1 อาทิตย์กับบ้านใหม่และการทำงานครั้งแรกในชีวิต

2 อาทิตย์ใน อเมริกา 1 อาทิตย์ในบ้านที่จะต้องอยู่ไปอีก 1 ปี...ป่าวหว่า กับการทำงานออแพร์ หรือ พี่เลี้ยงเด็กอินเตอร์...พี่เลี้ยงโกอินเตอร์ กร๊ากกก

เริ่มงานวันแรกเลยก็คือวันจันทร์ที่ 10 เริ่มงานตอนเช้าส่วนใหญ่จะเริ่ม 8 โมงเช้า นี้คือเช้าสุด ในแต่ละวันบางที่อาจทำถึง 11 โมงแล้วก็ว่าง มาทำต่อตอน 5 โมงถึง 2 ทุ่ม ซึ่งตารางงานแปงไม่เคยตรงกันซักกะวัน หรืออาทิตย์ หรือเดือน พูดง่ายๆ เวลาการทำงานเปลี่ยนทุกวัน ขนาดวันหยุดในแต่ละอาทิตย์ ยังไม่ตรงกันเลย เพราะโฮสมัมเค้าเป็นหมอ ฉุกเฉิน ตารางงานเค้าก็ไม่ตรงและไม่แน่นอนในแต่ละเดือนอยู่แล้ว แถมยังล่อทำงาน 2 โรงบาลในขณะที่ท้องแก่ 8 เดือน จะคลอดวันที่ 1 เดือนหน้าอยู่แล้ว วันๆนึงแปงก็มีหน้าที่ตอนเช้า ปลุกเด็ก เปลี่ยนเสื้อผ้า ผ้าอ้อม ทำอาหารให้ทาน เก็บล้าง แล้วก็มานั่งเล่นของเล่นกะเด็ก หรือไม่ก็อ่านหนังสือให้เด็กฟัง เออ น้องชื่อ แมท อายุ 2 ขวบในเดือนหน้า ยังพูดได้ไม่เก่งนัก พูดได้แต่คำหลัง หรือคำสั้นๆ เท่านั้น แต่ชอบอ่านหนังสือมาก...ในที่นี้หมายถึงให้คนอื่นอ่านให้ฟัง อ่านวันนึงเป็น 10 รอบ จนแปงเบื่อ แล้วหนังสือก็มีเต็มบ้านเลย เบื่อมากแปงจะล่อให้ไปทำอย่างอื่นแทน ไปเล่นโน่นเล่นนี่ เพราะบ้านนี้เค้าไม่ให้ลูกดูโทรทัศน์เลย พอเที่ยงก็ต้องทำข้าวเที่ยงให้ทาน บ่ายก็นอน ตื่นมาช่วง 4 โมงก็เล่น หรือถ้าอากาศดี ก็พาไปสนามเด็กเล่น หรือถ้าแปงขับรถได้คล่องแล้วก็จะพาไปมิวเซี่ยม หรือห้องสมุด เย็น ก็ต้องทำข้าวเย็น อาบน้ำ 2 ทุ่มก็พาไปนอน เป็นกิจวัตรอย่างนี้ทุกวัน ไม่รู้จะเบื่อเมื่อไร

