Bloggang.com : ดาวกันยา : พรางหัวใจตอนที่ 4 part 3/3 จบตอน

พรางหัวใจตอนที่ 4 part 3/3 จบตอน

เมื่อไม่สามารถหาคนช่วยได้พุทธชาดได้แต่หาทางหนีทีไล่เผื่อไว้และพยายามทำตัวไม่ให้มีปัญหาเพิ่มขึ้น เธอคิดว่าหากจำเป็นจริงๆจะหนีออกจากบ้านไปหาที่พักชั่วคราวให้ไกลจากป้าเอมอร แต่จนปัญญาที่ไม่มีญาติทางไหน ป้าเอมอรตัดขาดเธอจากญาติพี่น้องคนอื่นๆ ไม่เคยพาไปเยี่ยมหรือบอกให้ใครมาเยี่ยม นางคงให้ส่งมาเฉพาะเงินค่าเลี้ยงดูเท่านั้น

พุทธชาดคิดว่าจะไปเช่าหอพักที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยที่เธอสอบได้ ย่านนั้นเต็มไปด้วยหอพักและแหล่งขายอาหารรวมทั้งข้าวของราคานักศึกษา เธอเคยตามเพื่อนไปสำรวจเมื่อครั้งสอบเข้า อาจจะไม่ปลอดภัยนักเพราะยังอยู่ในย่านที่ไม่ไกลจากบ้าน แต่ก็คงพอเป็นที่หลบซ่อนได้ชั่วคราวก่อนจะขยับขยายไปที่อื่น ซึ่งนั่นก็หมายความว่าพุทธชาดคงหมดโอกาสเรียนต่อแน่แล้ว

ผ่านจากเหตุการณ์วันนั้นราวสองอาทิตย์เรื่องราวต่างๆเงียบหายไป ชาวบ้านนินทาอยู่วันสองวันก็เปลี่ยนไปคุยกันเรื่องอื่น ป้าเอมอรไม่ได้ซักไซ้อะไรอีกนางดูเงียบเฉยจนผิดปกติ อัมพริกาเองก็ดูจะไม่ยุ่งกับเธอเท่าใดนักกลับทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลลิตานั้นหายหน้าไปซึ่งเธอเองก็ไม่กล้าไปหาเพื่อนสาวที่บ้านอีก

ในวันหนึ่งพุทธชาดเตรียมตัวจะไปสำรวจดูหอพักเพราะเป็นวันรับใบจบการศึกษาที่โรงเรียนซึ่งนางเอมอรไม่เคยไปในฐานะผู้ปกครองเลยสักครั้ง

“โรงเรียนให้ไปรับใบจบการศึกษาค่ะ มีการแสดงอำลานิดหน่อยอาจจะกลับเย็นๆ” พุทธชาดบอก

“ไม่ต้องไป” นางเอมอรบอก เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ

“เอ่อ...ไม่ได้นะคะไม่ได้ใบจบก็ไม่ได้เรียนต่อ”

“ก็ใครบอกแกว่าฉันจะให้แกเรียนต่อ” นางยังบอกเสียงเรียบเรื่อย

“ก็...คุณป้าเคยอนุญาต”

“นั่นมันก่อนที่แกจะทำเรื่องงามหน้านะนังพุด แกทำตัวเหลวแหลกเสียขนาดนี้ ฉันไม่วางใจให้แกออกไปไหนหรอก เกิดไปพลาดท่าให้ผู้ชายอุ้มลูกมาให้ฉันเลี้ยงจะทำยังไง แค่กินอยู่ทุกวันนี่ก็ลำบากแทบกระอักอยู่แล้ว” นางร่ายยาว

“ไม่นะคะป้า พุดไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น พุดสัญญาจะไม่ให้เกิดเรื่องอีก ป้าให้พุดเรียนเถอะนะคะ” หล่อนเข้าไปเขย่าแขนทั้งขอร้องทั้งอ้อนวอนจนปากสั่นเสียงสั่น น้ำตาจะไหลเสียให้ได้

“ไม่ ฉันไม่ให้แกเรียนแล้ว หมดเงินทองตั้งเท่าไหร่ ไหนจะค่ากินอยู่ค่าอะไรอีกจิปาถะ ถึงเวลาที่แกต้องหาเงินมาใช้ฉันบ้างแล้ว”

