เริ่มแล้ว เจ้าหนูทำไม

เอาแล้ว จะรอดมั๊ยเนี่ยเรา คิดแล้วหวาด ๆ หวั่น

ก็เมื่อคืนวานเล่นซะมึน ก็พาเข้านอน หาเรื่องทำให้หลับตามปกติ เมื่อก่อนหน้านี้ ทุก ๆ วัน เราก็ดีใจนะว่าเออลูกเราเค้ามีคำถามไม่น่ามึนหัวดี ถามอะไร เราจะตอบอะไรเขาก็เชื่อหมด ไม่เห็นจะต้องถามทำ ไม ๆ ๆ ตลอดเวลาอย่างเด็กฉลาด ๆ คนอื่น ๆ เขา ลูกเราเนี่ยถามทุกคำถามเลย แม่ก็ไม่เห็นจะปวดหัวซักนิด ไม่ว่าจะถาม อะไร ยังไง อย่างไร ใช่ไหม ที่ไหน ตอนไหน ถามตลอดตอบได้สบาย ๆ คิดว่าเราเนี่ยโชคดีละ

พอเมื่อคืนนี้ หนูต้านอน ๆ อยู่ก็เอาหมอนรองคอวงพระจันทร์มาหนุนคอแล้วถาม "ทำไมหมอนมันเป็นแบบนี้แม่" แม่ก็บอกสั้น ๆ แบบขี้เกียจ "ก็เอาไว้หนุนคอน่ะ" แล้วเสริมต่อเพราะคิดได้ว่าน่าจะสนับสนุนให้ลูกคิดมีเหตุมีผลขึ้น "ก็คอมันเป็นร่อง ๆ น่ะ" หนูต้าก็พูดว่า "อ๋อ มันเป็นกระดูกโยกไป โยกมาใช่ไม้แม่ ทำไมกระดูกมันโยกได้แม่ แม่ ๆ ทำไมกระดูกมันโยกได้ ๆ " แม่ตอบแบบเหนื่อย ๆ "ก็เอาไว้ก้มหยิบจับอะไรได้น่ะสิ" หนูต้าต่อ "อ๋อ มือเราก็เป็นกระดูกโยกได้ มีเนื้อด้วย แม่ ๆ เนื้อมีไว้ทำไม แม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" แม่ก็คราวนี้มึนตึบ ๆ คำถามนี้มันยากจริงๆ ก็ตอบไปมั่ว ๆ "ก็เอาไว้จับอะไรสิลูก พอแล้ว ๆ นอน ๆ หันไป แม่จะเป็นลมแล้ว ไม่หันไปไม่เกาตูดให้นะ" แล้วแม่ก็รีบร้องเพลงกล่อม หลับในไม่ช้า

คราวนี้ต่อไปต้องเตรียมรับมือให้ดีแล้วเรา

Create Date : 03 พฤษภาคม 2554 Last Update : 3 พฤษภาคม 2554 14:34:49 น. Counter : 458 Pageviews.		4 comments
Share Tweet