Bloggang.com : ดาวกันยา : พรางหัวใจ ตอนที่ 5 part 2

พรางหัวใจ ตอนที่ 5 part 2

“ฉันจะอยู่ที่นี่”
พุทธชาดรีบบอกทำท่าเชิดหน้าจิกตาเป็นสาวมั่นทั้งที่ใจสั่นกลัวจะแย่ แต่อย่างน้อยการที่มีคนรับรู้ว่าเธออยู่กับเขาน่าจะเป็นเรื่องดี ไม่ว่าจะเป็นนายบวรคนขับรถหรือผู้หญิงที่เข้ามาเมื่อครู่นี้ คงทำให้เขาปฏิเสธได้ยากขึ้น

“คุณจะให้ฉันนอนที่ไหน”

“นี่เธอกำลังมัดมือฉันชกอยู่นะยายเด็กบ้า” วรันต์คำรามกัดฟันกรอด เด็กสาวที่ดูไร้พิษสงกลับมีฤทธิ์มากอย่างไม่น่าเชื่อ ปั่นหัวเขาจนมึนไปหมด

“ก็จะให้ทำยังไงล่ะ ใครๆก็เห็นฉันอยู่กับคุณตอนนี้คงไปบอกกันปากต่อปาก คุณไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ เอาเถอะฉันสัญญาว่าจะไปทันทีที่หาทางได้ แล้วก็...ต้องมั่นใจว่าไม่มีเด็กติดท้องไปด้วย”

พุทธชาดยอมถอยก้าวหนึ่ง อย่างน้อยก็ดูไม่เป็นการคุกคามเขามากเกินไปนัก เกิดเขาบ้าขึ้นมาไม่ยอมรับฟังแถมเฉดหัวเธอไปเสีย เรื่องทั้งหมดที่ทำมาก็จะเสียเปล่า อีกอย่างพออ้างเรื่องการท้องขึ้นมาเธอเองก็นึกหวั่นใจขึ้นมา การมีเพศสัมพันธ์ที่ไม่ได้ป้องกันมีโอกาสเสี่ยงสูง แต่ดูจากคำพูดและท่าทีรังเกียจผู้หญิงขายบริการเขาก็คงไม่ใช่นักเที่ยวตัวยงอะไรนัก ก็พอจะเบาใจว่าไม่มีโรคร้ายติดมา แต่เรื่องท้องนั้นเอาเข้าจริงเธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“ก็ได้ ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่จนกว่าจะแน่ใจ” เขาพูดขึ้นหลังจากนิ่งคิดหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่พักใหญ่

“มีห้องพักแขกเล็กๆอยู่ด้านโน้นเธออยู่ที่นั่นก่อนก็แล้วกัน” เขาชี้ไปมุมห้องด้านหนึ่งแล้วจึงหันมาบอกเสียงสะบัดอย่างจะให้รู้ว่ารำคาญ “ต้องการอะไรอีก”

“ฉัน...ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย จะขอบคุณมากถ้ามีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน แล้วก็ของใช้ส่วนตัว”

เขามองเธอเยาะๆส่ายหน้ารังเกียจ “นี่คงคิดจะมาเกาะฉันกินอย่างเดียวเลยใช่ไหม เอาเลยมาลองดูกันซักตั้งก็ได้ แต่ฉันไม่อดทนมากหรอกนะเข้าใจไว้ด้วย”

พุทธชาดหน้าแดงด้วยความอับอายสะกดใจอย่างยิ่งไม่โต้ตอบ ผู้ชายปากร้ายคนนี้จะไม่ยอมหยุดดูถูกเธอสักวินาทีเลยหรืออย่างไร เธอสะบัดหน้าตรงไปยังห้องที่เขาบอกทิ้งให้เขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่กลางห้อง
****************************************
ไม่ว่าวรันต์จะแสดงท่าทีรังเกียจเธอแค่ไหน แต่เขาก็จัดการเรื่องต่างๆให้ตามที่เธอขอ หลังจากเขาออกไปไม่นานของที่เธออยากได้ก็ถูกส่งมาถึงที่ห้อง นอกจากนี้เธอยังไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารเพราะมีเมนูจากคอนโดหรูมาให้เลือกเสิร์ฟถึงห้องเช่นกัน และยังมีเงินอีกเล็กน้อยที่เพียงพอให้เธอซื้อของอื่นๆที่ต้องการได้ พุทธชาดคิดว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายใจดำจนเกินไปนัก

