Bloggang.com : dejaboo44 : พลาสติกบูชา

พลาสติกบูชา

“พลาสติกบูชา”
โดย เดชา เวชชพิพัฒน์
เด็กชายบอลนั่งเล่นอยู่ข้างตู้เย็น ลูบคลำของเล่นพลาสติกทำเป็นรูปอวัยวะซ้ายและขวาซ้อนกัน เมื่อจับด้าม แล้วสะบัด อวัยวะกระทบกันดังแปะๆ ส่งผลให้บอลหัวเราะเอิ๊กอ๊ากด้วยความชอบใจ
จนกระทั่งบิดาเดินมาหยุดยืนหน้าหิ้งพระ ถอดสร้อยคอพระเครื่องออก รวบใส่มือแล้วยกพนมเหนือหัว หลับตา ท่องมนต์อยู่หลายอึดใจ ยืดแขนจนสุด วางสร้อยแขวนพระเครื่องห้าองค์บนหิ้งอย่างเบามือ เมื่อหันมาเห็นบุตรวัยไม่กี่ขวบนั่งอยู่ จึงเดินเข้ามาลูบหัวเบาๆ
“บอล พ่อไปก่อนนะลูก”
เด็กชายบอลยิ้มให้บิดาแล้ววางของเล่นลงข้างตัว เอนตัวลงโดยยันพื้นไว้จนแขนตึง ก่อนยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นตบกันพร้อมทำเสียง “แปะๆ”
เมื่อเห็นบิดายิ้มชอบใจเขาจึงถาม “ทำไมพ่อไม่ใส่สร้อยพระ”
“อ๋อ วันนี้จะไปกินเลี้ยง ไม่อยากพาท่านไปดื่มด้วย” สมศักดิ์ บิดาวัยหนุ่มกล่าวกับบุตรด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แม้เป็นวันเสาร์ แทนที่เขาได้อยู่กับลูกเมีย กลับต้องไปร่วมงานเลี้ยงตามคำสั่งของหัวหน้า เป็นงานที่จัดขึ้นเพื่อแสดง พลังของพรรคการเมือง มีผู้ร่วมงานมากมาย เหล้ายาปลาปิ้งพร้อมสรรพ
“พ่อไปก่อนนะ” กล่าวแค่นั้นเขาหันตัวเดินออกไปทางประตูใหญ่ ในขณะที่เด็กชายบอลยก “อวัยวะพลาสติก” ขึ้นสะบัดเต็มแรง เสียงแปะๆดังลั่นห้อง สมศักดิ์ถึงกับหันมาส่งยิ้มให้ รู้ดีว่าลูกชายเจตนาหยอกล้อเขา ซึ่งเป็นการหยอก ที่แสดงถึงความเฉลียวฉลาดน่ารัก
หากเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน บอลเป็นเด็กที่ค่อนข้างไวต่อสภาพแวดล้อม การดูข่าวโทรทัศน์กับมารดา กอปรกับการแสดงออกถึงแนวคิดทางการเมืองของบิดา ทำให้เขารู้ว่าประเทศที่เขาและพ่อแม่อาศัยอยู่กำลังมีการทะเลาะกันของกลุ่มคนสองฝ่าย พ่อเขาอยู่ฝ่ายของเล่นชิ้นโปรด พ่อของเพื่อนแถวบ้านและของเพื่อนที่โรงเรียน มีทั้งที่อยู่ฝ่ายเดียว กับบิดา และมีทั้งที่อยู่ฝ่ายตรงข้าม
อย่างไรก็ตาม เด็กชายบอลไม่คุ้นกับความขัดแย้งใดๆ พ่อกับแม่ของเขาไม่เคยทะเลาะกันให้เขาเห็น มีเพียงคนแถวบ้าน พ่อค้าแม่ค้าในตลาด และเพื่อนที่โรงเรียนเท่านั้นที่ทะเลาะกัน แต่ไม่นานนักพวกเขาเหล่านั้นก็พูดคุยกันเหมือนเคย

ช่วงค่ำ หลังรับประทานอาหารค่ำกับมารดา เด็กชายบอลนั่งดูข่าวโทรทัศน์กับมารดา ช่วงแรกเสนอข่าวทั่วไป ช่วงที่สองเป็นการถ่ายทอดสดเกี่ยวกับการชุมนุมทางการเมือง ทันทีที่ผู้ประกาศข่าวแจ้งสถานที่จัดงาน มารดาของบอล ถึงกับวางครีมทาผิวลง จ้องโทรทัศน์เขม็ง
“บอล นี่มันงานที่พ่อไปนี่นา ดูสิว่าพ่อจะได้ออกทีวีไหม”
บอลวางของเล่นพลาสติกลง เงยหน้าขึ้นมองโทรทัศน์ เขาเห็นผู้คนจำนวนมากใส่เสื้อสีเดียวกับบิดา รวมตัวกัน ในบริเวณที่บอลจำได้ว่าอยู่หน้าศาลากลางจังหวัด เห็นเวทีขนาดใหญ่ ด้านหน้ามีผู้คนคุ้นหน้าในข่าวโทรทัศน์นั่งเรียง หน้ากระดาน ด้านหลังเป็นฉากขนาดใหญ่สีเดียวกับเสื้อที่ทุกคนใส่ มีข้อความอยู่ตรงกลาง ขวามือมีจอภาพยนตร์ขนาด เกือบเท่าหนังกลางแปง
ไม่นานนัก นักพูดคนหนึ่งที่นั่งอยู่ลุกออกมายืนกล่าวกลางเวที ทุกครั้งที่เขากล่าวจบประโยค ผู้ร่วมงานนับ หมื่นพร้อมใจกันเฮ เสียงดังจนมารดาเขาต้องยกอุปกรณ์ขึ้นกดปุ่มเบาเสียง
ราวกับช่างกล้องรู้ใจบอล ขณะบอกตัวเองว่านอกจากได้ยินเสียงที่เขารู้ดีว่ามีเสียงบิดาปนอยู่ เขาอยากเห็น บิดาด้วย ทันใดนั้น ภาพในโทรทัศน์เปลี่ยนจากผู้กล่าวบนเวทีเป็นภาพผู้ร่วมงาน ตอนแรกมองเห็นภาพผู้คนมากราว ถั่วงอกในเข่ง ก่อนแสดงภาพระยะใกล้ของผู้ร่วมงาน เพียงครู่เดียวเด็กชายบอลเห็นบิดาชูของเล่นพลาสติกขึ้นเหนือหัว สะบัดเต็มแรงแล้วอ้าปากร้องเฮ
เด็กชายบอลก้มมองของเล่นพลาสติกในมือแล้วยิ้มกว้าง

คืนนั้น หลังกลับเข้าบ้านตอนตีหนึ่งอย่างเมามาย เมื่อเปิดไฟห้องแล้วกวาดตามองทั่วตามความเคยชิน สมศักดิ์สะดุดตาของเล่นพลาสติกสีสดใสที่วางอยู่บนหิ้งพระ เขาขมวดคิ้วหรี่ตา เดินเข้าไปดูใกล้ๆจนแน่ใจแล้วจึงส่งเสียง ลั่นบ้านด้วยความโมโห เพราะไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง
“ใครวะ บังอาจเอาไอ้นี่มาวางบนหิ้งพระ”
- จบ -

Create Date : 25 มีนาคม 2553

Last Update : 25 มีนาคม 2553 9:14:02 น.

0 comments

Counter : 719 Pageviews.