“พุดกู้เงินเรียนก็ได้ค่ะป้า ครูบอกว่าถ้าเคยทำสัญญาตอนมัธยมจะกู้ต่อมหาวิทยาลัยได้ง่าย พุดต้องได้ทุนเงินกู้แน่ๆค่ะ”

“กู้มาแกก็ต้องใช้คืนเขา จบออกมาแกจะหางานทำได้เงินเดือนสักเท่าไรกันเชียว ไหนจะผ่อนเงินกู้แล้วจะเอาที่ไหนมาให้ฉันยะ” นางสะบัดตัวหนี

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนังพุดเดี๋ยวจะมีคนมาดูตัวแก ถ้าเขาพอใจฉันจะให้แกไปอยู่กับเขา”

“ไม่เอานะป้า พุดไม่ไปหรอก พุดจะอยู่บ้านนี้ให้พุดทำงานเพิ่มก็ได้ พุดหางานที่ตลาดทำอีกก็ได้นะป้า” น้ำตาหล่อนไหลพราก หัวสมองอื้ออึงแทบจะสติแตกเมื่อนึกถึงคำพูดของพี่สาวคนรอง ที่บอกว่าจะขายหล่อนให้กับพวกเสี่ยแก่ๆที่ชอบเลี้ยงเด็กสาว

“งานแค่นี้มันจะได้เงินอาไร้ ไม่พอยาไส้หรอกนังพุดเอ๊ย แกไปอาบน้ำเตรียมตัวไป แต่งชุดสวยๆนะ สายๆเขาจะมาแล้ว” นางเอมอรบอกปัดไม่แยแส ในใจนึกถึงแต่เงินก้อนโตที่จะได้ตามที่ลูกสาวคนรองแนะนำไว้

นางกวาดตามองเด็กสาวในปกครองอย่างพึงใจ หลายวันมานี้ร่องรอยช้ำตามใบหน้าของเด็กสาวจางหายไปเกือบหมดแล้ว ผิวพรรณนวลเนียนผุดผาดตามวัย ถ้าจับอาบน้ำขัดเนื้อขัดตัวอีกนิด แต่งเนื้อแต่งตัวเปิดๆโป๊ๆหน่อย รับรองต้องถูกใจลูกค้าแน่

พุทธชาดเห็นสายตาของผู้เป็นป้าแล้วรู้สึกชาไปทั้งตัว นางมองหล่อนอย่างประเมินราคาเหมือนกับมองสินค้าสักชิ้นหนึ่ง เด็กสาวรู้สึกอดสูอยู่ในใจ อำนาจเงินทำให้คนเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ รู้ดีว่าพูดไปก็เท่านั้น เธอคงไม่สามารถขัดใจนางได้ จึงได้ถอยกลับเข้าไปตั้งหลักในห้องด้วยความหนักใจ หัวสมองสับสนนึกหาทางไม่ออกเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนตั้งตัวไม่ทัน

ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอมีเงินเพียงพันกว่าบาท เป็นรายได้จากการรับจ้างพิมพ์งานให้ครูหลังเลิกเรียน เด็กสาวแอบเก็บรวบรวมไว้ได้สักพักแล้ว คิดเผื่อเอาไว้ว่าอาจต้องซื้อของฟุ่มเฟือยพวกของขวัญวันจบการศึกษาให้ลลิตา ซึ่งนางเอมอรต้องไม่ให้เงินอย่างแน่นอน โชคดีที่ยังไม่ทันได้ซื้อก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน จึงมีเงินสำรองติดตัวอยู่บ้าง แต่เงินเพียงเท่านี้คงไม่พอให้หล่อนหนีไปไหนไกล สมบัติอย่างอื่นเช่นโทรศัพท์มือถือที่ลลิตาให้ไว้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเด็กสาวเพิ่งรู้ตัวเมื่อไม่กี่วันก่อน หาจนทั่วก็ไม่พบแม้แต่เงา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไรเพราะมีเรื่องกลุ้มใจอยู่