น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกหวั่นใจเลยสักนิดกับการที่ต้องมาอยู่กับคนแปลกหน้า จริงอยู่เมื่อเผชิญหน้ากัน วรันต์แสดงอาการโกรธเกรี้ยวไม่ปิดบังทำให้ตกใจบ้าง แต่ก็มองออกว่าภายใต้อารมณ์อันฉุนเฉียวนั้นเขาไม่ได้แยแสสนใจอะไรกับเธอ แม้แต่เรื่องที่เธอขู่ไว้เธอก็มองออกอีกว่าเขาแค่โกรธที่เธอบังอาจยื่นข้อเสนอเชิงขู่เข็ญเขาเท่านั้น แต่ไม่ใช่ความกลัวที่จะถูกดำเนินคดีอย่างแน่นอน

เวลาล่วงไปบ่ายคล้อยแล้ว ด้วยความเครียดที่สะสมมาหลายชั่วโมงทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้าพลอยตึงเครียดไปด้วย หลังจากที่แน่ใจว่าตนเองอยู่ในที่ปลอดภัยและไกลจากป้าเอมอรและอัมพริกา พุทธชาดซึ่งอ่อนเพลียอยู่เป็นทุนเดิมก็ถึงกับผล็อยหลับไปในเวลาไม่นานที่ล้มตัวลงนอน

วรันต์กลับเข้ามาที่พักในตอนค่ำทีแรกไม่ได้สังเกตว่าโซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับแขกมีร่างของเด็กสาวขดงออยู่

“ค่ำมืด ฟืนไฟก็ไม่เปิด เดี๋ยวได้สะดุดหกล้มกันพอดี”

เขาบ่นขณะควานมือกดสวิทช์ไฟที่ผนังห้อง เหวี่ยงกระเป๋าเอกสารและเสื้อนอกไปทางหนึ่ง และสังเกตเห็นเงาตะคุ่มของพุทธชาดเข้าพอดี ร่างเล็กๆที่ดูแทบไม่ออกนอนงอซุกอยู่กับเก้าอี้นอนตัวยาว ลมหายใจสม่ำเสมอผมดกดำยาวเคลียแก้มใส กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูโชยเข้าจมูกเมื่อเขาทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้อีกตัวที่วางไว้เคียงกัน

ถึงจะไม่อยากสนใจแต่วรันต์ก็อดเพ่งพิศดูไม่ได้ เด็กสาวตัวเล็กบางหลับสนิท ขนตายาวเป็นแพทาบกับผิวหน้าเนียนใส ดูบริสุทธิ์ไร้มารยา แม้ในยามตื่นจะพยามทำตัวเข้มแข็งแต่เพราะผ่านโลกมามากวรันต์ดูออกว่าเด็กสาวมีความหวาดกลัวบางอย่างอยู่ลึกๆตลอดเวลา สีหน้าแววตาของหล่อนไม่ได้กร้าวกระด้างอย่างคนกร้านชีวิต ยามเขาตวาดเข้าใส่หล่อนแทบจะสะดุ้งโหยงตัวลอย แล้วจึงค่อยเชิดหน้าขึ้นมาสู้ใหม่

ร่างเล็กอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น เสื้อสีขาวเข้ารูปมองเห็นสัดส่วนชัดเจนโดยเฉพาะยามที่เจ้าหล่อนบิดกายไปมาโดยไม่รู้สึกตัว กางเกงขาสั้นร่นเลยพ้นต้นขาขาวยิ่งสั้นขึ้นไปอีก ทรวงอกคู่งามใต้เสื้อสะท้อนขึ้นลงสม่ำเสมอ ในชั่วเสี้ยววินาทีที่มองอย่างเพลิดเพลินนั้น วรันต์บอกกับตัวเองว่าภาพคล้ายกันนี้ราวกับจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ใครสักคนในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เส้นผมสีดำสนิทขดล้อมดวงหน้า เผยให้เห็นริมฝีปากบางระเรื่อ เครื่องหน้าเล็กๆกระจุ๋มกระจิ๋ม วรันต์สลัดศีรษะขับไล่ภาพจินตนาการบางอย่างนั้นออกไป

