูลค่าเพิ่มเป็นสองเท่า ได้ของมากกว่า”
เจ้าของกิจการลูบคาง “แต่มันมีความจริงว่าห้างเราซื้อสินค้าทีละมากๆ ได้ราคาถูก ต้นทุนต่ำกว่าร้านค้า”
“ถ้าเราถูกโจมตีเรื่องนี้ก็แก้ตัวได้ว่าคนละประเด็น”
เขายังคงลูบคางอยู่ขณะหันถามผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ “คุณล่ะ ว่าอย่างไร”
ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ตอบอย่างคล่องแคล่ว “นอกจากการให้ข่าวแล้วยังมีอีกหลายวิธีที่แสดงว่าเรา จริงใจในการช่วยชาติค่ะ เช่นการตกแต่งภายในห้างด้วยธงชาติ เชิญตัวแทนของรัฐบาลมาเปิดงาน มีการจับรางวัลชื่อ ผู้โชคดีซึ่งได้รับการเพิ่มมูลค่าเช็คเป็นสามเท่า เพิ่มกิจกรรมช่วยสังคมด้วย หรือการให้ฝ่ายบุคคลตั้งโต๊ะรับสมัครงาน แม้ไม่รับจริงแต่ได้ข้อมูลมาให้ฝ่ายบุคคลเก็บไว้ก็ไม่เสียหายค่ะ”
เจ้าของห้างฯเก็บความพอใจไว้อย่างแนบเนียน เขาซักถามรายละเอียดเพิ่มเติมอยู่นานก่อนเลิกประชุม โดย ให้ทุกฝ่ายดำเนินการตามที่ตกลงกันอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลับเข้าห้องทำงาน เสียงข่าวโทรทัศน์ที่เขาเปิดไว้ตลอดเวลาทำให้ถึงกับเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เพราะสื่อมวลชนถามหญิงสาวรายหนึ่งผู้ได้รับเช็คช่วยชาติว่าจะนำเงินที่ได้ไปทำอะไร เขายิ้มเยาะและหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินคำตอบ
“หนูจะส่งให้แม่ค่ะ เศรษฐกิจแบบนี้แม่หนูลำบากกว่าหนูหลายเท่าค่ะ”

- จบ -

Create Date : 07 เมษายน 2553		2 comments
Last Update : 7 เมษายน 2553 8:42:19 น.
Counter : 573 Pageviews.
Share Tweet