ตอนที่ไม่ได้เลี้ยงน้องก็อยากไปเที่ยวแต่ยังขับรถไม่คล่อง เพื่อนที่จะไปเฮฮาก็ยังไม่มี จะเดินเล่นแถวบ้านก็หนาว นอนดูหนังดีกว่า ช่วงวันอาทิตย์ที่ผ่านมาก่อนจะเริ่มทำงาน โฮสมัมก็พาไปซื้อเสื้อผ้ากันหนาว พวกบู๊ท หมวก ถุงมือ เพราะที่ซื้อจากเมืองไทยใส่แล้วเหมือนไม่ได้ใส่เลย ให้ตายเถอะ แถมยังสีชมพูอีก คนที่นี่เค้าจะใส่สีเข้มกัน เดินไปไหนมาไหนแล้วแปลกตัวเองเหมือนกัน เสื้อกันหนาวก็ตัวใหญ่เหมือนจะอุ่น แต่กลับสั่นหงักๆ ถุงมือก็ไหมพรมแต่ลมเข้าตามรู มือแข็งหมด ไม่ไหว เค้าเลยพาไปซื้อ กว่าจะได้ล่อไป ห้างที่ 4 เพราะว่าที่นี่มันเริ่มเข้าสปริงแล้ว เสื้อกันหนาวก็จะเป็นแบบบางของช่วงสปริง แบบหนาของช่วนวินเทอร์เค้าไม่มีขายแล้ว สรุปไปได้ที่ห้างนึง ชื่อไรจำไม่ได้..ช่างมัน ช่วงนั้นลด 50 % กร๊าก ตัวละเกือบ 100 เหรียญ เหลือ 45 เหรียญ เรายิ้มหน้าบานเลย รออยุ่ว่าขับรถมาเองได้เมื่อไรจะมาซื้อเสื้อผ้า ขออย่าเพิ่งหมดช่วงเซล์เลย มาซื้อเสื้อผ้าที่นี่รู้สึกมีความสุขมาก เพราะมันมีไซส์เรา 555 ตอนอยู่เมืองไทยมีแต่ตัวเล็กๆ ไม่ชอบ เราไม่ได้ตัวเล็กอ่ะ เรามันไซส์ฝรั่ง ที่นี่มีหลายแบบให้เลือกเยอะดี พอวันที่ 12 ก็ได้ไปห้างอีกละ คราวนี้ไปเปิดบัญชีธนาคาร คนที่ธนาคารใจดีมากเลย สวยด้วย เออ ลืมไป วันที่ไปซื้อเสื้อผ้าอ่ะ โฮสมัมเค้าแวะซื้อชากลับบ้าน เยอะมากกกกก แค่ชาอย่างเดียวหมดไป 80 กว่าเหรียญแน่ะ หลากหลายชนิดมากกกกกก แต่หอมๆ ทั้งนั้นเลย บ้านนี้เค้ากินชากันไม่กินกาแฟ จนเราเริ่มติดเพราะมันหอมมากเลย พอวันศุกร์ที่ผ่านมาเค้าก็พาไปกินดินเนอร์ เพราะครอบครัวโฮสแดดมา ใจดีกันมากเลย ไปกินกันที่ก็หมดไปหลายร้อยเหรียญทีเดียว ไม่มีใครกินของที่ตัวเองสั่งมาหมดซักกะคน ต้องห่อกลับบ้านหมด ขนาดของคาวไม่หมด ยังสั่งของหวานกิน มันจะไปหมดที่ไหน ในที่สุดก็ห่อของหวานกลับบ้านอีก สรุปห่อของกลับบ้านนี่เต็ม 2 มือ 2 ไม้ จนพ่อของโฮสแดดแซวว่านี่เราจะเอาไปขายกันหรอ เพราะมันเยอะมากกกกกกกกกก เมื่อวานวันเสาร์วันหยุด โฮสแดดพาไปเอเชียมาร์เก็ตมา เราก็เลยซื้อซอสภูเขาทองมา...นี่แหละที่อยากได้ เพราะแค่มีขวดนี้เราก็อยู่ได้แล้ว แล้วก็ม่าม่า กะทิ แค่เนี้ยแหละ ไม่มีไรมากอ่ะ ว่าจะเอามาทำข่าไก่ ส่วนวันอาทิตย์ก็วันนี้ทำงานตั้งแต่ 5 โมงเย็น ถึง 4 ทุ่มครึ่ง ซึ่งจิงๆแล้ว 2 ทุ่มน้องนอนเราก็ไม่มีไรทำแล้วอ่ะ

จบแล้วหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่น่าเชื่อว่าเราอยู่ได้ ไม่ร้องไห้หาพ่อแม่ด้วย...อิอิ
เพราะว่าคุยกันทุกวัน เห็นหน้ากันทุกวันเลย เลยไม่คิดถึงเริ่มจะเบื่ออีกตะหากอ่ะ เริ่มไม่มีไรจะคุยกันแล้วเพราะมันคุยได้ทุกวัน วันละหลายชั่วโมง แต่แค่เห็นพูดคุยก็เหมือนเป็นกำลังใจ เค้าก็คอยพูดเสมอ เป็นกำลังใจให้ บอกเสมอว่าลูกเก่ง...ซึ้ง

Create Date : 17 มีนาคม 2551		7 comments
Last Update : 17 มีนาคม 2551 10:13:04 น.
Counter : 425 Pageviews.
Share Tweet