“บ้า เอาอีกแล้วฝันกลางวันเลยหรือนี่”

ชายหนุ่มถึงกับเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ใช้มือบีบนวดขมับเบาๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อนกับคู่กรณีที่นอนหลับสบายอยู่ตรงนี้ วรันต์ไม่เคยเล่าให้ใครฟังถึงความฝันอันแสนประหลาดของเขา ในฝันทีเลือนรางเขาเห็นนางฟ้าตัวน้อยในชุดสีขาวส่งรอยยิ้มหวานอย่างเชิญชวน เขาเองได้แต่วิ่งไล่ไขว่ขว้า แต่ไม่เคยได้จับต้อง

แม้ยามตกใจตื่นเสียงใสๆครางต่ำเรียกร้องยังติดหู บอกอย่างไม่อายเลยว่าเป็นความฝันที่กระตุ้นอารมณ์ทางเพศอย่างยิ่งยวด เขาฝันติดต่อกันหลายคืน จนมาห่างไปช่วงหลังเมื่อต้องทำงานหนัก แล้วดูเอาเถอะแค่ได้เห็นหล่อนในอากัปกิริยาแบบนี้ ภาพเหล่านั้นดูจะย้อนกลับมารบกวนเขาอีกครั้งแล้ว

“ไม่ ไม่ ไม่เอา”

เสียงร้องครางเบาๆจากร่างของเด็กสาว เรียกวรันต์ให้ตื่นจากภวังค์ เขายืดตัวตรงขึ้นมองไปยังร่างเล็กๆที่หลับสนิทอยู่เมื่อครู่ เจ้าหล่อนเริ่มกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมา จนเขากลัวว่าจะหล่นไปจากโซฟาเสียก่อน

“อย่าค่ะป้า พุดไม่ทำแล้ว อย่าตีพุดเลย”

เสียงสั่นเครือแห้งโหยครางจากลำคอ เขาพอจับใจความได้บ้างว่าหล่อนกำลังอ้อนวอนใครสักคนอยู่ด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด

“อย่าค่ะ อย่า…” หล่อนกระสับกระส่ายจนกระทั่งตื่นขึ้นมาเอง พอเห็นเขามองอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นนั่งขยี้หูขยี้ตางัวเงีย ป้ายมือเช็ดน้ำตาลวกๆแล้วจึงมองเขาตาเป๋ง

“มีอะไรคะ”

“ไม่มีอะไรนี่ เห็นละเมออะไรไม่รู้เอะอะโวยวาย นึกว่าใครบุกเข้ามาปล้ำเอา”

“ไม่มีหรอกค่ะ แค่ครั้งเดียวก็เข็ดจนตายแล้ว” หล่อนเม้มปากทำหน้างอ วรันต์ถลึงตาเข้าให้บ้างนึกหงุดหงิดใจกับยายเด็กบ้าเถียงคำไม่ตกฟากนัก อยากจับตัวเขย่าแล้วเหวี่ยงทิ้งเสียเข็ด

“ฉันควรต้องเป็นคนพูดมากกว่านะประโยคนี้”

“จะให้บอกกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วเธอไม่สนใจจะรู้ความจริงหรือ” วรันต์ถาม พุทธชาดส่ายหน้าจนผมกระจาย

“ฉันไม่สนใจเรื่องที่ผ่านไปแล้วหรอก มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่าจะกลุ้มไปทำไม มันอาจจะเป็นอุบัติเหตุหรือเป็นเวรกรรมของฉันก็ได้ อีกอย่าง...” เธอนึกตรึกตรอง พอเห็นสายตาของวรันต์จึงตัดสินใจพูด

“ฉันจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ คุณจำได้ไหม” พุทธชาดเห็นแววตาเขาวาบขึ้นชั่วครู่จากนั้นก็กลับเย็นชาเช่นเดิม วรันต์มองเมินไม่ตอบคำ พุทธชาดจึงพูดต่อ

“จะว่าไปเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเรื่องแย่นะ แต่ว่าโชคดีที่ฉันจำมันไม่ได้เลย บางครั้งยังนึกว่าตัวเองแค่ฝันร้ายขอแค่ฉันตื่นขึ้นมามันก็จะหายไป เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน” พุทธชาดเห็นเขาอึ้งไปแต่แล้วก็กลับยักไหล่น้อยๆทำหน้าตาเบื่อหน่ายแบบที่เธอเห็นจนชินตา