หรือเธอจะลองตามใจป้าอรไปก่อน เออออห่อหมกไปด้วยให้พวกเขาตายใจ อาจจะยังไม่ต้องไปจากบ้านภายในวันนี้พรุ่งนี้ ยังพอมีเวลาให้เตรียมตัว ถ้าจำเป็นก็คงต้องหนีไปโดยไม่ต้องเอาข้าวของอะไรไปให้เป็นที่สังเกต เช่นว่าทำทีเป็นออกไปซื้อของหน้าปากซอยแล้วหนีไปเสียเลย
คิดได้ดังนั้นพุทธชาดจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของนางเอมอร ไม่ลืมที่จะซุกเงินก้อนสุดท้ายในกระเป๋ากางเกงติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา
****************************************
“เสียงรถใครมาแกออกไปดูซินังพุด ใช่คนที่นัดไว้หรือเปล่า”

นางเอมอรแต่งตัวสวยเช้งดูเป็นงานเป็นการกว่าทุกวัน หล่อนนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องรับแขก มีกระเป๋าถือเตรียมพร้อมจะออกจากบ้าน พุทธชาดเดินออกไปดูที่ประตูรั้วบ้านตามคำสั่ง ใจนึกภาวนาอย่าให้เป็นคนที่รอ จะได้ยืดเวลาขึ้นเขียงขอเธอออกไปอีก

รถยนต์คันหรูจอดเทียบหน้าประตูรั้ว แต่ผู้ชายที่ลงมาดูเหมือนจะไม่ใช่เจ้าของ สังเกตจากการแต่งกายดูคล้ายเครื่องแบบคนขับรถที่เห็นทั่วไป เมื่อเห็นหน้าเธอเขาก็ไม่เสียเวลาทักทาย

“ผมเอาของมาคืนครับ” เขาบอกกับพุทธชาด พลางล้วงในกระเป๋าเสื้อส่งของอย่างหนึ่งให้กับเธอ

“เจ้านายสั่งว่าให้มาบ้านนี้เอามือถือมาคืนครับ”

“เจ้านาย?” พุทธชาดขมวดคิ้ว แล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อเห็นโทรศัพท์เครื่องเก่าที่หายไปตั้งแต่คืนที่เกิดเรื่อง ซึ่งเธอเองก็มัวแต่ยุ่งกับเรื่องของตัวเองจึงไม่ได้สนใจอีก

“ผมเพิ่งเจอตกอยู่ในรถครับติดอยู่ในซอกที่เบาะคนขับ คงอยู่ที่นั่นหลายวันแล้ว เอาให้เจ้านายดูก็บอกให้มาที่นี่ คืนให้ผู้หญิงที่อยู่บ้านนี้ครับ”
บางอย่างวาบขึ้นมาในหัวอย่างฉับพลันพุทธชาดมองเห็นทางรอดทางเดียวของเธอแล้ว

“พี่ พี่ ไปกลับรถในซอย แล้วมาจอดตรงหน้าร้านที่หัวมุมนะ เอ่อ หนูจะไปหาเจ้านายพี่ด้วย” พุทธชาดระล่ำระลักบอก เขาทำหน้างงแต่คงเคยชินกับการรับคำสั่ง จึงทำตามอย่างไม่โต้แย้งอะไร หล่อนหันกลับเข้าไปในบ้าน บอกกับนางเอมอร

“เขามาถามทางค่ะป้า” ป้าของเธอก็ไม่ได้สนใจอีก นางยังคงสนใจหนังสือพิมพ์ในมือ พุทธชาดย่องเงียบออกมาจากตัวบ้าน เปิดประตูรั้วและข้ามไปรอรถยนต์คันโตที่ขับกลับออกมาจากในซอย เธอรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งคู่กับคนขับ ใจเต้นโครมคราม

“ไปเลยพี่ รีบไปเลยหนูมีธุระด่วนกับ...เจ้านายของพี่”
****************************************

Create Date : 04 ธันวาคม 2554

Last Update : 4 ธันวาคม 2554 21:29:28 น.

2 comments

Counter : 441 Pageviews.

ชอบเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ อ่านไปแล้วน้ำตาเหมื่อนจะไหล

โดย: โซดา IP: 119.42.82.223 วันที่: 5 ธันวาคม 2554 เวลา:15:36:20 น.

ขอให้พุทธชาดหนีรอดด้วยเถิด...

โดย: ดอกฝิ่น IP: 119.63.78.252 วันที่: 17 พฤษภาคม 2555 เวลา:15:59:40 น.