รู้ยังงี้เดินไปทุกวันดีกว่า

วันนี้ต้องไปรับลูกเองที่โรงเรียน ปะป๋าหนูต้าไปสุพรรณฯ กับเพื่อน ไปดูที่ดินกะจะย้ายรกรากไปตั้งถิ่นฐานใหม่ เฮ้อแผนที่โลกใหม่ยังไม่เช็คดูเลย

ประมาณหนึ่งกิโล สองจิตสองใจจะไปมอเตอร์ไซค์หรือ ซูบารุ หรือเดินไป คิดไปคิดมาเดินไปได้สองร้อยเมตรแล้ว ก็เลยเดินต่อให้ถึงจะได้ออกกำลังไปด้วย

ต้องเดินเร็วหน่อย ซอยกำลังว่าง เดี๋ยวมีรถมาหมดบรรยากาศ ฝนก็กำลังตั้งเค้า เดี๊ยวลูกจะคอยอีก พอถึงถนนใหญ่ต้องข้ามถนน เมื่อก่อนไม่ข้ามสะพานลอย เพราะถนนไม่กว้างมากแต่รถแออัด เสี่ยงอันตรายก็ยอม แต่วันนี้ ขึ้นสะพานลอย ออกกำลังกายรู้สึกหายใจเป็นระบบดีมาก แต่พอลงจากสะพานลอย เจอควันรถ น่าเบื่อจริง ๆ กรุงเทพ ถ้าน้ำไม่ท่วมสุพรรณ ก็อยากจะย้ายออกจากกรุงซะทีแล้ว

เข้าซอยไปโรงเรียนลูก อีกสองสามร้อยเมตร เดินก็ได้แต่รถเยอะ วิ่งกันโฉบเฉี่ยว ซอยแคบมาก เดินเข้าไม่รอดแน่ วันแรกมาโรงเรียนเห็นเด็กโดนมอไซค์ชน ซะตาสองข้างดำเป็นแพนด้าเลย ก็เลยต้องขึ้นมอไฃค์เข้าไปต่อ การออกกำลังกายกํหยุดลงตรงที่รถราวุ่นวายนี่เอง

ใครอยู่สถานที่ที่โปร่งสบายเดินได้ก็จะดีกว่านั่งรถน่ะค่ะ เพราะการทำงานแต่ละวันก็หาโอกาสออกกำลังกายยากอยู่แล้ว ถ้าได้เดินทุกวัน รับรองสุขภาพดีมาก ๆ ไม่ต้องลำบากไปโรงพยาบาลเจาะเลือดมาตรวจเลย

ทุกวันนี้เป็นกันทั้งนั้น ต้องลำบากไปออกรถมาขับ ไม่ทันไร ข้างบ้านมีรุ่นใหม่ ต้องลำบากไปออกตามให้มันรู้แล้วรู้รอด เหมือน ๆ กับจะวิ่งไล่ให้ทันกันไม่จบสิ้น

ก็แล้วจะได้โอกาสเดินเมื่อไร มัวแต่นิยมวัตถุกัน มีรถเอาไว้ขับไปเจาะเลือดตรวจนั่นแหละดีแล้ว รถไหนยังไม่ใช้แก๊สก็จงรู้ว่าได้สร้างมลพิษให้กับเพื่อนร่วมโลกโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย สงสารเด็ก ๆ ต้องเป็นโรคปอด นอกเรื่อง ๆ

สรุปแล้วหาที่อากาศดี ๆ อยู่และเดินเท้าไปทำงานกันดีกว่าค่ะ