“เธอแต่งเรื่องได้ดีนะฉันเกือบเชื่อแล้วสิ อารมณ์สีหน้าท่าทางใช้ได้เลยทีเดียว”

“แต่นี่แน่ะยายเด็กบ้าฉันจะบอกอะไรให้นะ ไอ้เรื่องที่เธอว่าน่ะ เธอบังเอิญโดนคนวางยา ส่วนฉันบังเอิญโดนเพื่อนแกล้ง เราบังเอิญมาพบกัน บังเอิญว่าเธออาจจะท้อง เธอไม่คิดว่าคำ “บังเอิญ” มันจะมากไปหน่อยหรือ”

“เธอมาฟังเรื่องของฉันบ้างดีกว่า มันฟังดูเป็นไปได้มากกว่าเสียอีก ฉันไปเที่ยวกลางคืนเมาเหล้า เจอผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเสนอตัวให้พอเขาเสนอฉันก็สนอง แต่หลังจากสนุกกันแล้วยายผู้หญิงบ้านั่นดันบอกว่าอาจจะท้อง ฉันต้องรับผิดชอบดูแลให้ที่อยู่ข้าวของและในอนาคตอาจจะต้องให้เป็นเงินทอง ดูสิไม่เห็นความบังเอิญอะไรเลยมีแต่ความจงใจทั้งนั้น จงใจจะจับผู้ชายรวยๆสักคนหนึ่งไงล่ะ”

“คุณน่ะมองโลกในแง่ร้าย เรื่องบางเรื่องมันมีจังหวะของมัน ไม่มีใครคิดหรอกค่ะว่าจะเกิดกับชีวิตเรา” พุทธชาดส่ายหัวอย่างปลงๆ

****************************************
โต๊ะอาหารตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ในส่วนที่กั้นไว้สำหรับรับประทานอาหารมีที่นั่งถึงแปดที่ ถัดไปเป็นเคาน์เตอร์เครื่องดื่มและครัวเล็กที่มีอุปกรณ์ครบครัน พุทธชาดเดาเอาว่าชายหนุ่มคงมีเพื่อนมาร่วมสังสรรค์บ่อยครั้งจึงจัดพื้นที่ไว้อย่างเป็นสัดส่วน

อาหารเย็นวันนี้เธอกับเขาแยกห่างกันคนละมุมโต๊ะ วรันต์ไม่มีท่าทีแยแสสิ่งใด จะว่าไปแล้วเขาแทบไม่แสดงอาการรับรู้ว่าเธออยู่ร่วมห้องกับเขาด้วย เอาแต่เพ่งมองเอกสารในมือพลิกไปมาสลับกับตักอาหารเข้าปากในขณะที่พุทธชาดนั่งเขี่ยข้าวในจานมาครู่ใหญ่แล้ว

อาหารรสเยี่ยมแต่เธอกลับกินไม่ลง น่าขันที่ตอนอยู่กับป้าเอมอรเธออยู่อย่างอดๆอยากๆ อาหารเย็นคือของเหลือจากป้าและพี่สาวทั้งสอง ขณะที่พวกเขาร่วมโต๊ะกินข้าวพุทธชาดไม่ได้รับอนุญาตให้นั่งด้วย ต้องคอยเติมน้ำ ตักข้าวหรือวิ่งหยิบของตามแต่ป้าจะสั่ง แต่ตอนนี้เธอมีกินอย่างสมบูรณ์กลับไม่รู้สึกอยากแม้แต่น้อย

“อยู่ที่นี่ฉันจะทำอะไรได้บ้าง” เขาไม่ได้ยินในทีแรก จนเธอต้องเรียกซ้ำจึงเงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ฉันเบื่อนั่งๆนอนๆแค่ครึ่งวันก็จะแย่แล้ว”

“อยากทำอะไรก็ทำ จะกวาดบ้านถูพื้นล้างห้องน้ำก็ทำสิ” วรันต์ประชด ในใจนึกเดาว่าหล่อนคงอยากได้เงินสักก้อนหรือบัตรเครดิตวงเงินสูงสักใบไว้ช้อปปิ้งแก้เบื่อ

