Bloggang.com : ดาวกันยา :

พรางหัวใจ ตอน 6 part 3 จบตอน

ลลิตา ทรงพล และชีพชนม์ลากลับไปหลังจากอยู่คุยด้วยพักใหญ่ ลลิตานั้นออกอาการไม่ไว้ใจวรันต์เอามากๆหล่อนถามข้อมูลเท่าที่จะทำได้ทั้งอายุ การศึกษาครอบครัวหน้าที่การงาน จนวรันต์แสดงท่าทางชัดว่ารำคาญ แต่หล่อนก็ไม่ได้แคร์ พุทธชาดที่นั่งอยู่ด้วยพลอยได้รู้เรื่องของวรันต์มากขึ้นด้วย สุดท้ายก่อนจะกลับไปลลิตายังย้ำกับพุทธชาดว่าให้รีบติดต่อเธอทันทีที่มีเรื่อง

เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสองวรันต์เปิดฉากพูดขึ้นก่อน
“อย่าคิดว่าฉันจะรู้สึกกับเธอดีขึ้นนะ แม้ว่าในคืนนั้นเธอจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม”

“มันเป็นอุบัติเหตุนี่คะ ฉันไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น”

“ผู้หญิงดีๆที่ไหนแต่งตัวโป๊ไปเที่ยวกินเหล้าเมายายั่วผู้ชาย”

“เอ๊ะ พุดก็บอกคุณแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ พี่สาวเอาเหล้าให้พุดกินพุดเกรงใจก็รับมาไม่ได้คิดว่าจะเมามายถึงขนาดนั้นนี่คะ”

“จริงเร้อ ไม่ใช่เที่ยวจนโชกโชนแล้วหรอกหรือ” เขาว่าเสียงสูงหรี่ตาเยาะ

“คุณนี่มันมองโลกในแง่ร้ายจริงๆ พุดเป็นแค่เด็กเก็บมาเลี้ยงที่บ้านไม่มีเงินไปเที่ยวฟุ่มเฟือยแบบนั้นหรอก” หล่อนว่า

“น่าแปลกนะเอาแต่ว่าพุดแล้วตัวคุณล่ะดีนักหรือไง เที่ยวได้นอนกับผู้หญิงเปรอะขนาดนั้นป้องกันอะไรสักนิดก็ไม่มี เอาโรคมาติดพุดหรือเปล่าก็ไม่รู้” หล่อนว่าเข้าให้ไม่สนใจว่าเขาจะโกรธหน้าดำหน้าแดงขนาดไหน

“นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอยายเด็กแสบ” เขาชี้หน้าเข้าให้

“ว่าหมดล่ะค่ะผู้ใหญ่อะไรไม่รู้เอาแต่พูดเข้าข้างตัวเองไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นบ้าง เอะอะก็ว่าพุดยั่วผู้ชาย หิวเงินมั่งล่ะ ไม่ดูตัวเองเลยห้องหับเยอะแยะกว้างขวางมีใครอยู่ด้วยมั่งล่ะ เขาคงไม่อยากอยู่กับคนขี้โมโหอย่างคุณล่ะมั้ง”

“ฉันอยากอยู่เป็นส่วนตัว รำคาญพวกผู้หญิงหน้าเงินชอบตามตื้อ”

“ใช่ค่ะถ้าคุณไม่มีเงินคงไม่มีใครเอาหรอก ขี้โมโหก็ปานนั้นปากก็จัดใครอยู่ด้วยก็บ้าแล้ว”

เด็กสาวว่าแล้วรีบเดินหนีเข้าห้อง ทิ้งให้วรันต์อาละวาดเป็นบ้าอยู่คนเดียว เธอรีบปิดประตูลงกลอนใจยังเต้นตุบๆ มือกำแน่นด้วยความโกรธ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยตำหนิใครแรงแบบนี้มาก่อน เคยแต่ยอมคนอยู่ร่ำไป

พุทธชาดได้บทเรียนแล้วว่าการทำตัวเป็นคนไม่มีปากมีเสียงไม่ได้ทำให้คนบางประเภทนึกเอ็นดูได้เลย ตั้งแต่ป้าอร อัมพริกา แล้วก็นายวรันต์ปากจัดคนนี้ ที่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปเขาก็ไม่เคยฟัง นึกแปลกใจตัวเองที่ว่าใส่เขาได้ฉอดๆ อาจเป็นเพราะตอนนี้เธอเจอกับลลิตาแล้วไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป ทั้งคุณหญิงวีรยาหรือเพื่อนของเขาก็รับรู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร จึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องยอมให้เขาว่าเอาแต่ฝ่ายเดียว

