Bloggang.com : ฟ้าสางที่บางแสน : ปลาแดก..........ถ้วยเดิม

ปลาแดก..........ถ้วยเดิม

พริกแห้งกำมือใหญ่ มะขามเปียก หอมแดง และปลาแดกถูกบดละเอียดคลุกเคล้าด้วยแรงตำ ในครกดินใบเขื่องตรงหน้าฉัน หลายวัน หลายเดือนผ่านมาที่ฉันก้มหน้าก้มตากินแต่อาหารชั้นเลว เมื่อเทียบกับอาหารหรูราคาแพงบนเหลาไฮโซ ฉันไม่มีสิทธิที่จะเทียบแม้นแต่อาหารบนแผงลอยข้างถนนที่ประดับด้วยแสงนีออน

อาหารมื้อเย็นย่ำจึงเป็นได้แค่แจ่วปลาแดกเพียงอย่างเดียว ใส่ผงนัวเป็นเครื่องชูรสชาติ จิ้มด้วยผักที่แสนขมขื่นเหมือนกันชีวิตของฉันหลายปีที่ผ่านมา มะระขี้นกกับใบมะยมอ่อน ข้าวสวยที่หุงแล้วกระด้างลิ้นสิ้นดีเมื่อยามเย็นชืด เวลากล้ำกลืนฝืนอัดล้วนติดค้างคาคอหอย พาลจะขาดใจตายลงเสียทุกที......ไม่ได้จากคุณภาพของข้าวหรอก...........ฉันชินชากับมันแล้ว......จากความแร้นแค้นต่างหากที่จุกตันลำคอฉัน...............ฉันอดเหมือนหมา หรือ ?

ข้าวสารที่ฉันเหลือเพียงกรอกหม้อไปอีกไม่กี่วัน.........กลับทำให้ฉันสะท้อนคิดถึงตัวเองที่ผ่านมา.............เพื่อนชาวอีสานผู้ทุกข์ทน หลายชีวิตที่สอนให้ฉันเอาตัวรอดต่อสังคมคนยาก.......ฤาปลาแดกเป็นวัฒนธรรมคนจนอย่างฉันก็มิอาจรู้ ความเผ็ดความแสบร้อนของพริก ผสมกลมกลืนกับความเปรี้ยวของมะขาม ความหอมของน้ำปลาแดก....... ช่วยให้คำข้าวไหลลื่นลงกระเพาะเพื่อบดขยี้ ยามท้องอิ่มกลับทำให้ฉันหลงลืมความเข็ญใจไปได้ แม้นเพียงเศษเสี้ยวแห่งวินาที............ฉันคิดว่าประเสริฐแล้ว

ความขัดสนซ้ำซาก วนเวียนกับชีวิตฉันมาตั้งแต่เด็ก.........ฉันถูกจัดกลุ่มอยู่ในกลุ่มของพลเมืองชั้นล่าง คงไม่ผิดที่อีกหลายคนเรียกว่า พลเมืองชั้นเลว ตั้งแต่เด็กฉันถูกสอนให้เดินไปโรงเรียน ฉันไม่มีแม้นแต่รถจักรยาน การเดินเท้าเปล่าเป็นทางออกของฉันเมื่อทุนทรัพย์ทางบ้านขาดแคลนหนัก วันฝนตกหนักในวันวานของฉันจึงมีเพียงใบกล้วยคลุมหัวแทนร่ม แม่เก็บหอมรอมริบทุกบาทให้ฉันจนกว่าฉันจะได้รองเท้าใหม่สักคู่ สมุดหนังสือเรียนที่ได้รับการแจกจากราชการ เป็นของขวัญที่ฉันภูมิใจที่สุด

โตขึ้นสักนิด หัวฉันยังไม่พ้นขอบโต๊ะก๋วยเตี๋ยวดี ฉันต้องออกจากบ้านไปรับจ้างเดินขายขนม ถางหญ้า เก็บไข่เป็ด ขายมะม่วง เพื่อให้ได้เงินมาเรียนหนังสือตลอดจนซักผ้า กวาดบ้านถูบ้าน ด้วยตนเองแต่ยังเล็ก แม่.........เป็นต้นแบบแห่งความอดทนและหล่อหลอมให้รู้จักเจียมตนกับฐานะรากเหง้าของฉัน............. แม่ผู้เป็นที่รักของลูกอยู่ทุกลมหายใจ

อดีตที่ผ่านมาอย่างเจ็บระบมในความทุกข์ กลับเป็นเบ้าหลอมขนานดี สุมด้วยไฟขอนเผาในกาลก่อน จนทำให้เศษเหล็กละลายเป็นเนื้อเดียวกันในวันนี้ ฉันทนอยู่ได้และอยู่อย่างสงบกับความแร้นแค้นในปัจจุบัน มิใช่ฉันไม่สะดุ้งสะเทือนเจ็บปวด...รวดร้าว เป็นเหล็กไม่รู้ร้อน.........แต่ด้วยฉนวนสนิมเหล็กเปื้อนโคลนที่บดบังภายนอกต่างหากปิดกั้นกระแสแห่งความทุกข์ยากนี้..........ฉันด้านชากับเรื่องเลวร้าย......แต่ทว่า..เสียดาย...ฉันไม่ใช่เหล็กกล้าปลอดสนิม........สนิมเนื้อในต่างหากที่กำลังกัดกร่อนฉันอย่างช้า ๆ

ปลาแดก ถ้วยเดิม.........ของฉัน ที่หล่อเลี้ยงร่างกายฉันให้เติบใหญ่ สอนให้ฉันแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับโชคชะตา สอนให้ฉันรู้คุณค่าของความเป็นมนุษย์ ที่ไม่ควรลืมอดีตและกำพืดของฉัน.....ฉันมาจากดิน.............ปัจจุบันอาศัยอยู่กับดิน.............เพื่อจะกลับไปฝังร่างสู่ผืนดินเดิม

Create Date : 11 มีนาคม 2551

Last Update : 13 มีนาคม 2551 8:09:26 น.

1 comments

Counter : 912 Pageviews.

แงะมาอ่านค่ะ ดูได้อารมณืเหงาๆน่าสะท้อนใจจัง สำหรับบลูแล้ว ความจนไม่เคยทำร้ายใคร แต่การดูถูกตัวตนของตนเองต่างหากที่ทำร้ายเรา

ชอบสิ่งที่คุณเขียนมากค่ะ

แต่เอจำได้ว่าว่ามาครั้งที่แล้วมันมีเยอะกว่านี้นะนี่

โดย: บลูดานูป

วันที่: 11 มีนาคม 2551 เวลา:22:59:59 น.