“ได้หรือคะ” เจ้าหล่อนกลับตอบมาเสียอย่างนั้น แล้วก็ลุกขึ้นเก็บจานชามไปล้าง เขาขยับจะบอกว่าไม่ต้องแต่ก็ไม่ได้พูด ปล่อยให้ยายเด็กพิลึกทำอะไรของหล่อนไป

เสียงโทรศัพท์ในห้องรับแขกดังขึ้นพุทธชาดขยับตัวจะรับ แต่วรันต์ไวกว่าเขาชี้หน้าคาดโทษ

“ห้ามรับโทรศัพท์” ก่อนจะก้าวยาวๆออกไป ชายหนุ่มรับโทรศัพท์กรอกเสียงทักทายออกไป แล้วก็ต้องแอบถอนหายใจหน่ายเมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย

“รัน อยู่กับใครลูก”

“ถ้าแม่ถามแบบนี้คงมีคนบอกอะไรแม่แล้วใช่ไหมครับ”

“หนูลิลี่โทรมาร้องไห้ร้องห่มบอกว่ารันมีผู้หญิงแอบไว้ที่ห้อง”

“เขาไม่ฟังอะไรเลยนะแม่ คิดเองเออเองผมยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย”

“แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะลูก รันพาผู้หญิงมาอยู่ด้วยจริงไหม”

“จริงครับ แต่ก็แค่ชั่วคราวน่ะแม่ ไว้แม่กลับมาค่อยคุยรายละเอียดกันดีกว่าไหมครับ ค่าโทรศัพท์แพง”

“อย่ามาเล่นไม้นี้กับแม่นะรัน แค่นี้แม่ไม่เสียดายหรอก จะเก็บกี่หมื่นกี่แสนก็ให้เก็บไป รันกำลังคบใครอยู่หรือลูก ลูกเต้าเหล่าใครที่ไหนมีอะไรดีพร้อมกว่าหนูลิลี่หรือไง” เสียงมารดาร้อนรนแกมหงุดหงิด

“โอย แม่ ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรหรอกครับ เขาแค่มาขออาศัยอยู่สักพัก พออะไรๆมันเรียบร้อยก็จะไป”

“รันไม่ได้คบหาเขาอยู่หรือลูก เอ๊ะ มันยังไงกัน แม่ไม่เข้าใจ”

“ก็เขาบอกว่าไม่แน่ใจอาจจะท้องกับผม ก็มาอยู่รอแถวๆนี้ถ้าไม่ท้องเขาก็จะไป” วรันต์พูดเรื่อยๆเหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ

“อะไรนะรัน! ท้องไส้ ใครท้อง อะไรผู้หญิงที่ไหน แม่จะเป็นลม” เสียงเอะอะวี๊ดว้ายดังมาจากปลายสายจนวรันต์ต้องยกหูโทรศัพท์ออกห่างๆ

“ผมบอกแม่แล้วว่าค่อยกลับมาคุยกันแม่ก็ไม่เชื่อนี่นา ไปเที่ยวให้จบทริปเถอะแม่ไว้ค่อยคุยกันนะครับ ไม่มีอะไรผมจัดการได้”

“ไม่ แม่จะกลับอยู่ไม่ได้แล้ว ฉันอกจะแตกตาย แม่จะหาตั๋วกลับเดี๋ยวนี้” มารดายังบ่นอะไรอีกยืดยาว เขาตอบรับและรีบตัดบทวางสายไป
****************************************

Create Date : 11 ธันวาคม 2554

Last Update : 11 ธันวาคม 2554 20:59:07 น.

2 comments

Counter : 485 Pageviews.

ได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้เมื่อ3วันที่แล้วชอบมากค่ะ อ่านแล้วมองเห็นภาพตัวละครที่ถ่ายทอดออกมาไม่ซับซ้อนเลย ตอนที่ตัวเอกของเรื่องเจอแต่เรื่องร้ายๆๆ น้ำตาคนอ่านเหมื่อนจะไหลตามเลยค่ะ คุณดาวกันยามาโพสให้อ่านอีกน่ะค่ะ รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

โดย: โซดา IP: 118.173.63.18 วันที่: 17 ธันวาคม 2554 เวลา:13:55:43 น.

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

โดย: ดาวกันยา

วันที่: 20 ธันวาคม 2554 เวลา:20:03:18 น.