นี่คงเป็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่างของเธอซึ่งเป็นผลมาจากการถูกรังแกมานานก็เป็นได้

****************************************
เรื่องยุ่งๆผ่านไปแล้วเหตุการณ์ก็เข้าสู่ปกติ สัปดาห์ที่ผ่านมาชีวิตของพุทธชาดไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก เธอยังคงอยู่แต่ในห้องพักของวรันต์เหมือนสมัยที่อยู่กับป้าเอมอร ที่ต่างออกไปคือไม่ต้องทำงานหนักรับใช้ใครเหมือนเมื่อก่อน ตรงกันข้ามกลับมีคนมาให้เธอใช้แทน

เด็กสาวรับงานดูแลห้องไว้เสียเอง แม้จะไม่ถึงกับลงมือทำด้วยตนเองแต่ก็คอยบอกกับแม่บ้านที่มาทำความสะอาดถึงความต้องการของวรันต์ หล่อนกล้าพอที่จะออกไปซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆใกล้ที่พักบ้างแล้ว หลังจากรู้ว่าที่พักของเธอตอนนี้ห่างจากบ้านป้าเอมอรเกือบครึ่งค่อนเมือง

ทรงพลหาเวลามาเยี่ยมเธอบ่อยๆ เขาช่วยครอบครัวดูแลธุรกิจบันเทิงกลางคืน เข้านอนเมื่อเกือบรุ่งสาง ตื่นเอาบ่ายๆมักแวะมาหาพุทธชาดก่อนไปทำงานในตอนเย็น หนุ่มเพลย์บอยรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น หลายครั้งที่เขามองพุทธชาดแล้วถอนหายใจ ราวกับว่าเป็นผู้พรากเอาวัยสาวสดใสไปจากเธอเสียเอง แต่พุทธชาดก็ไม่ได้ถือสากับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ทั้งยังสนิทสนมกับเขาอย่างรวดเร็วเพราะบุคลิกช่างพูดช่างเย้าแหย่และมีอารมณ์ขันอยู่เสมอ

ส่วนชีพชนม์นั้นมักจะมาพร้อมกับวรันต์ในตอนเย็นเนื่องจากทำงานร่วมกันอยู่ เขาไม่ได้เข้ามาคุยให้เธอสบายใจขึ้นเหมือนกับวรพลแต่คอยถามเรื่องความเป็นอยู่หรือสุขภาพ เป็นการแสดงความห่วงใยในแบบของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้น คงมีแต่วรันต์เท่านั้นที่ยังทำท่ารำคาญพูดจากวนโมโหไม่เลิก ไม่รู้ว่าจงเกลียดจงชังอะไรเธอนักหนา

ถึงอย่างไรพุทธชาดก็คิดว่าเธอมีโชคดีอยู่บ้างที่ไม่ได้หนีเสือปะจระเข้ หากวรันต์และเพื่อนของเขาเป็นพวกเสือผู้หญิงไร้ความรับผิดชอบ ใจจืดใจดำเธอคงต้องตกอยู่ในสภาพอับจนยิ่งกว่านี้

ความสัมพันธ์ของเธอและวรันต์ค่อยดีขึ้นเป็นลำดับ ปกติแล้ววรันต์ออกไปทำงานแต่เช้ากลับเอาตอนค่ำบางครั้งก็ดึก แรกๆเธอดูแลทำความสะอาดที่พัก ต่อมาก็จัดเก็บเสื้อผ้าของเขาส่งซัก จนกระทั่งรับหน้าที่ดูแลเขาทั้งเรื่องอาหารการกินด้วย ช่วงกลางวันไม่มีงานอะไรก็ใช้อินเทอร์เน็ตหาลู่ทางทำงาน เบื่อมากเข้าก็หาสูตรอาหารหรืองานฝีมือที่สนใจเอามาหัดทำฆ่าเวลา วรันต์ให้ค่าใช้จ่ายเป็นรายสัปดาห์ซึ่งใช้สำหรับซื้อของกินของใช้จิปาถะ เด็กสาวจึงพอมีเงินสำหรับซื้อของที่ต้องการ

ช่วงหลังนี้พุทธชาดค่อนข้างชินกับอารมณ์ผีเข้าผีออกของเขามากขึ้นจนไม่ใส่ใจหรืออารมณ์เสีย เขามักจะเหน็บแนมหรือว่าให้เธอบ้างเวลาหงุดหงิดแต่ข้อดีของเขาคือไม่เรื่องมาก ไม่ว่าเธอจะจัดเสื้อผ้าหรืออาหารอะไรให้เขาก็กินโดยไม่บ่น นอกจากเมนูไหนที่เขากินไม่ได้หรือชุดที่ไม่เหมาะกับงานของเขาในวันนั้นเขาก็จะบอก พุทธชาดจึงค่อนข้างสบายใจมากกว่าตอนอยู่กับป้าเอมอรมากมายนัก

“จัดกระเป๋าสักสองสามวันคุณแม่ชวนไปต่างจังหวัด” วรันต์บอกหล่อนในวันหนึ่งหลังจากเสร็จจากการรับประทานอาหารเย็น

“ไปที่ไหนคะพุดจะได้จัดเสื้อผ้าถูก”

“ทะเลแถวกระบี่”

“ฝนตกไหมคะจะได้เตรียมเสื้อหนาๆไปเผื่อด้วย ไปเที่ยวพักผ่อนหรือคุยงานด้วยต้องใช้ชุดทำงานหรือเปล่า”

“ไม่ต้องจัดอะไรหรอกฉันมีบ้านอยู่ที่นั่นมีเสื้อผ้าของใช้ครบแล้ว”

“อ้าว แล้วให้พุดเตรียมอะไร”

“ฉันหมายถึงเธอน่ะ จัดกระเป๋าของตัวเอง คุณแม่ให้พาเธอไปด้วย”

“พุดน่ะเหรอ” หล่อนถามอย่างแปลกใจ

“คุณแม่บอกว่าให้พาเธอไปด้วย ทิ้งไว้ก็กลัวจะวุ่นวายมั้ง” เขาไม่วายเหน็บ

“พุดอยู่ได้นะ ไม่สร้างปัญหาหรอกมีอะไรก็โทรบอกคุณพอลไม่ก็คุณชีพก็ได้”

“ไม่ต้องเลย ไปเตรียมตัวไป”

“จะไปเมื่อไรคะ”

“พรุ่งนี้สายๆ”

“ไม่บอกพุดเสียพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ” หล่อนทำปากเชิดพูดประชดให้บ้าง

“ลืม” วรันต์บอกเพียงแค่นั้น

ทะเลงั้นเหรอ พุทธชาดเข้าห้องนอนแล้วแอบกรีดร้องตื่นเต้นดีใจอยู่คนเดียว เธอเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดนั้นชุดนี้ เพลิดเพลินกับการจัดข้าวของเหมือนเด็กจะได้ไปเที่ยว เกิดมาพุทธชาดยังไม่เคยเห็นทะเลจริงๆเลยสักครั้ง

สมัยก่อนในช่วงปิดเทอมป้าอรมักพาลูกสาวทั้งสองไปพักผ่อนชายทะเลที่บ้านญาติเสมอ แต่ไม่เคยพาพุทธชาดไปด้วยแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อยังล็กนางให้ยายศรีมานอนเฝ้าบ้านและดูแลพุทธชาด พอโตขึ้นเธอก็ยังคงต้องอยู่โยงเฝ้าบ้านเหมือนเดิม พุทธชาดเคยนึกน้อยใจเมื่อเพื่อนๆพูดคุยตอนเปิดเทอมว่าได้ไปเที่ยวที่นั่นที่นี่แต่ตัวเธอเองไม่เคยไปไหนเลยสักครั้ง

ความที่ตื่นเต้นดีใจทำให้พุทธชาดลืมไปเสียสนิทที่วรันต์บอกว่าคุณหญิงวีรยาบอกให้เขาพาเธอไปด้วย หากรู้ถึงเหตุผลของการไปเที่ยวครั้งนี้ พุทธชาดคงขอล้มเลิกความคิดและลืมไปเที่ยวทะเลครั้งแรกในชีวิตของเธอเสียก็เป็นได้

จบตอน

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2555

0 comments

Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2555 11:33:12 น.

Counter : 669 Pageviews.